Jeroen Dickhoff geniet van Mexico maar toch baalt hij wel eens van de productiviteit van de gemiddelde Mexicaan. ‘Alles gaat hier tranquilo, dat kan niet altijd.’ ‘Das ist doch nicht zu fassen’ Verontwaardigd hangt Jeroen Dickhoff (30) aan de telefoon met zijn hoofdkantoor in Stuttgart. Hij sluit de deuren van zijn balkon, maar die zijn toch niet helemaal bestand tegen de Duitse krachttermen. ‘Wirklich, das kann man nicht glauben. Scheisse!’
De reden dat de senior brand manager van Bosch Mexico zo loopt te foeteren, is dat een van zijn medewerkers deze dag vanaf morgen onaangekondigd vakantie heeft opgenomen, terwijl hij juist op zakenreis gaat. Ze gaat over drie dagen trouwen en daarna enkele weken op huwelijksreis.
‘Dat had ze mij wel iets eerder mogen vertellen’, zegt Dickhoff even later in een Mexicaans restaurant.
Wat de Nederlandse expat doet, lijkt vechten tegen de bierkaai. Maar hij zal wel moeten. Per slot van rekening is dat waarom hij sinds begin dit jaar in Mexico is. Om het bedrijf volgens Europese maatstaven te runnen. ‘Alles gaat hier tranquilo. Dat kan niet altijd. De Mexicanen moeten zich in vele opzichten professioneler opstellen. En begrijpen dat we zulke situaties niet accepteren.’
Waarschijnlijk was de jonge Mexicaanse ook niet helemaal voorbereid op een plotselinge bruiloft, vermoedt Dickhoff. ‘Maar ik denk dat ze zwanger is geworden. En samenwonen, laat staan een kind krijgen voor je bent getrouwd, is hier not done. Maar goed, dan nog vind ik het niet kunnen dat ze opeens drie weken weg is. ‘Ik heb je over een week wel weer nodig’, heb ik gezegd.’ Of dat gebeurt is de vraag; zijn lokale verantwoordelijke is namelijk een Mexicaan. ‘Hij is wat makkelijker in dit soort zaken.’
Cultuurverschillen, Dickhoff loopt er langer tegenaan. Zijn cv is al rijkelijk gevuld met werkzaamheden in het buitenland. Tweeënhalf jaar in Bern en twee jaar in Moskou gingen vooraf aan zijn huidige avontuur. Eveneens voor Bosch, en daarvoor nog enkele lange stages in de Verenigde Staten, Genève, Bremen en Brussel. Maar werken en wonen in een Latijns-Amerikaans land, dat is toch in sommige opzichten andere koek.
Goed, hij heeft geen zakendiners in Novosibirsk meer, waarbij de kou alleen maar weg te drinken viel. Nee, geef hem dan maar Mexico. Pokádikke winterjas, bienvenidos korte broek. Maar toch baalt Dickhoff wel eens dat de productiviteit van de gemiddelde Mexicaan, en vooral het verantwoordelijkheidsniveau, wat lager liggen dan hij zou wensen.
De zaken gaan gelukkig redelijk. Niet top, omdat ook Bosch uiteraard gebukt gaat onder de recessie. Maar bouwen en renoveren, dat doen ze tegenwoordig graag in Ciudad de Mexico. De hoofdstad is na Tokio immers de grootste agglomeratie ter wereld. En ook al barst de stad redelijk uit haar voegen, het aantal van 20 miljoen inwoners groeit nog steeds.
Maar vooral het leven in Midden-Amerika bevalt hem. Goed, sommige criminelen in opleiding jatten de wieldoppen van je auto, of halen het glas van de zijspiegels eraf. Maar die kleine irritaties wegen niet op tegen het lekkere eten, het uitstekende klimaat, de lage cost of living en de vriendelijkheid van de meeste Mexicanen. De ode die de Zangeres Zonder Naam aan Mexico bracht, had net zo goed van Dickhoff kunnen zijn.
Bijna zes jaar is hij inmiddels al weg uit Nederland. Maar over Mexico de rug toekeren denkt hij voorlopig nog niet na. Misschien als er een leuk aanbod uit Azië of Zuid-Europa komt. ‘Die culturen zou ik nog wel een keer willen ervaren.’
Ach, vanuit Mexico maakt hij ook genoeg leuke tripjes. Zo nu en dan gaat hij naar Brazilië om te kijken of hij en het continentale hoofdkantoor in São Paulo elkaar nog ergens mee van dienst kunnen zijn.
Wie weet leren die Brazilianen hem nog wat trucjes over hoe je Mexicanen motiveert.
Bron; depers.nl