(origineel bericht op be-more.nl)
Een doordeweekse dag en een weekend
Lieve lezers,
Daar ben ik dan weer. Genoeg tijd om een nieuwe weblog te schrijven vanvond, aangezien ik mijn eerste nachtdienst heb. Dit houdt in dat ik vanaf 19:00 uur achter de computer op het project kan internetten. Als ik het zat ben, ga ik naar bed. Om 6 uur word ik wakker en help de aunties met het opstarten van de dag. Hopelijk slapen alle kinderen vannacht door, anders moet ik mijn bed uit om ze even te sussen. Ruby beviel het afgelopen nacht niet, zij sliep maar 3 uurtjes. Dat maakte mij nieuwsgierig (wat ben ik ook een optimist), dus hier zit ik dan. Er staat al een schoon bedje voor me klaar met nachtlampje en ventilator, dus ik hoop dat mijn ‘ik slaap als een os’ van de afgelopen weken me niet in de steek laat vannacht.
Zoals ik in mijn vorige blog had beloofd, hier een omschrijving van een doorsnee dag op het project. We zijn met vijf vrijwilligers en twee aunties. De aunties werken de hele dag en als wij geen nachtdienst doen, doen zij dat ook. Wij hebben ochtenddienst van 7:00 tot 15:00 uur en middagdienst van 10:00 tot 18:00 uur. Om een uur of 6 begint de dag hier met het wekken, poetsen en aankleden van de kinderen. Dit doen de aunties dus. De grotere kinderen gaan onder de douche en eten in de keuken. Zij gaan rond half 8 naar school toe. Sommige kleintjes gaan in bad, ze krijgen een schone luier en worden aangekleed. Dan krijgen ze een bordje pap in de speelkamer. De mensen die ochtenddienst hebben, komen tegen de tijd dat de meeste kinderen klaar zijn voor hun ontbijt. De ene dag verloopt uiteraard ook wat soepeler dan de andere, soms moet iedereen nog uit bed geholpen worden. Drie van de kleintjes en drie grotere kinderen gaan naar een kleuterschooltje, daar gaat een vrijwilliger mee naartoe. Dit vooral om een van hen, een autistisch meisje, te begeleiden. Dit is het schooltje waar ik afgelopen week geweest ben. Na het eten kunnen de overgebleven vier kleintjes naar buiten. Meestal zetten we ze in de schaduw op een kleed met wat speelgoed. Vandaag hadden we het badje gevuld met water en zaten ze heerlijk met hun luier aan te spetteren. Om 10 uur komen de mensen van de middagdienst. Dit gaf ons vandaag de kans om de tuin eens flink op te ruimen en schoon te maken, terwijl de anderen op de kinderen letten. De rest van het huis moet natuurlijk ook schoon, dus we helpen de aunties waar we kunnen. Bovendien is er met zoveel kinderen altijd een was die in de machine moet, eruit, in de droger, eruit, opgevouwen, aan de lijn, van de lijn, in de mand…
Tussendoor geven we de kleintjes wat drinken, de meesten uit de fles, en wat fruit. Om 11 uur is het tijd voor het middagdutje. De luiers worden verschoond als het nodig is en ieder gaat in zijn eigen bedje. Om 12 uur komen de kinderen terug van de kleuterschool en die moeten ook nog even slapen. Een uur later is het tijd voor de lunch, vaak yoghurt of een prakje, soms saucijzenbroodjes. En natuurlijk schone luiers. Vanmiddag gingen de kinderen daarna weer naar buiten, weer in het badje. Alleen waren de kinderen van de kleuterschool er nu ook bij, dus werden er emmers en bakken tevoorschijn gehaald om ze allemaal maar in het water te laten passen. Een heel leuk gezicht, al die koppies boven het water uit. Ik probeer er een foto of een paar van bij te voegen. Als het slecht weer is, blijven de kinderen binnen en vermaken ze zich met puzzels, blokken, net wat er in de buurt is en wat ze leuk vinden. Speelgoed is er genoeg gelukkig. We hebben vandaag ook met ze geschminkt, wat natuurlijk heel wat schade aanrichtte op de gezichten, armen en benen van de kinderen en onszelf. Ook goed voor leuke foto’s (zie Melles volgende weblog, gok ik: melleeshuis.be-more.nl)! Tussendoor is er tijd voor wat drinken en wat lekkers. Tussen 1 en 3 komen de grotere kinderen uit school en die moeten hun huiswerk maken, daarna kunnen ze lekker spelen. Soms is het lastig om weer wat nieuws te verzinnen voor ze. En soms vergeten we wel eens dat ze zich ook even prima zelf kunnen vermaken, met niks anders dan een stukje touw of een grasspriet. Om 4 uur gaan de kleintjes weer naar binnen voor een lekker bad en schone luiers en kleren. Rond half 6 komt het avondeten. Dat is de ene keer hutspot (oer-Hollands he), de andere keer rijst met curry (Zuid-Afrikaans, nou ja, Indiaas, maar hier sinds lang ingeburgerd). Als dat binnen is, gaat de laatste ploeg naar huis en brengen de aunties de kinderen naar bed. En dan begint dus de nachtdienst, waar ik nu zit.
Nu hebben jullie een beetje een idee hoe ik mijn dagen doorbreng. Als we thuiskomen, heeft de ochtendploeg vaak boodschappen gedaan en gekookt. We eten samen, dat is leuk omdat we onze ervaringen kunnen uitwisselen en lekker kunnen lachen. Er wordt ook wel eens gehuild, maar het lachen dient ook vaak om spanningen, een nare dag of een naar verhaal te ‘vergeten’. Ik ben mijn medevrijwilligers dan ook heel dankbaar! Een vervelend verhaal dat we hoorden is dat Be More in april dit jaar gaat stoppen met het steunen van dit project. In de praktijk betekent dit dat Isiaiah minder geld binnen krijgt en geen vrijwilligers meer. Dus meer zorgen. Be More zal Isiaiah wel proberen te helpen om na april verder te kunnen gaan. Hoe het met het project, de kinderen en de aunties zal gaan, is nu dus onduidelijk. Wij blijven ons natuurlijk richten op het moment en op wat we wel kunnen veranderen en toevoegen. Geen middagje schminken of snoephappen is verspild, elke (voorzichtige) glimlach is er eentje.
Gisteravond had ik ineens vreselijke trek in chocola en was helemaal de twee grote repen vergeten die ik op Schiphol al had gekregen. Eentje daarvan hebben we dus lekker samen opgegeten (zie foto). Vandaag kreeg ik twee hele leuke verrassingen: post! Een kaart uit Amsterdam en eentje uit Deventer. Die waren op 4 januari verstuurd en nu dus pas aangekomen. Gelukkig waren de boodschappen niet gedateerd en hebben ze nu een ereplaats op mijn nachtkastje. Nog een speciale vernoeming voor iemand die me blijkbaar ook volgt: oma Meijer! Nooit gedacht dat allebei mijn oma’s mijn verhalen en foto’s zouden lezen en zien. Erg modern hoor. Heel leuk dat ze meeleven, ik hoop dat ze meekrijgen hoe ik het hier naar mijn zin heb.
De weekenden maken de soms zware werkdagen zeker goed. Afgelopen weekend ging ik zaterdagmiddag naar een backpackershostel in Durban waar vrijwilligers van andere projecten zitten (Icare en Umthombo). Daar werd ik onverwacht nog weer even niet lekker en mijn ontbijt en lunch hield ik niet binnen. Gelukkig was ik na een uurtje slapen weer op de been en met een groepje gingen we gezellig uit eten. Daarna nog uit geweest, in een leuke straat met barren en restaurantjes. We gingen best laat naar bed en de volgende ochtend hoorden we dat er later die nacht een schietpartij was geweest voor de deur van de club waar we waren geweest. De dag erna bezochten we een markt. Voordat we daar waren, kwamen we door een niet al te frisse en veilige buurt. De markt bleek vooral uit dichte winkels te bestaan, met een paar open souvenirwinkels. We gingen naar het strand, sommigen gingen surfen, anderen zoals ik gingen even de zee in en daarna lekker bakken in de zon. Na een braai bij het hostel ging ik met Ruby en Melle met de taxi weer naar huis. Die zou een ‘shortcut’ nemen. Dat hebben we geweten: we reden door de haven van Durban, behoorlijk verlaten gebied. We begonnen alle drie een beetje zenuwachtig te worden, zeker toen er prostituees langs de weg stonden en we een hele grote groep mensen onder een brug zagen staan. Een heel dorp leek het wel, van zwervers. Die kwamen naar onze auto gelopen, en de chauffeur moest door rood rijden om te voorkomen dat ze te dichtbij zouden komen. We waren blij toen we ons huisje zagen. Ga je een leuk weekendje weg, gebeuren er weer dat soort dingen als die schietpartij en de taxirit. ‘Never a dull moment in Durban’, zullen we maar zeggen. De Inekes vertelden ons over een heerlijk luxe weekenc Kaapstad, met mooie bezichtigingen maar ook grote slaapkamers met tweepersoonsbedden. Grote badkamers. Zwembaden. Uitzichten. Toen wist ik helemaal dat ik dat weekend ook wilde doen. Zitten wij hier in ons kleine huisje, met zijn vijven. Ach, daar zijn we nu ook wel aan gewend. Maar toch kan ik niet ontkennen dat ik thuis soms mis. Lekker mijn eigen plekje, mijn eigen grote bed, mijn vriend, mijn ouders, mijn vrienden, familie…
Gelukkig heb ik elke avond de MP3-speler met liedjes over een ‘grote banaan uit Afrika’, ‘Heidy’, Bassie en Adriaan die Zulu leren, echte Zuid-Afrikaanse liedjes, verhalen over tequila en een nikkertje op het strand en lieve berichten die me veel succes wensen hier. Dat zit wel goed hoor. Ik zou jullie het liefst allemaal hierheen halen om jullie te laten meemaken wat ik beschrijf, maar voor nu hoop ik dat ik jullie een goed genoeg beeld geef. Tot de volgende weblog!