(origineel bericht op be-more.nl)
Een bijzonder Malawiaanse week
Ik ben alweer aan mijn 16de week in het schitterende Malawi begonnen, oftewel ik heb 16 fantastische weken achter de rug en het beste is dat ik nog 10 weken te gaan heb, heerlijk! Wat vliegt de tijd toch razendsnel voorbij. Het was wederom een heerlijke, maar vooral ook bijzondere week bij LIYO. De eerste week van een project is vrijwel altijd een introductieweek waarin je alle ‘departementen’ van een project te zien krijgt om vervolgens een keuze te maken. Aangezien ik al 2 van de 4 richtingen gedaan had, heb ik nu gekozen voor OVC, oftewel Orphans (and) Vulnerable Children. Ik houd me deze maand dus voornamelijk bezig met de kinderen die een of beide ouder(s) verloren hebben en hierdoor weeskinderen geworden zijn.
Afgelopen week was de week van de ‘twee/tweede keren’, jullie zullen nu wel denken wat bedoelt hij hiermee? Dat ga ik uitleggen, om te beginnen ik zit nu voor de tweede keer twee maanden bij LIYO, mijn thuis buiten Nederland en de plek waar ik ook gewoon heerlijk mijn eigen kamer heb. Ik zit voor de tweede keer twee maanden precies in dezelfde kamer in het vrijwilligershuis, heerlijk een kamer voor mezelf. Tevens heb ik nu weer twee huisvaders, namelijk Pachalo en Watson. Watson komt net als Felix (mijn oude huispapa) uit JP, oftewel een tweede keer een huisvader uit JP. Pachalo is wederom mijn huisvader net als mijn vorige maanden bij LIYO, dus ik heb Pachalo voor de tweede keer als huisvader. Ze koken nu gelukkig wel in veel minder vet, wat ook weer gezonder is.
Jullie zullen nu vast allemaal denken: wat dramt hij door zeg! Daarom ga ik nu nog even fijntjes verder. Ik ben begonnen veel gezonder te leven, oftewel minder eten en meer lichaamsbeweging. Daarnaast wil ik wat meer aan persoonlijke hygiëne doen, dus daarom ben ik deze week twee keer naar Pakachere gegaan aan het eind van de dag om lekker te douchen en mezelf weer helemaal fris te voelen. Deze twee keer ben ik dus naar Zomba gelopen, ongeveer een uur wandelen, maar met een Ipod op en een tas op je rug ben je er zo. Wat wel bijzonder is, is dat alle mensen mij aankeken met de volgende gedachte: Waarom loop jij, terwijl je blank bent en dus geld hebt? Nou voor de gezondheid!
Er zijn deze week helaas wel 2 dagen geweest dat het regende, waardoor het programma niet door kon gaan en we onszelf op een andere manier hebben moeten plezieren. De dagen dat we programma hebben gehad heb ik beide keren, jullie zullen het niet geloven want het was 2 keer, gras gemaaid. Dit grasmaaien gebeurt niet met een grasmaaier, maar dit doen wij met een zwaard waar Piet Piraat gerust mee zou kunnen vechten. Het is werkelijk bizar hoe kort de Malawianen het gras krijgen, maar ach zij hebben ook veel meer tijd om te oefenen, luidt de bekende quoite van Hans Teeuwen…
Ook ben ik twee keer deze week met Amigo naar het ziekenhuis gelopen, aangezien hij een probleem heeft aan zijn oog. Ik voelde mij geroepen om hem te vergezellen, aangezien dit en weer extra lichamelijke beweging is, hij mijn Amigo (maatje) is en simpelweg omdat hij anders niet gaat. Dit is iets typisch Malawiaans, het uitstellen van het naar het ziekenhuis gaan. Ik heb hem dus twee keer vergezeld en hem uitgelegd dat hij beter te vroeg dan te laat kan gaan, maar of hij dit in de toekomst ook echt gaat doen is nog maar de vraag… Aangezien ik blank ben, hoefden we nergens te wachten en waren we binnen een mum van tijd weer klaar en konden we met medicijnen huiswaarts keren.
Kortom, het was de week van de ‘twee keer dit, twee keer zus, twee keer zo’, maar ik heb deze week ook iets voor het eerst gedaan. Ik ben namelijk op zondag naar de kerk gegaan met mijn grote vriend Joy. Ik moet toch zeggen dat dit wel erg indrukwekkend was en niet alleen omdat ik blank was, maar het gevoel van samenzijn was echt heel erg bijzonder.
Ik zal even kort beschrijven hoe het allemaal in zijn werk ging in deze kerk, die gebouwd was in de vorm van het ‘kruis waar Jezus aan gehangen heeft’. Aan het begin neemt de ceremoniemeester het woord en na een aantal liederen geeft hij dit over een de priester. Uiteraard begint de kerkceremonie met het bidden. Mannen en vrouwen zitten gescheiden en tevens zitten alle kinderen vooraan op de grond. Vervolgens komt er een dame die met de kinderen gaat spreken en alle kinderen zeggen vervolgens stuk voor stuk een korte psalm op. Hierna gaan ze weer verder met het zingen van liederen, maar er was toch echt één lied dat de kroon spande. Mijn grote vriend Joy stond op en begon te dansen en te zingen, waarop alle andere kerkgangers zonder enige twijfel van hun stoel afsprongen om uit volle borst mee te zingen en mee te dansen, het was werkelijk adembenemend, het was indrukwekkend om te zien wat hij bij deze mensen losmaakte.
Ook heb ik mijzelf nog voor moeten stellen, omdat ik nieuw was bij deze kerk. De kerk heet trouwens de CCAP, Church Central Africa Presbeterian, oftewel de Protestantse kerk. Ik werd naar voren geroepen, welkom geheten en er werden een aantal mooie woorden gesproken. Ook was er nog een ‘voorstelronde’, waarop iedereen als een gek door de kerk rent om elkaar een hand te geven om het gevoel van samenzijn te benadrukken. Uiteraard kwam iedereen naar mij toe, want ja ik ben en blijf blank, en was het echt dringen geblazen om de azungu een hand te geven. Wat ik zo bijzonder vond, was dat alle mensen er keurig uitzagen, overhemd, stropdas, pak, nette broek, mooie jurk, allemaal gewoon keurige kleren, zelfs de kinderen zagen er echt goed uit. Je ziet dus hoe belangrijk de kerk hier is. De ceremonie was in het Chichewa, maar gelukkig vertaalde Joy bijna alles voor mij in het Engels, wat een geweldige vent. De mensen vonden het een grote eer dat ik naar hun kerk gekomen was, waar ik het zelf ook een grote eer vond om mee te mogen, en heette mij daarom dus ook van harte welkom om volgende week weer te komen (en dit ga ik zeker doen ook).
Het was een mooie afsluiter van een bijzondere week, een week van tegenstrijdigheden. Enerzijds heel ontspannen, anderzijds heb ik toch veel gedaan en vooral ook meegemaakt. De week van de tweede keren, maar ook de week van een ‘nieuw begin’, het creëren van innerlijke rust op zondag in de kerk met Joy. De nieuwe week is alweer in volle gang en ik geniet van elke minuut dat ik hier mag zijn.
Dikke kus Steven
PS. Nog minder dan een week en dan is mijn moeder alweer jarig, de eerste keer dat ik fysiek niet op haar verjaardag ben, maar ik ben er in haar geest uiteraard bij.
PPS. Ik ga de komende zondagen, wanneer ik geen uitstapjes maak, verschillende kerken bezoeken om mijn horizon te verbreden en daarnaast word ik van alle kanten uitgenodigd, dus why not?!!
PPPS. De eerste vier foto’s zijn enkele foto’s van onze 18-daagse roadtrip, gewoon omdat ik het leuk vond deze nog even te plaatsen