(origineel bericht op be-more.nl)
It is better to build a child than to repair an adult - Mildred, Bobbi Bear
Daar sta ik, met mijn ogen gesloten in het midden van de kring. De kring wordt gevormd door Bo, Charlotte, Jorieke, Ilse, Thuli, Thandi, Studla, Michelle en Jackie. Om me heen hoor ik stemmen. Deze stemmen spreken Nederlands, Engels en Zulu. Iedereen praat door elkaar, dus ik kan ze niet verstaan. Ik weet echter wel wat ze zeggen.
Door middel van de Jiharry’sWindow heb ik mezelf voorgesteld aan de eerder genoemde mensen. Ik heb verteld over de dingen die ik graag doe, dingen die ik belangrijk vindt, dingen die anderen over mij zeggen en wat mijn dromen zijn. Ook heb ik in tranen verteld over oma, dat ik ergens bang ben haar niet meer zal zien als ik terug kom. Later zegt Thandi mij dat het goed is om te bidden om ervoor te zorgen dat ze er nog zal zijn. Dan krijg ik de vraag van Jackie of ik dat wil. Dus daar staan we in een kring en ik mag in het midden. Ik ben ontroerd door de liefdevolle warmte die ik op dat moment voel. Ik kan het gevoel dat dit gaf niet in woorden uitdrukken.
Op de maandag ga ik op pad met Mildred. Een van de CSO’s van Bobbi Bear. Om 11 uur ’s ochtends had ze al 4 cases gedaan en heeft nog een hele dag voor de boeg.
We gaan op weg naar een politie bureau, daar hebben ze een kantoortje voor ons. Hier wachten we op eventueel nieuwe clienten, maar deze komen niet. In de tijd dat we zitten te wachten verteld Mildred over hoe ze in contact is gekomen met Jackie en Bobbi Bear. Ze verteld over haar verleden, hoe ze hier mee om is gegaan en hoe blij ze was dat Jackie naar haar heeft geluisterd en heeft geholpen. Dit maakt haar tot de persoon die ze nu is. Ze is een sterke vrouw die klaar staat voor haar patienten en ziet hoe belangrijk het is om naar hen te luisten, ze vertrouwen te geven en ze te helpen. Dit is dan ook wat ze wil doen. Ze doet dit niet alleen voor haar werk, want thuis zorgt ze voor maar liefst 29 kinderen. Mijn mond viel open, hoe is het met die van jullie…?
Later kwam de school nurse langs, met haar maken we afspraken om langs scholen te gaan om te vertellen over misbruik, HIV/ AIDS en Bobbi Bear. Er worden vele scholen in gepland, maar ze zeggen ons dat er ook een aantal zullen zijn die niet mee willen werken. Ik ben benieuwd naar welke scholen we heen kunnen gaan.
Die zelfde dag worden we gebeld voor een crisis in een andere buurt waar we zo snel mogelijk heen gaan. Op dat politie bureau horen we dat ouders alcoholverslaafd zijn en twee jonge kinderen hebben. We zijn er met de politie naar toe. Hier maakt het trouwens niet uit met hoe veel mensen je in de auto zit, ik mocht bijna op schoot bij de agent. Aangekomen bij het huis zien we dat de ramen zijn afgeplakt met plastic zakken in plaats van ramen. We lopen achterom en treffen de vader des huizes aan. Deze is nog half dronken, ook moeder is in dezelfde toestand. Dit is al erg, maar de enorme stank die in het huis hangt wanneer we naar binnen gaan is niet te harden. Ik doe mijn best om me in te houden en niet gelijk naar buiten te rennen. Tegen alle verwachtingen in zien de kinderen er nog redelijk uit. Daarom gaan we ook vrij snel weg. Mildred heeft de ouders gezegt morgen naar het politie bureau te komen voor counseling.
Het afgelopen weekend zijn we naar het Hluhluwe park geweest, je spreekt het uit als schluschluwie. Vrijdag werden we rond 12 uur opgehaald en de eerste nacht sliepen we buiten het park in een hostel. Die ochtend zaten we om half 5 in de auto, op weg naar het park. We waren nog maar 10 minuten in het park en we zagen de neushoorn bij een modderpoel en een kudde buffels een rivier oversteken. Dat zijn er al twee van de BIG 5!Al kletsend over poep die wel of niet vers is en uit onze ramen turen naar nog meer dieren hadden we ook al vrij een olifant gespot, maar deze was ver weg.En in de middag was ik één van de drie die de leeuw heeft gezien, maar deze verstopte zich al vrij snel in het hoge gras. Verder heb ik nog vele andere dieren gezien en natuurlijk vastgelegd op foto(ik zal ze van de week op facebook zetten, want het zijn er erg veel). We hebben de hele dag in het park rondgereden, tot maar liefst 7 uur ’s avonds.
Onze accommodatie voor deze nacht ligt in het park, er zijn hoge stroom kabels gespannen zodat de olifanten en giraffen er niet in kunnen, maar de rest van de dieren dus wel. En ik mag in een tent slapen. Nu denken jullie vast, jij bent gek! Dat je dat doet. Maar ja, we willen the real african experience, dus die kunnen we krijgen ook. Gelukkig is het niet zo’n tentje als wij van het kamperen kennen. Nee het tegendeel was waar, we hadden een luxe tent met keuken, veranda en een badkamer waar we vanuit de douche over het park heen kunnen kijken. Er ligt gewoon een houten vloer en vaste bedden. Hier hebben we ’s avonds een heerlijke braai gehad en stiekem hebben we met de restjes de hyena’s gevoerd. Ze kwamen tot zo’n 3 meter afstand van ons, heel gaaf.
Ook de dag erna moesten we weer om 5 uur de auto in, je we wilde alles eruit halen en natuurlijk op zoek naar de leeuw en de luipaard. Helaas is dat laatste niet gelukt. Maar opeens hoorden we daar een van de gidsen over de portophoon. ‘Didn’t you see that? It is right behind you guys?’ Dus al snelgingenwij in de achteruit. En daar komt een imens grote olifant komt op ons af gelopen. Jeetje, wat is dat beest groot, ik geloof dat als we onze drie trucks op elkaar zouden zetten de olifant het nog steeds wint qua grootte.
Het was een vermoeiend weekend met weinig slaap, maar het was het zeker waard. Ik heb er enorm van genoten.
Voor het sponsor geld dat ik bij elkaar gekregen heb, heb ik samen met de andere vrijwilligers een mooi doel gevonden. Het zal niets materieels worden, maar een mooi gebaar naar alle medewerkers van Bobbi Bear. Alle medewerkers hebben hun inspirerende verhaal en doen hun werk met volle overgaven, wel 6 dagen per week. Het is geweldig om te zien hoe deze mensen, vaak onvoorwaardelijk, zich inzetten voor hun cliënten. Het is heel zichtbaar dat ze werken met heel hun hart. Hier kan menig mens een hoop van leren en ik hoop ook zeker dat ik dat zal doen.
Ik ga nog niet verklappen wat we ermee gaan doen, want wellicht zijn er mensen die deze blog lezen die het nog niet mogen weten.
Nu ik deze blog aan het schrijven ben voel ik ook een gemis aan iedereen in Nederland. Ze zeiden van te voren al dat dit waarschijnlijk in week 2 en 3 zal gebeuren en niets is minder waar. Dus zo af en toe pak ik de kaartjes met lieve woorden en foto’s om ze even te bekijken. Ik vindt het erg fijn om dit allemaal te lezen of te bekijken. Ook de leuke, lieve en onverwachte reacties op mijn vorige blog geven me een ontzettend goed gevoel wanneer ik ze lees.
Big hugs en much love
X Lieke