(origineel bericht op be-more.nl)
Just one more night…
Lieve allemaal,
En dan is het gewoon nog maar 1 nachtje slapen!
Gisteren ben ik nog even bij de meiden uit mijn klas gaan kijken; ze hadden Paasvoetbaltoernooi. Ze hebben het kei goed gedaan; ik ben trots op jullie meiden!! Ennuh…jongens…jullie hebben het woensdag ook super gedaan!
Dank jullie wel voor jullie lieve berichtjes op m’n blog!!! Wat dachten jullie?? De juf zit te piepen dat haar blog niet werkt…!!..dan zullen we eens zorgen dat ze wat te lezen heeft als we weer wél door die vervelende codes heenkomen!!! hihihi Nou…ik vind het super leuk en het ontroerde me!!!
En dan nu: m’n koffer is gepakt (woog keurig 22 kg, dus dat is mooi!), net nog een laatste dingetje gekocht en volgens mij heb ik dan echt alles bij me.
Gisterenavond had ik ineens zoiets van…oeps…zou ik bijna vergeten zijn: m’n zonnebril!!! Tsja…logisch dat ik gezien de weersomstandigheden hier, daar even niet aan gedacht had. En ook de zonnebrandcreme (dit keer geen Vision hihi…Renske…snowwhite) zit keurig in zo’n goed afsluitbare anti-doorlekzak in m’n koffer, dus ik ben helemaal voorbereid op de Zuid Afrikaanse omstandigheden (inclusief Deet).
Maar een beetje raar was het wel toen ik m’n kleding ging sorteren; topjes, korte broeken, sandalen…uuuhhhh waar liggen die dingen ook al weer??? (ergens onder het bed) en m’n bikini…ook zo’n kledingstuk dat ik alleen in de zomervakantie uit m’n kast graaf.
En m’n boedhabeeldje neem ik ook weer mee, net als het klavertje vier dat ik vorig jaar van een lieve meid uit mijn klas heb gekregen; dussssss alles met als doel een behouden thuiskomst!
En m’n cameraaaaaaaa; stop ik heel goed in mijn rugzak, zodat ik geen herhaling van vorig jaar kan krijgen 
M’n bagage staat dus boven klaar, morgenvroeg voor de zekerheid het gewicht nog ff checken en dan die onhandige koffer nog naar beneden zien te sleuren en vervolgens: op naar Brussel voor een weerzien met m’n reis-/slaapmaatje Veerle.
Ik heb er nu weer reuze veel zin in; m’n gevoel mbt m’n vertrek is gelukkig deze week weer relaxter geworden, omdat het met Fons gewoon iedere dag beter ging.
Hij heeft de stappen gezet die hij moest maken van zichzelf om zo snel mogelijk van de schrik af te komen en zo is het steeds beter gegaan. Vanmorgen is hij zelfs weer op de racefiets geklommen; 47 km in z’n uppie op pad geweest; een “klein stukkie” gedaan om ff het lijf te testen. En het ging gewoon helemaal goed!
Dat geeft mij nog meer rust…want hoewel je rationeel weet dat er niks maar dan ook niks aan de hand is…heeft m’n gevoel toch de nodige signalen aan mijn lijf kenbaar gemaakt.
Ik heb de afgelopen dagen o.a. last gehad van m’n darmen…och ja…ik kan het maar gehad hebben hihihi. Ik heb voor het geval dat…toch maar weer imodium bij me.
Anne is nu thuis van haar werken in de Efteling en nu gaan we samen eten: voorlopig ons “laatste avondmaal” samen. Gezellig!!!
Nou mensen, mijn volgende blog komt uit Zuid Afrika; heerlijk dat jullie me volgen, voel ik me toch verbonden met jullie. Voel ik me toch wel hoor, maar het is zó fijn om jullie reacties te lezen!!! Voor jullie een klein gebaar met voor mij een grote betekenis. Dus: dank je wel alvast!!
Tot de volgende keer!
Liefs,
Corine