El Mirador, verborgen en toch weer niet… in de Guatemalteekse Jungle
Een ontdekking, zowel van als voor jezelf… met kinderen !
December 2011 – Januari 2012
Dit is het ooggetuigenverslag van een korte, hevige wandeling waarbij ondergetekende met zijn twee kinderen (13 en 16 jaar) en een Nederlandstalige familie ( de twee ouders met hun beide kinderen, 09 en 13 jaar) de jungle zijn ingetrokken tussen 28 december 2011 en 01 januari 2012, op zoek naar de hoogste piramide LA DANTA uit het Maya-verleden, iets meer dan 70 meter hoog, en vijf dagen lang stappen. Met zijn zevenen dus, met ADRENALINA TOURS uit Guatemala.
Vooreerst dient opgemerkt te worden dat van bij het vertrek er nogal wat verkeerd is gelopen, waardoor achteraf problemen zijn veroorzaakt. Om er enkele op te noemen, en enkel met de beste bedoelingen om deze voor anderen te vermijden :
(1) Na aankomst in Flores met binnenlandse vlucht uit Guatemala city … veel te lang getreuzeld om naar CARMELITA toe te gaan. Lekker ontbijten in Pollo Campero om de hoek (met kinderen, heerlijk doch tijdsverslindend), naar het huis van de gids om alle eten en water op het dak van de minibus te laden (weer een half uur), tot de vaststelling komen dat we geen regenkledij mee hebben (het was gaan regenen en dus halve paniek … snel, snel, snel naar LA DESPENSA… vuilniszakken gekocht als regenkledij), krant kopen etc… of m.a.w. 2,5 uur na aankomst vliegtuig in Flores vertrokken (aankomst 07.30 am) … moraal van het verhaal : MINIBUS moet klaarstaan met alles erop en erin om 07.30 am en ONMIDDELLIJK vertrekken naar CARMELITA !!!
(2) Klanten, want zo mag je ze noemen, de Nederlandstalige familie hadden zich enigszins ofwel vergist ofwel niet voldoende ingelicht… Doch hadden geen zaklampen bij zich, en dus zeker geen extra batterijen. Bovendien hadden ze alle kledij, maar dan ook ALLE kledij die ze niet nodig hadden voor de trek in ANTIGUA achtergelaten. Hilarische toestanden dus !
(3) Taalproblemen, niemand spreekt iets anders dan Spaans, dus met Engels kom je niet ver en gebarentaal gedurende vijf dagen is wel leuk,doch vaak frustrerend en verkeerd begrepen. De kokkin, de hulpkok, de gids, de mensen die de ezeltjes netjes in een rij laten lopen… allemaal in het onzuiverste Spaans, van de streek. Gelukkig was er exact 1 iemand, ondergetekende, die beide talen sprak…
Dag 1 / 28 december 2011
Na de reeds vermelde vertraging … en na slechts 1 keer vast te zijn gelopen in de modder tussen FLORES en CARMELITA langs een totaal onverharde weg, na drie uur eindelijk schokkend en bevend, doch niet van de kou, in CARMELITA. Een sandwich (wit brood met ham en kaas ertussen) voor elk, bagage in juten zakken op de ezels gebonden, net als het water (22 liter per persoon) en proberen zo snel mogelijk weg te wezen. Kinderen in die wanorde proberen schoenveters stevig aan te knopen, terwijl sandwiches met mayonaise tussen de ham en kaas niet precies voor hen een lekkernij is. Er wordt nogal wat heen en weer geroepen door elkaar, doch uiteindelijk een uurna aankomst in Carmelita wordt er vertrokken, onder de gietende regen. De vuilniszakken worden bovengehaald. Het is 14.20 pm !!! De zon gaat onder om 17.30 pm en het is vandaag minstens 6 uur stappen Regen, zes uur stappen, klanten zonder zaklamp in de jungle. Het had erger gekund. Gelukkig is dit een verkenningstocht voor ADRENALINA TOURS, want anders hadden we gegarandeerd een paar stevige klachten, men leert met vallen en opstaan. Letterlijk, want na een half uur valt de negenjarige Stef voor de allereerste keer, nog onder het daglicht, in het slijk der aarde. Zijn zus volgt een uurtje later,doch achterover, op haar achterwerk. Mijn kinderen vallen niet, en ze vallen ook niet op, want het zijn lokale, Guatemalteekse jongeren.
Na drie uur wordt het inderdaad donker en we helpen elkaar zoveel mogelijk. Gelukkig is de redding nabij, want we komen half in het donker aan in een ¨ campamento ¨ waar we behalve een kom warme koffie of thee ook een tweetal zaklampen krijgen. De aanwezigen zijn bijna ten einde van hun respektieve vijf-, zes- of zevendaagse, wij slechts aan het begin. Het campamento ¨ el guacute ¨ verlaten we na tien minuten en nu is het echt donker, vochtig (het regent) en slijkerig (je schoenen blijven plakken in de modder en je moet minstens het dubbele van de energie gebruiken dan normaal om je voeten in je schoenen naar omhoog te krijgen voor de volgende stap). Ik zie de ontreddering op de gezichten, in het weinige zaklantaarnlicht, want de bomen verhinderen het zicht op sterren of maan of viceversa. Waar zijn we aan begonnen ? Mijn dochter vertelt me achteraf dat ze hoopte door een slang gebeten te worden om niet meer verder te hoeven te gaan !!! De strijd dient gestreden te worden, we komen aan in EL TINTAL omstreeks 20.30 pm, waar een avondmaal ons staat op te wachten, bereid door INGRID en DAVID. Ingrid blijkt een ervaren kokkin te zijn die heel wat tortillas zal maken gedurende deze trek, en ook bonen, al blijven die helaas liggen. Er is voldoende toiletpapier en er zijn zelfs toiletten, we slapen in tenten met bijhorende matras en lichte slaapzak, alles onder een leuk rieten dakje. Ik had het iets primitievers verwacht, er is al enig comfort om zo te zeggen. We vallen allen als een blok in slaap.
Nvdr : als je aankomt op de slaapplaats staan je tenten reeds klaar, is het eten bereid en hoef je eigenlijk alleen je (pijnlijke) voeten onder de tafel te schuiven …
Dag 2 / 29 december 2011
Vroeg vertrekken is de boodschap. (dat was het ook gisteren ) en zo gebeurt het ook na een verkwikkend ontbijt van dikke pannenkoeken met honing. Echt waar, er wordt uitstekend gekookt, er is genoeg… en je kan vanaf 05 am reeds een kop oploskoffie krijgen, want in de keuken beginnen ze te rommelen vanaf 04 am !! Insmeren tegen de muggen, maar de muggenzalf beschermt jehelaas niet tegen de mieren, zoals we achteraf zullen merken. Een ochtenddouche nemen zit er hier en ook elders niet in. Een douche is er gewoonweg niet, hooguit je handen wassen en je gezicht nat maken, oksels en T & A (tits & Ass), indien nuttig en nodig. Dat vonden de kinderen uiteraard niet. Je moet gewoon maken dat al je bagage op de juiste plaats ligt en wegwezen, de ezels (sic) doen de rest. Vandaag regent het gelukkig niet, helemaal NIET… en ook NIET de volgende drie dagen. We zitten namelijk in december en januari NIET in het regenseizoen, doch dat wil niet alles zeggen, het kan dus wel… die regen. De weg is veel minder slijkerig en we schieten lekker op, de sfeer is minder gespannen dan de vorige dag, alhoewel we al snel doorhebben dat kleine Stef van negen dit niet zal kunnen. Een vergissing, deze trek is niet bedoeld voor kinderen onder de tien jaar, absoluut niet. Gelukkig een extra ezeltje betaald voor spoedopname, dwz bovenop de ezel voor een groot gedeelte van de reis. De redding, want anders hadden we niet verder gekund. Ezel rijden is nu niet echt een kunst en die beesten doen het best rustig aan, ze stappen over bomen zonder een sprong te maken en in elk geval heb ik ze nooit zien galopperen. De gids doet vandaag zijn verhaal, over de sacbe (de Avenue des Champs-Élysées van de Mayas) die steden met elkaar verbond, over de bomen en planten, doch heel speciaal over de chicleros, mensen die de kauwgomboom beklimmen en het sap eruit halen, 7 quetzals of 70 eurocent voor een libra of halve kilogram, het dierenleven en leed in de jungle, de schatrovers, want overal zie je links en rechts van het pad leeggeroofde, op elkaar gehoopte, stenen met een gat erin etc. Op zich best pittig de wandeling, doch anders dan verwacht: weinig dieren, lage boomgroei, niet zoiets met bomen waar je de top niet van kan zien en lianen en ergens Tarzan in verborgen. Hier houden ze het gewicht van Tarzan niet, die boompjes. Er is een versnapering voorzien (een heerlijke appel) en een middagmaal met sandwiches: wit brood met tonijn. De kinderen vinden tonijn maar niks en eten noodgedwongen ofwel iets ofwel niks. Het word iets. Na ongeveer acht uur wandelen waarbij Stef 75 % op de ezel heeft gezeten, komen we aan bij de archeologische vindplaats LA MUERTE, of de DOOD. Ikzelf met 51 jaren en praktisch geen sport voel plotseling, dit moet traag zijn gekomen, pijnlijke spieren, voeten en irritatie op bepaalde lichaamsdelen. Oei, dit lijkt niet goed te gaan. Ook Heidi, de moeder van Stef en Lise, krijgt het benauwd. Iedereen gaat de tempel-residenties binnen, er staan er twee op die site, doch op mijn knieën gaan kruipen, gaat niet meer, bang om niet meer recht te raken. Mijn kinderen moeten vertalen in het Engels wat de gids vertelt in het Spaans, voor de Nederlandstaligen, hun opleiding levert eindelijk vruchten op. Met alle respect voor de gids, doch volgens mij klopt de uitleg niet: residenties, woningen ? In een ceremonieel complex ? Hmm, twijfel ik sterk aan… Het is maar een half uur meer tot EL MIRADOR campamento, doch voor mij een eeuwigheid. Overal pijn, ik kan bijna niet meer stappen door de pijn. Na het dubbele van een half uur, staat het avondmaal klaar. Ik ben de enige die tegen betaling bij de lokale CONAP-mensen gaat douchen, ik weet dat die irritatie niet overgaat zonder douchen en een crème… koud water/pijn… Het slapen gaat snel, we gaan met zijn allen naar bed om 08 pm en blijven slapen tot de volgende ochtend 06 am. Morgen is het een relatief rustige dag.
Dag 3 : 30 december 2011
Zonder veel kennis van het vroeg-klassieke Maya-gebeuren, zonder veel illussies, doch aangenaam verrast. Dit is inderdaad een prachtige archeologische vindplaats. In de ochtend verkennen we de LA DANTA tempel, hoog en vooral droog. De stijfheid van de vorige dag is er nog wel, doch controleerbaar. Anderen in hetzelfde kamp zien het niet zitten om de omgeving te verkennen, er zijn nogal wat lokale Guatemalteken die de trek maken tot mijn/onze grote verwondering, je bent dus hoogstwaarschijnlijk nooit alleen op de site. De gids BYRON is enthousiast en doet zijn rondleiding goed. Bovenop de EL DANTE een verrassing: vers fruit, ananas en papaya. Heerlijk terzelfdertijd smullend van zowel het groen zover het oog kan kijken als van de smaak van de natuur. Elias, mijn jongste van dertien, gaat ondanks een uitdrukkelijk verbod NIET via de gemaakte houten trap naar boven, doch via de tempeltrappen zelf, zonder medeweten, doch zijn zus neemt een foto en die krijg ik pas achteraf te zien ! Overal zitten brulapen, die ondanks hun kleine gestalte Groot Lawaai maken, mieren klimmen via je broekspijpen naar boven, doch bijten gelukkig voor ze hun doel bereiken. Niet dat dit bijten aangenaam is, doch je kan ze bijgevolg doodslaan. Stef is een paar keer gek gaan springen, meestal zonder tranendal, doch een paar keer met, zodat zijn ganse broek eraf hing en binnenstebuiten gedraaid. Een gek gezicht in het oerwoud. 's Namiddags bezoek je andere tempelstructuren dichter bij ¨huis¨ en bekijk je de zonsondergang vanaf de Tijgertempel (er is nogal wat verwarring, tijgers komen niet voor in Guatemala, doch in Mexico schijnt een tijdlang een jaguar een tijger te zijn geweest, moet kunnen). Al bij al een heerlijke dag met weinig wandelen en veel kijken, te veel om te bekijken. Je merkt aan de jongeren de ontspannende sfeer, er worden grappen gemaakt… De taalbarrière word gedeeltelijk doorbroken.
Dag 4 & 5 31 december 2011 en Nieuwjaar 01 januari 2012
In príncipe is dit zoals dag 1 en 2, doch in omgekeerde volgorde, net dezelfde weg, met dezelfde boomstronken en dezelfde bomen. Je herkent de schedel van de langs de weg gestorven ezel, de leeggeroofde Maya-tempels, de zakjes kauwgom gewonnen op de chicle zapote-boom. Zelfs de plaatsen waar een mierenautostrade is, komen je bekend voor. Er wordt losser gewandeld, er is een zekere herkenning van de omgeving en er wordt ontspannen gepraat. Omdat de kokkin telkens na het middagmaal met haar ezel en haar hulpkok ons verlaat om alles klaar te hebben bij aankomst, beslissen Ester en Elias achter hen aan te ¨wandelen¨. Het blijkt lopen te zijn achteraf, doch ze houden dapper vol, urenlang LOPEN ze achter de ezeltjes aan, zonder ophouden. Op dag 4 is de ondergrond goed en stevig met weinig slijk, dat helpt natuurlijk.
Dag 5, alhoewel dit de korste dag zou moeten zijn, blijkt onverwachts moeilijk doordat dezelfde weg wordt gevolgd als de ezels !!! Die ezels planten hun poten in die slijkerige ondergrond en zakken er diep in, na verloop van zoveel ezels en zoveel tijd is die ezel-autostrade een ongelooflijk raar ding om te bewandelen, met water, gaten en slijk. Het kost ons uren om erdoor te ploeteren, water komt je schoenen binnen en maakt je voeten nat. Gelukkig is daar, heel in de verte ergens Carmelita. Je wandelt drie uur over zeven kilometer in vogelvlucht. We komen omstreeks 1 pm aan en krijgen een nieuwjaarsgeschenk: een Maya-pastel, een groot brood gemaakt door Luis Lopez, onze lokale gids in FLORES.
Aanrader hier: hotel in FLORES om je eindelijk te kunnen douchen, er zijn wassalons in FLORES om je buitengewoon vuile kleren te laten wassen. Bij ons in elk geval voor 60 quetzals waren die echt opnieuw proper.
Nabedenkingen :
Deze trek is niet voor iedereen, je moet echt in een goede conditie zijn, zowel lichamelijk als mentaal. Wij hebben op onze trek drie groepjes gezien met problemen. Een groep heeft moeten bijbetalen om extra ezeltjes te gaan halen in CARMELITA, omdat ze niet verder wilden of konden wandelen. Voor kinderen onder de tien niet aan te raden.
Ook al is het terrein vlak, dit dient niet als dusdanig begrepen te worden. Er zijn wel degelijk plaatsen waar je gedurende tien, vijftien minuten stevig moet klimmen. Uiteraard heb je praktisch geen bagage bij je, doch dit kan voor sommige mensen problemen geven.
Neem NIKS mee, behalve ongeveer 1 liter water als je wandelt. Op geregelde tijden krijg je de kans water bij te vullen. Hoe minder je moet dragen, hoe beter. De technische ploeg voor ons zevenen bestond uit vijf mensen: kok, hulpje, gids, twee ezeldrijvers. Die mensen worden goed betaald en weten echt wat ze doen, ze zijn gewend dit te doen en je ziet dat ze ervaring hebben. Ze laten weinig aan het toeval over.
Last but not least : Ons bedrijf ADRENALINA TOURS kent nu deze trek, zowel ikzelf als SAMUEL, één van onze medewerkers hebben deze gedaan, en kunnen je met raad en daad bijstaan, de reservatie maken bij de mensen in CARMELITA (rechtstreeks) tegen goede, doch eerlijke prijzen en uiteraard het vervoer verzorgen van eender waar in Guatemala tot het vertrek- en eindpunt van de trek.
Voor reservaties, inlichtingen, prijzen en betaling :
info@adrenalinatours.com in Guatemala / Je kan ook altijd bellen 00502 53085106 of skypen : patrick.eric.vercoutere
VOLLEDIGE BESCHRIJVING VAN DE TREK alsook PRIJZENTABEL en FOTO’S beschikbaar