(origineel bericht op be-more.nl)
Individualistische Nederlanders, Jubelende Israëliers, en dansende Malawianen
Stonden de eerste 2 weken volledig in het teken van ‘het gat’ waar ik jullie nadere informatie en foto’s van zal besparen tot thuis. Deze week werd onze aandacht afgeleid door de komst van 6 vrijwilligers uit Israël. Één ding heb ik intussen geleerd Erwin, mensen kunnen dus toch echt nog uitbundiger zijn dan jou;) Al zingend gaat men hier de dag door. Het spreekwoord ‘doe maar normaal dan doe je gek genoeg’ lijkt me opeens voor de eerste keer van toepassing op ons nuchtere Nederlanders.
Ondertussen is het ICT center in zijn eerste laag verf gezet, op zijn Afrikaans gebeurde dat natuurlijk niet helemaal zoals we in gedachten hadden. Denkend alles zelf te kunnen verven werd ons namelijk ongewild veel werk uit handen genomen. ‘Maar het is toch af’ was de reactie van de toch iets anders ingestelde Malawianen. Gelukkig kunnen we als het goed is komende week aan de slag met een volgende laag verf zodat we toch allemaal een kwast in de handen hebben gehad…
Ondertussen zit ik alweer halverwege mijn 3de weekend in Malawi. Na de geweldige trip naar Liwonde leek het me leuk om ook iets van de plaatselijke cultuur mee te krijgen. Daar horen natuurlijk alle uitersten bij. Zo hebben we niet vergeten om een nachtje, of 2, het afrikaanse uitgaansleven te verkennen, maar heb ik ook een bezoek gebracht aan een plaatselijke kerkdienst. Wat het meeste indruk op me heeft gemaakt? Ik ben er nog niet uit. Swingende en gillende vrouwen in de kerk, kippen die als geschenk dansend door het gangpad worden gedragen en elke keer weer die heerlijke beat bij het begin van een nieuw lied. Dat tegenover vervoer naar de plaatselijke clubs in de laadbak van een pick-up, in het gezelschap van de altijd even enthousiast gillende Afrikanen en de niet minder enthousiast gillende azungus (blanken), de altijd dansende menigte, de niet wegblijvende huwelijksaanzoeken en de aanblik van het Afrikaanse nachtleven.
Na het nachtleven verkend te hebben kon ook een voetbalwedstrijd niet uitblijven. Een wedstrijd, vergelijkbaar met in Nederland de eredivisie wedstrijden, werd gespeeld in het ‘stadion’ van de voormalig hoofdstad van Malawi, Zomba. ‘Stadion’ omdat ik me nog altijd verbaas over het het feit dat onze plaatstelijke voetbalclubs thuis waarschijnlijk een mooier veld hebben. Alhoewel de entree maar 200 kwatcha bedroeg, omgerekend iets van 65 cent, kwamen toeschouwers niet alleen via de legale wegen binnen. De 2 meter hoge muren waren voor velen zowel een welkome ingang als zitplaats en ook de bomen in de omgeving leken dichtbevolkt. Onder het genot van een oliebol, de blije gezichtjes van de 10 straatkinderen die mee waren, en zonder beveiliging (wat is dat?!) hebben we over de vele hoofden heen kijkend toch nog een deel van de wedstrijd kunnen zien.
Op de een of andere manier treft het mij wel elke keer weer. Buiten de muren van het veilige backpackershotel waar ik in het weekend verblijf (als ik in Zomba zit) straalt de armoede je overal tegemoet. Ik zit hier nu al een paar weken maar toch kan ik nog altijd verbaasd kijken en denken, ‘het is gewoon echt zo erg als je het altijd op internet en tv ziet’. De lucht van het verkoolde hout, constant de aanblik van kinderen met kapotte kleren en het idee dat je uiteindelijk maar zo weinig kunt doen en er voor Malawi en zijn bevolking voorlopig niet veel zal veranderen. Het doet toch iets met je.
Daar blijft het wat de weekenden betreft overigens niet bij, afgelopen weekend heb ik Malawi ook van een heel andere kant meegemaakt. Na een half uur met de taxi het zomba plateau beklimmen konden we genieten van de frisse lucht (ik denk dat het de eerste keer in meer dan 2 weken was dat ik niet de geur van verbrand hout rook), het stuwmeer en de rondomliggende jungle/bossen. Alhoewel dit op zich al een verademing was, hebben we een uur durende rit te paard gemaakt die ons voerde langs watervalletjes en door struikgewas. Het was sprookjesachtig en geweldig! Nu verschijnt alweer die smile op mijn gezicht die ik die dag nog maar zo moeilijk weg kon krijgen.
Niet alleen ik maar ook de hond de huizes wordt hier behoorlijk in de watten gelegd. Deze keer is het de azungu die het erg bont maak. Onder veel verbijsterde blikken werd dhr. Leo na een ongevraagde achtervolging naar Zomba namelijk met de taxi naar huis gebracht. Gedurende die wandeling werd hij deels gedragen om hem tegen agressieve honden, mensen en auto’s te beschermen. Hij heeft het wel ook echt verdiend! Met zijn altijd enthousiaste begroetingen, schattige puppy ogen en vriendelijk kwispelende staart kan hij bij mij echt niets meer mis doen. Hoewel ik eerst nog een beetje huiverig was omdat hij de halve dag door de struiken struint, in afval graaft en zo nu en dan met een muis komt aanzetten, kan ik hem nu nadat hij toch maar liefst 3 keer volledig voor alles ingeënt is toch echt niet meer weerstaan!
Of ik hier ook nog iets nuttigs doe? Deze week heb ik me vooral bezig gehouden met verven en zo nu en dan het verplaatsen van een kikker. Hoewel mijn fobie voor spinnen nog niet echt aan de minderende hand lijkt te zijn, schijn ik met kikkers beduidend minder problemen te hebben. Om te voorkomen dat de arme beestjes geschilderd of geplet worden heb ik dan ook de taak op me genomen om ze elke keer naar de struiken te brengen. Belangrijker is daarentegen dat zoals ik al zei het ‘ICT center’ momenteel in de eerste laag verf zit. Daarnaast heb ik geholpen bij de life skills les, waar we een groepje jongeren verteld hebben over het nut van het hebben van doelstellingen en vooral lange termijn doelen. Verder heb ik met stenen gesjouwd, (en mijn teen gestoten). De engelse les die ik zou geven ging jammer genoeg niet door, maar aan het constant wijzigende programma begin ik intussen wel te wennen, misschien komt er volgende week iets van.
Dit weekend wordt nu een stuk rustiger. Naast het bezoeken van een bruiloft heb ik vooral lekker weinig op de planning staan. Dus misschien kan ik beginnen aan het uitwerken van wat computerlessen, Zomba ontdekken, en hoe kan het ook anders toch nog even shoppen….
Dan wil ik alleen nog even zeggen iedereen bedankt voor de leuke reacties op de weblog en ook op fb! Ik vind het altijd heerlijk om iets van thuis te horen en het doet me echt goed om te weten dat er zoveel mensen achter me staan.
Liefs en tot snel!
ps. meer foto’s staan op facebook omdat dat met uploaden wat sneller gaat…