We zitten in de schommelstoel op de veranda als Maria, de eigenaresse van de casa waar wij verblijven ons verteld dat haar moeder de volgende dag jarig is en dat ze een feestje geven. Wij worden van harte uitgenodigd om mee te feesten.
Het is onze eerste keer in Cuba en we hebben geen idee wat we kunnen en/of mogen verwachten.
De volgende ochtend is ze al heel vroeg van alles aan het koken en bakken. De voordeur staat altijd open en iedereen loopt in en uit. Zeker vandaag, van alle kanten komen mensen binnen en lopen kauwend op een koekje, stukje vlees of fruit het huis weer uit. We weten dat er zo’n 10 gasten zullen zijn, maar aan de bergen voedsel te zien die ze klaar maakt zou je denken dat heel Viñales is uitgenodigd. Als we halverwege de middag terugkomen van onze ontdekkingstocht van de omgeving staat zij samen met haar moeder een soort van kroketjes te maken en te frituren in een klein koekepannetje. Zo gauw ze ons in het oog krijgt pakt ze 2 kroketjes en stopt Ries en mij er een in de mond. Ze zijn heerlijk en als het aan haar ligt, zijn we volgestopt met eten voordat de gasten arriveren.
Helpen mogen we niet. Ga maar ff lekker liggen of in de schommelstoel zitten is het antwoord dat we krijgen. We besluiten een aantal biertjes en een fles rum te halen om die 's avonds mee te kunnen nemen. Tenslotte ga je niet met lege handen naar een feestje.
Het wordt steeds drukker. Mensen blijven in en uit lopen en er is er niet één die vertrekt zonder te kauwen of een bordje met allerlei lekkers. Rond een uurtje of 7 wordt Ries uit zijn schommelstoel gehaald om domino te spelen. Hij spreekt geen spaans, heeft nog nooit domino gespeelt, maar heeft de avond van zijn leven. De fles rum wordt opengemaakt en zoals de traditie het wil (als wij het tenminste goed begrepen hebben) wordt er eerst iets op de grond gegooit. Vervolgens krijgt iedereen een glas in zijn handen met rum en wordt er geproost. Er staan allerlei lekkere hapjes en de kroketjes worden warm gemaakt en uitgedeeld. Het dominospel is erg leuk om naar te kijken. Het gaat erg snel en enorm gepassioneert. Ze spelen daar tegen de klok in en dat zijn wij Europeanen niet gewend. Als Ries af en toe zit te wachten op zijn beurt krijgt hij een stomp op zijn arm, hij moet aanmaken, tis zijn beurt. Als de oudste man aan tafel zijn glas leeg heeft, slaat hij met de onderkant van zijn glas op tafel en wil dat het weer wordt gevuld. Tijdens dit alles is Maria nog steeds bezig met het eten.
Na veel heen en weer geklets mag ik helpen tafel dekken. Er komt van alles op tafel en ik vraag me af hoe we dit in vredesnaam allemaal op zullen krijgen.
De overbuurvrouw komt binnenlopen met een taart en kaarsjes. De kaarsjes worden op de taart gezet en aangestoken. Er wordt felicidades gezongen en iedereen, met uitzondering van de mannen die domino spelen en helemaal niets meer van de rest van de wereld meekrijgen, klapt en zingt mee.
Uiteindelijk gaan we aan tafel. Het eten smaakt voortreffelijk en het toetje, één of andere pudding, is om je vingers bij af te likken. Joh, Monique neem nog een empanada (gevuld met guavepasta). Ik barst bijna uit elkaar, maar de koekjes zijn zo lekker dat ik er geen nee tegen kan (maar ook niet tegen wil) zeggen.
Tijdens het afruimen zie ik steeds iemand van de familie met een bordje eten dat over is gebleven naar buiten lopen. Alles wat over is wordt verdeelt. Er is niets dat wordt weggegooit. Dingen die ze kan en wil bewaren tot de volgende dag worden bewaard en de rest gaat naar de buren, voor morgen. Wij gaan dan paardrijden.
Wat een prachtige mensen zijn het, zo trots en enorm gastvrij! Ze hebben niet veel, maar dat wat ze hebben wordt gedeelt.
Wij denken met heel veel plezier terug aan onze tijd in Viñales (net als aan de rest van de tijd in Cuba) en hopen dat er veel mensen zullen zijn die ook een byzondere herinnering aan Cuba hebben en daar met veel plezier op terug kunnen kijken.
Een aantal mensen zullen zich afvragen waarom ik dit op het forum heb gezet, het antwoord daarop is simpel. Ik wil deze herinnering aan Viñales, die we nooit zullen vergeten, delen!
Voor ons is één ding heel zeker. Wij gaan terug naar Cuba!!!
Monique
