(origineel bericht op be-more.nl)
A moment of God…
Wat gebeurd er toch veel in een week, moet echt per dag opschrijven wat er gebeurd anders weet ik het niet meer, soms vergeet ik zelfs wat voor dag het is.
Vorige week maandag ging de verhuizing weer niet door. De wc en de douche waren nog niet klaar. Erg jammer want ik had er veel zin in maar ja, zoals het liedje gaat, this is africa!
De dinsdag was voor mij erg mooi. Ik deed samen met Mubrato huisbezoeken. De eerste ging niet door, de vrouw van het gezin was er niet, de ezel was losgebroken en zij was hem aan het zoeken, ik dacht gelijk aan de tuin, daar staat met regelmaat een ezel in! De kinderen waren wel thuis, het oudste meisje, ik schat haar een jaar of 9, had haar kleine zusje op de rug, dit meisje is, zo hoorde ik later 10 maanden. Erg aandoenlijk om dit te zien.
Op naar het volgende huis. Hier woont een oude vrouw samen met haar man en 1 van haar kinderen. Dit kind is 40! Hij heeft geen werk, is getrouwd en heeft 3 kinderen. Oma doet de opvoeding van deze kinderen. In dit gesprek had ik nu echt het idee dat er de waarheid werd gesproken in tegenstelling tot de andere huisbezoeken waar ik sociaal aanvaardbare antwoorden kreeg.
Zo vertelde ze dat ze wel een wc hebben maar dat die op instorten staat. Het vuil wordt verzameld in de tuin en niet verbrand. Dit ondanks dat ze wist dat dit wel verstandiger was, het voorkomt ongedierten. Ze hadden ooit een tuintje voor het verbouwen van groenten maar omdat zij en haar man hier nu echt te oud voor waren deden ze er niets meer mee. op mijn vraag of haar zoon dit dan niet kon doen zei ze: die doet helemaal niets, heeft ook geen werk…
Ze helpt nu in de tuin van de school en wordt daarbij geholpen door haar schoondochter. Ik heb aan Mubrato gevraagd of hij aan de pastoor wil vragen om eens met dee man te gaan praten. Tergen de pastoor wordt erg opgekeken dus misschien dat het werkt en ik hoop op deze manier dat de pastoor meer betrokken raakt in het community werk.
De vrouw kende mij vertelde ze, ik deed werk op de school dat had ze gezien en van haar kleinzoon gehoord. Mensen weten dus heel goed dat er vrijwilligers zijn en wat zij hier doen, en dat is een opkikker
Het volgende huis was een gezin met 3 knderen, alle drie zitetn ze op de school waar ik help. Nu was het mooie van dit huisbezoek dat de kinderen, die hadden speelhalfuur, naar huis kwamen en mij met hun moeder zagen en hoorden praten. En ik stel ook vragen over hoe het gaat op school en of er gesprekken zijn met de leraren. De schrik kon je van de gezidhten aflezen! Mooi dacht ik, als ze dit vertellen op school heeft dit een dubbel effect, informatie verzamelen uit de community en de kinderen zien dat er gesproken wordt met de ouders, ook door de vrijwiliigers!!!
Na dit huisbezoek hoorde ik dat de ezel was gevonden. Maar het was inmiddels al wat laat en hebben haar verteld dat we de volgende keer bij haar langskomen.
In de middag eindelijk de verhuizing, Moniek en ik zijn naar het huis gegaan, Ruby komt later omdat de wc en douche nog niet helemaal klaar zijn, wij hebben daar geen moeite mee en gaan een nieuwe uitdaging aan!
De eerste nacht een mug en een kakkerlak aan de binnenkant van mijn klamboe, best handig zo’n ding! Maar heb heerlijk geslapen ondanks het lawaai van het feestje van de achterburen.
De woensdag was bijzonder, we zijn bij het andere project langs geweest. Bij AETSD mochten we helpen in de dovenklas pennen, schriften en een boek gebarentaal uit te delen. Dit was zo mooi en de mensen zijn zo dankbaar en blij, ik moest ervan huilen. Het is zo mooi om met zo iets kleins mensen zo gelukkig te maken.
Hierna gingen we met de blinden klas naar hun nieuwe overnachtingsplek. Er is eenhuis waar ze kunnen slapen en er is een tuintje bij zodat ze kunnen leren in de tuin te werken. ook gaan ze leren om dingen te maken en te verkopen om een inkomen te krijgen.
Ieder van ons begeleide een van de blinde mensen. De vrouw naast mij begon te praten tegen mij, ik had echt geen idee wat ze zei. Een van de medewerkers van het project Affini kwam naast me lopen en ging vertalen:
Dit is het moment van god, hij heeft blanke mensen gestuurd, blanke mensen zijn engelen en dankzij hun is dit mogelijk…
Weer tranen, wat zijn we met alle vrijwiliigers hier enorm goed bezig!
Na een emotionele dag, vroeg gaan slapen, dit is zeker een dag om nooit te vergeten.
Op donderdag na de wkelijkse bespreking waarbij we de vooruitgang zeker zien in het project mochten we helpen bouwen! Het klaslokaal! Een andere omschrijving dan stampen in modder om er vervolgens mee te mogen gooien heb ik niet. Wat is dit leuk, zwaar en ook moeilijk, hoe simpel het ook mag klinken maar echt respect!!
Het is hier niet normaal dat vrouwen dit werk doen, dus weer veel bekijks, somiige kinderen vonden het zelfs een beetje eng!
In de pauze met de leraren gesproken over de bel, die ergens in een laadje verstopt ligt.We willen toch weer gaan proberen om ermee te gaan werken, als de les begint een paar minuten ervoor de bel luiden en verzamelen op het veld en dan 2 aan 2 naar binnen, moet lukken, op maandag ochtend na het volkslied en het hijsen van de vlag lukt het ook (zonder bel…)
Vrijdag geen project, we gaan naar Arba Minch. Dit is een reis van 7 uur! We hebben mooie dingen gezien, krokodillen, nijlpaarden , apen en hartendieven. We hebben geslapen in een “olifanten” hut. Een hele mooi ervaring waar ik verder niet teveel over zal zeggen, voor zij die nog gaan komen: geniet ervan!
Zoals je ziet er gebeurd heel veel, dit is voor de maand januari de laatste week, ik ben heel blij dat ik hier nog een maand ben, de anderen gaan dit weekend al weer terug naar Nederland, ik ga ze missen!
Liefs, Nicoline