(origineel bericht op be-more.nl)
Een dag met een gouden randje
Een dag met een gouden randje.
Soms bereik je dingen die je zelf nooit had durven hopen/verwachten. Waar je daarna over nadenkt en toch ook beseft dat het toch gewoon zo heeft moeten zijn.
Ik zal bij het begin beginnen.
Tijdens de eerste vier weken van mijn verblijf in Lwengo was ik met Roelant en een lok. vrijwilliger ergens een stove aan het bouwen.
We hoorden een kind huilen/gillen. Dit bleef maar bezig. Roelant was gaan kijken en zei dat er een gehandicapt kindje in het huis zat. Na een tijdje gilde het kind nog steeds. Ik ben er toen heen gelopen maar het kind ging nog veel harder huilen, ze had een wond op haar hoofd en haar benen leken stijf. Ik vroeg de vrouw, (gelukkig sprak ze wat Engels) die de oma bleek te zijn, wat er met het kind was. Ze zei dat ze disabled was en geen andere mensen dan alleen het gezin kende. Dat ze daarom zo bang was. Ik heb gevraagd of ik een keer langs mocht komen voor dit kind. Ze bleek Rihanna te heten en twee jaar te zijn. Dat was goed. Maar ze zei erbij dat het kind wel bang voor mij zou zijn en mij waarschijnlijk niet zou willen zien.
De week erna heb ik aan een van de lok. vrijwilligers gevraagd of ik naar Rihanna mocht gaan. Dat mocht wel maar dan zou zij mee gaan. Nou prima hoor. Onderweg zei ze dat ik zelf maar uit moest gaan leggen waarvoor ik kwam. Nou ook geen probleem hoor.
De oma (djadja) rolde buiten in de schaduw wat matten uit waar we op konden gaan zitten.
Ze ging Rihanna halen. Toen het kind me zag ging ze weer vreselijk huilen. Bleef dus eerst een tijd bij oma op schoot. Andere kinderen uit dit gezin kwamen erbij zitten en nadat ik oma had verteld waarom ik kwam ging ik met de andere kinderen wat praten en spelen. Rihanna was weer stil en keek af en toe tussen haar wimpers door. Ook van de lok vrijw. wilde het meisje niets weten. Na een tijdje heb ik haar even op schoot genomen en ze huilde weer. Toen ik haar gezichtje schoonmaakte keek ze me een paar keer kort aan. Haar beentjes kon ik wel buigen. Ik heb haar weer terug gegeven aan oma en even later kwam de nog erg jonge moeder van het meisje even bij ons zitten.
We zijn weer weg gegaan en gezegd dat ik nog vaker langs zou komen. Ik was er altijd welkom zei oma. Ik ben er daarna nog een aantal keer geweest speelde wat en deed oefeningen met haar beentjes, maar het ging moeizaam het meisje was erg bang. De laatste keer ging het beter. Ze keek heel veel naar me en ging lachen toen ik liedjes zong.
Een ander jongetje in de community waar ik me ook zorgen om maak gezien zijn ernstige beperkingen en zijn kromme rugje en vergroeide beentjes had ik al een paar keer besproken. Vooral over het zitten en een ander houding omdat zijn longen zo wel in de verdrukking zitten.
Ook wordt de zorg voor dit kind voor de grootouders veel te zwaar. Ze kunnen zelf geen water meer halen en kunnen het jongetje vaak niet wassen.
Maar omdat ik op de dag bij FOHO (zie eerder verslag) Mary Kabiito had ontmoet en haar telefoonnummer had gekregen heb ik Anthony gevraagd of we haar konden bellen om advies te vragen waar we met deze kinderen terecht zouden kunnen. Rihanna was zelfs nog nooit bij een dokter geweest!!
Anthony had Mary gebeld en zo konden we op 28 februari daar komen met beide kinderen. Daar heen gegaan met John, ( lok.vrijw.) beide oma’s en beide kinderen. Athony bracht ons erheen. Daar aangekomen bleken er veel kinderen en een paar volwassenen met beperkingen te zijn. Er waren een aantal toespraken. In het Luganda dus ik heb die tijd maar gebruikt om met beide kinderen te spelen. Na de toespraken werden alle kinderen door een gespecialiseerde arts bekeken en besloot de arts dat Alex een rolstoel kreeg. Hij mocht hem gelijk buiten op gaan halen. De rolstoel was gesponserd. Jeetje wat een geluk dat we hier door mijn blijven zoeken naar hulp voor dit kind en het meewerken van de locals vandaag terecht kwamen.
Eigenlijk heeft dit jongetje een veel meer speciaal aangepaste stoel nodig maar dat is hier vrijwel onmogelijk en kost te veel. Dat kan zijn oma niet betalen want ze heeft geen inkomen. Zijn oma was heel erg blij.
Ook Rihanna werd door de arts bekeken en hij zei dat hij dit kind op zijn spreekuur wilde zien. Ze kreeg geen rolstoel want ze zou kunnen gaan lopen met heel veel oefening. Dus eerst naar hem en dan naar de fysio was zijn advies.
Oma was verbaasd dat ze hoorde dat Rihanna zou kunnen leren lopen. Maar wil nu ook zeker verder mee gaan door met haar naar het ziekenhuis te gaan. Anthony gaat gelijk een afspraak maken en of ik dan ook vooral weer mee wil gaan. Ja tuurlijk wil ik dat.
Twee blije oma’s die ook gelijk zagen dat er heel veel kinderen met beperkingen zijn en dat ze dus niet de enige zijn met zo’n kind. Ik werd hartelijk bedankt en volgens de oma van Rihanna moest mijn hart wel erg groot zijn. Lief hoor!!
Echt een dag met een gouden randje. Een dag waarop het er voor deze kinderen iets beter uit gaat zien en de oma’s wat hulp/steun krijgen bij deze zware taak.
Ik had dit totaal niet verwacht dat deze dag zo zou gaan lopen. Vooral met Rihanna die maar een aantal huizen bij ons vandaan woont. Anthony was geschokt dat zelfs hij niet van het bestaan van dit meisje wist terwijl ze zo dichtbij woont. Maar als een kind nooit buiten komt en alleen de gezinsleden kent is het ook niet gek dat niemand dit kind kent.
Het was ook maar toeval dat we net op dat moment een stove moesten gaan bouwen bij dit gezin. Ik hoop dat ze vanaf nu wel wat meer onder de mensen komt en daar ga ik me ook zeker mee bezig houden de komende weken. Ook om te kijken hoe haar verstandelijke en emotionele ontwikkeling verloopt, al is dit moeilijk omdat ik de taal niet spreek en het meisje zoveel alleen is geweest. Ze heeft zoveel gewone dingen moeten missen. Gelukkig is de oma er positief over en vroeg of ik wel op bezoek wilde blijven komen.
Ik hoop het daarna over te kunnen dragen aan de volgende vrijwilligers. Maar dat duurt nog een aantal weken.
Pas om 1930 uur weer thuis en heel erg moe van alle indrukken en alle mensen. Maar het was het zeker waard.
Mijn medevrijwilligers hadden thee gezet en zaten te wachten op mijn verhaal over deze kinderen. Waren ook erg betrokken bij deze kinderen. Super hoor.
Liefs vanuit een altijd warm Uganda . Een Uganda waar ook mijn hart vandaag wat warmte extra kreeg.
Jolanda.