(origineel bericht op be-more.nl)
Het einde in zicht…
De ochtend na het plaatsen van de vorige weblog was ik toch wel ernstig vermoeid. Een vermoeiende en lusteloze dag volgde. Laura vond me ‘niet mezelf’, ik zei namelijk niets en normaal lulde ik de oren van dr lijf. Na een 3 uurdurend dutje begon ’s avonds de koorts ook nog. De volgende ochtend naar de kliniek voor een testje en ja hoor, malaria. Gelukkig waren we er vroeg bij en ervaring is er hier genoeg met malaria. Je wordt dan vol gestouwd met pillen,: ’s ochtend zes ‘s middags twee en ’s avonds zes en dan ben je er vanaf. Dat geldt helaas niet voor iedereen, want Marc kende een minder verspoedig verloop van de malaria (graag verwijs ik door naar marcdereus.be-more.nl ‘een week om snel te vergeten’). Ik had dus geluk en ik kon na een weekendje slapen in Backpackers maandag weer aan de slag.
De sponsorprojecten van de vrijwilligers zijn in volle gang dus Bugabira is bijna dagelijkse kost. Angela en Laura bouwen een groentetuin, die de kinderen van eten zal voorzien en de school voor opbrengsten. Bethany (Befje voor intimi), onze Australische aanwinst voor Chedra, bouwt een stal voor de eveneens door Beth aangeschafte, zwangere (!) Bugabira-koe. Daarnaast verschaft de onderhouding van de tuin en de koe natuurlijk ook weer werkgelegenheid, dus wat een veelzijdige investeringen. Petje af dames! Er moet wel flink geschept, gespit, gezaaid, gegraven en geklaagd worden om het een beetje klaar te spelen, zulke arbeidsintensieve projecten.
Ik ben ook een sponsoractie begonnen en heb een prachtig bedrag mogen ontvangen. Ik ben met Moses een groot aantal Solar-power winkels in Masaka langsgegaan om eens te inventariseren wat de mogelijkheden zijn. Dat die zo talrijk hier zijn in dit stadje in the middle of Uganda verbaaste mij ontzettend. Genoeg concurrentie dus en uiteindelijk hebben we er eentje gevonden, SOLAR NOW, potsiedorrie een Nijmegens bedrijf! Geweldige service en vanochtend is de laatste betaling gedaan. Ook nog een Ugandees subsidietje losgetrokken dus te betalen van het sonsorgeld. Voor alle donateurs, webalee nyo! Morgen wordt geleverd en woensdag wordt gebouwd, ik hoop op een fantastisch resultaat. Bugabira Primary School groeit door en neemt een boarding section aan, vandaar dat stroom belangrijk wordt. Vrijdag is er een hoge piefen feestje op Bugabira, dus we hopen dan de lampjes te zien branden. Ik ben benieuwd!
Tussendoor hebben we een weekendje Kampala bezocht, wat een stad! Na twee maanden weer een lekkere biefstuk, een Hollands ‘Broodje Healthy’ en Haribo colaflesjes eten, daar waren we wel toe! Daarnaast is het nachtleven van Kampala zeer interessant, een casino bezocht waar je lekker met fiesjes van 5.000 UGX (1 euro 70) kan spelen. Nachtclub IGUANAZ heeft een Nederlandse eigenaar, dus het was muzungu-overgoten. Het klinkt gek, maar je hebt echt de neiging om MUZUNGU te roepen. Witten zijn we niet meer gewend, want in Masaka zijn we schaars. De avond dus lekker ‘op z’n Masakaans’ in een tent met alleen maar zwarten besloten. Opvallend is ook dat alles in Kampala wordt gerund door witten en Indiërs, ondernemingscapaciteit lijkt ernstig te ontbreken bij de Ugandesen zelf. Misschien dat dit de lage ontwikkeling deels verklaard. Het schijnt wel langzamerhand te komen volgens de meesten.
Zondag een echte Born-again gospel kerkdienst bijgewoond. Die mensen zijn niet goed, maar wel gezellig dat dansen en zingen. Aan passie zal het hen niet ontbreken, maar het heeft een hoog theatraal gehalte. Vol overgave presenteren zij zich op knieën met handen naar den hemel gereikt aan ons Almachtige. Wij, model atheïsten waren daar dus niet helemaal op ons gemak. Marc en ik zijn ook de enige die de volle rit hebben uitgezeten. Vet om een keer mee te maken, maar ik blijf zondagmorgen vroeg voortaan weer lekker in mijn nest liggen stinken
Het einde is al in zicht, dus dit zal mijn laatste weblogje worden. Vrijwilligers die al terug zijn in Nederland vertellen me dat het niet wennen is en dat ze vreselijk heimwee hebben. Ik kan me dat helemaal voorstellen. Je zit hier in zo’n heerlijk tranquilo sfeertje, waarvan je weet dat het in Nederland niet mogelijk is. Werken, studeren, toekomstdenken, wat wordt het weer wennen. Daarom ga ik de tijd dat ik hier nog zit lekker genieten. Van dit heerlijke land, van de heerlijke mensen, van het heerlijke weer. Heeeeeeerlijk. Inmiddels is de stroom weeeeer uitgevallen (het wordt hier een soort discotheek met dat aan uit gedoe) en na muizen en kakkerlakken vonden we vandaag ook maden in de kast. Ik ga het hier allemaal missen! Loeter!