(origineel bericht op be-more.nl)
foodtraining
Hoi allemaal,
Het leven schenkt betekenis, juist als je even geen controle hebt. Het gegeven, dat de wereld betekenis heeft, dat betekenis bestaat- dat is zo’n ontzaglijk wonder.
Inmiddels ben ik alweer ruim een week in Kyotera. Heerlijk is het dat ik niet na 2 weken naar huis ga. Ik heb het gevoel alle tijd te hebben en aan zaken die ik belangrijk vind, aandacht te kunnen geven. Elke dag is een ervaring. Vorige week was er hier in de buurt een begrafenis. Omdat het een bijzondere begrafenis was, was er veel volk op de been. De directeur van het hospital ging ook. Stel je voor: we gingen met z’n vieren: Ellen, Wilma, Abbert en ik. Er werden 2 boda’s (brommers)geregeld. Ik ging tussenin. Een bodadriver, Karin en Abbert (foto vorig blog) Dit alleen gaf al veel bekijks. Het was een kwartier rijden de bush in. Het hele dorp was uitgelopen. De begrafenis had inmiddels plaatsgevonden achter het huis waar de vrouw woonde. Muziek, eten, drinken, warm!!Toen we net aankwamen en even stonden uit te puffen in de schaduw, kwam een man ons halen en vertelde dat de weduwnaar kennis wilde maken met de mzungu’s (blanken). We hebben hem gesproken en onze deelneming betuigd en zijn na een half uurtje vertrokken.
Op donderdag was er een foodtraining. Dat is zoiets als de plaatselijke bevolking uitleggen wat gezonde voeding is. De schijf van 5, zeg maar. We gingen weer met de boda’s. Twee boda’s met 6 personen. 3 medewerkers van het hospitaal en 3 vrijwilligers. We reden 20 minuten de bush in dwars door een bananenplantage over een pad van zeg maar 30-50 cm. Breed. Af en toe loopt er een verdwaalde geit of een koe voor je voeten. We kwamen aan bij een kerkje en daar zaten 5 mensen te wachten op een paar banken. Een klein jongetje haalde een djembe uit het kerkje en sloeg op de trom. Van overal kwamen mensen aan lopen; mannen, vrouwen in kleding met prachtige kleuren met kinderen op hun arm of rug en ja binnen no time waren er 40 deelnemers. Bonnyface en Maureen vertelden hun verhaal. Zij hadden ook een tas bij zich met groenten, fruit en levensmiddelen. De deelnemers moesten zelf laten zien hoe een gezonde maaltijd eruit ziet. Er gingen foto’s rond van kinderen met ondervoeding en van diezelfde kinderen nadat ze een aantal maanden gezonde voeding hadden gekregen. Een wereld van verschil.
Bijzonder was het volgens Bonnyface dat er wel 15 mannen aanwezig waren en serieuze vragen stelden. Na afloop kwamen er mensen met vragen en om hun kind te laten zien. Er was een vader met een jongetje van 16 maanden. Ik dacht dat het kind 2 maanden oud was. Ik schat dit soort zaken soms wel heel verkeerd in. De vader wilde zijn zoon op de foto, zonder kleertjes. Ik hielp hem met uitkleden. Magere beentjes aan een mager lijfje, stil huilen met grote zwarte kijkers. Hij liet alles lopen zo op de broek van zijn vader. Wij hebben foto’s gemaakt en de vader gevraagd naar het ziekenhuis te komen voor een opname voor deze kleine man. Mijn reinigingsgel en actiondoekjes komen erg goed van pas.
Er was nog een vrouw die vroeg of we mee wilden komen. Er was ergens een meisje van 7 die al een week niet meer at. De vrouw wist niet wat ze ermee aan moest. Bonny vroeg ons of dat oke was. Wij op de boda nog 10 minuten het bos in. Het liep inmiddels tegen 19 uur en werd al wat donker. Natuurlijk gingen we mee. Op een open plek in het bos stond een lemen hutje met een soort schuurtje gemaakt van palen. Varkens en kippen liepen los. Binnen 2 tellen 10 kinderen om ons heen. Het meisje was binnen (geen licht) we moesten allemaal wat opzij om de laatste stralen zonlicht door te laten om wat te kunnen zien. Het meisje…doof, blind, spastisch…O waren mijn Giraffelaannurses maar hier!! Dit is een kind voor een instelling. Dit vraagt specialistische zorg. Dit is veel meer dan ondervoeding, nee dit kind gaat gewoon dood…Hoe triest ook.
De familie was blij met de aandacht en de weinige tips die we gaven. Op de boda’s geescorteerd door alle kindertjes keerden we huiswaarts.
We kwamen in het donker in Kyotera aan. Overal mensen op straat, vuurtjes op kolen (daar wordt op gekookt). Omdat we blank zijn, kijkt iedereen op. Mzungu’s, mzungu’s. Ik ben blij dat Bonnyface mijn bodadriver is. Ik zit veilig achter zijn rug. Hij brengt ons tot bijna binnen in het appartement.
Als ik terug kijk naar deze dag zijn het niet de kindjes met ondervoeding die me het meest raken, maar het antwoord van de medewerkers van het hospital op de onwetendheid. Het geen weet hebben van gezonde voeding, niet weten hoe het komt dat een kind ziek wordt en niet groeit. De verpleegkundigen van dit hospitaal die gaan staan en het verschil maken. Dat is waar ik blij van word. Tijdens deze bijeenkomst is heel wat kennis opgedaan, waarmee veel problemen voorkomen kunnen worden. Bonnyface kwam in een flow en ik zag de echte professional in hem. Ik ken hem als sloom, zittend, lachend 'how are you, fine, I 'm fine too etcetc. En nu ….hij legde het contact, hij voedde hun geest, het was geweldig. Ik heb diep respect voor hem gekregen. De foodtraining is een mooi project met direct resultaat. Wij hebben kunnen bijdragen door vaders schoon te poetsen, kinderen vast te houden, moeders en vaders te bewonderen en te prijzen dat ze gekomen zijn.
Het was een waardevolle dag, een betekenisvolle dag. Deze ervaringen zijn niet te vervangen door datgene wat ikzelf in de hand heb. Ik laat het maar gebeuren, elke dag opnieuw.
Een spreukje op de muur luidt:
Als je denkt dat kleine dingen geen inpact hebben, denk dan eens aan die mug van vannacht.
Dikke kus,
Karin
Ps. ik heb nauwelijks last van muggen of andere insekten. Dat komt omdat ons appartement in die oostblokflat op de tweede verdieping ligt. Ik slaap zelfs zonder klamboe. Dit is tevens fijn omdat ik sinds deze vakantie snel een opgesloten gevoel ervaar, zoals onder een klamboe, met een helm op of achter een gesloten deur. Misschien de Lariam?? Dit zijn de anti-malariatabletten, de goedkope versie, waarbij stemmingsstoornissen als een bekende bijwerking geldt.