(origineel bericht op be-more.nl)
een wonder…er is internet
Hoi lieve allemaal,
Het lijkt een wonder en ben zo blij als een kind!!! Eindelijk internet! Het zijn geen roddels, nee alles is echt hier in Malawi. De negatieve en positieve dingen!
Hoe gaat het met jullie? Het is weekend! Ja, ja ook hier bij Be More, Hope for Life werk ik 32 uur, dus de vrijdag begint mijn weekend al.
Ik heb een topweek achter de rug. Maandag naar het project gegaan Hope for Life en met iedereen kennis gemaakt. Allemaal lieve mensen. Ze zingen en dansen voor me om me hartelijk welkom te heten. Omstebeurt komen ze me een knuffel geven. Ik voel me even ongemakkelijk bij deze initmiteit…(heb ik toch een te bloot truitje aangetrokken, bedenk ik me intussen).
Ik heb al veel gedaan deze week en ben ontzettend blij dat ik voor dit project heb gekozen. Er is hier veel mogelijk aan eigen inbreng en het past helemaal in het plaatje van wat ik thuis wel eens doe, dus helemaal top!
Ik heb samen met de andere vrijwilligers een presentatie voorbereid over de risico’s van alcohol en drugs. Met info en stellingen gewerkt en warempel er kwam een discussie op gang! (minder hard werken, als bij de Girls Talk, Em!!) Ook heb ik aan een aantal meiden voorgedaan hoe je een condoom omdoet en een vrouwencondoom gebruikt. Wat voor- en nadelen zijn, etc. (de penis is van hout gemaakt en is dus zwart, hoe toepasselijk voor hier)
Het is bijzonder om te zien dat geslacht niet uit maakt. De mannen van het project leggen hier aan de meiden uit hoe een condoom werkt en praat met ze over ongesteldheid en zwangerschap! En het werkt hier.
Elke week komen er groepen naar de office en de vrijwilligers bereiden dan iets voor. Soms zijn het kinderen tussen de 3 en 13 jaar, van 13 tot 18 jaar en de jong volwassenen.
Gisteren was er een bijeenkomst (elke maand) voor alle mensen met HIV. Gisteren waren er ongeveer 24 mensen. Iedereen had wat voorbereid. Wij ook en hebben dus de presentatie gehouden. Alles wordt vertaald, want ze spreken hier niet goed Engels. Wat rommeling, maar het werkt! Ze starten met bidden en dans. Wat kunnen ze prachtig zingen…ik zit met kippenvel op mijn armen te luisteren. Dat ik dit mag meemaken. Als afsluiter eten we allemaal gezamelijk!
De middag zijn we vrij en daar ben ik blij mee, want wat is het bloedje heet! (45 graden). We lopen terug naar ons huis (20 minuten lopen) op een zanderige weg met gaten, keien en omhoog en omlaag. Ondertussen roepen alle kinderen Muzungu en vragen ze naar onze naam!
Ons huis ziet er mooi uit. Ik deel de kamer met Paula en het is een ruime kamer. Ellen is onze huismoeder. Zij slaapt er ook en bereidt ons eten 3x maal per dag! Ze kookt geweldig!..