(origineel bericht op be-more.nl)
December: strandperiode
<strong>Not…</strong>
Helaas. Hoewel het ieder jaar rond deze tijd lekker weer is, met een strak blauwe lucht, en heerlijke temperatuur, is dat dit jaar anders. De locals klagen er non stop over, en als geboren NL (equals klager) klaag ik lekker mee. In plaats van een strakblauwe lucht met 28 graden en een lekker zonnetje, is de lucht elke dag donker, dicht bewolkt, en is de luchtvochtigheid om van te huilen. Het onweert bijna elke dag, het regent dan zo hard dat ik handdoeken voor de deur moet leggen (ondanks het feit dat je eerst 3 tredes op moet om bij mijn voordeur te komen, het water stroomt langs de deur zo naar binnen). De luchtvochtigheid is zo hoog dat handdoeken niet meer uit zichzelf drogen, kleding die rond slingert (wat een veel voorkomend fenomeen is bij mij) vochtig wordt en mijn bikini al een aantal dagen te drogen hangt… Zo nu en dan klaart het op eens op! Dan zijn alle wolken op slag verdwenen, met een beetje geluk kun je dan 2 uurtjes in de zon doorbrengen, daarna zijn de wolken terug en meestal volgt ook de onweer een aantal uur later.
Het is dus December, maar een “strandseizoen” is het nog niet.
<strong>OneVoice</strong>
De tijd gaat ondertussen heel snel. Vanaf donderdag gaat mijn vakantie al in en hoef ik t/m 10 Januari niet op kantoor te komen. Op kantoor gaat alles lekker zijn gangetje. De facilitators hebben veel trainingen en er zijn veel raporten die op tijd af moeten zijn. Newsletters en pressreleases worden verzonden, funding verzoeken gaan de deur uit en plannen voor 2013 worden gevormd. Al met al is het kantoor druk bezig om op tijd klaar te zijn voor de vakantie.
Zelf ben ik nog steeds aan het tekenen en zit de opbrengst inmiddels al bijna op 400,- euro!
Ook heb ik mee gedaan aan een aantal van de trainingen. Zo was er een training voor de facilitators met als focus: gender based violence. Dit wa vrij heftig. De cultuur is hier natuurlijk sowieso anders, maar echt de verhalen die je hoort. En dan zijn het niet eens de verhalen zelf, ik bedoel het is wel redelijk bekend dat vrouwen hier vaak mishandeld, verkracht en misbruikt worden. Vaak ook door hun eigen man, familie, of “vrienden”. Het feit dat daar echter zo gewoon over gedaan wordt, dat was even slikken. Waar ik helemaal opgefokt raakte van een verhaal en er met mijn pet niet bij kon dat mensen dat laten gebeuren, daar haalden facilitators hun schouders op; dat gebeurd nu eenmaal in de communities.
Nu is het echt niet zo dat het ze niets doet hoor, sterker nog de vrouwelijke facilitators zijn best fel wanneer het gaat om hun rechten en derglijken (lang niet zo fel als de Nederlandse vrouwen maar ze zijn op weg). Maar ze zien zichzelf wel als afhankelijk van en man.
De training sloot goed aan bij het SIT Schoolvisit; 2 Amerikaanse studenten deden research voor OneVoice en hebben een extra workshop opgezet omtrent gender based violence en sexual assault. Ook hier kwamen schokkende dingen naar boven. Geen enkele leerling (van de klas waar we op bezoek waren) voelde zich echt veilig op de school. Veel van hen voelde zich ook thuis niet veilig. En toen er door de meiden een tekening gemaakt moest worden van een perpetrator en een victim, tekenden ze allemaal een klein meisje als victim, en een grote man als perpetrator. Er was 1 meisje dat op de achtergrond een huis had getekend. “Why is there a house??” “Well, because that’s where it always happens”…
Er kwam tijdens de trainingen met de facilitators ook verhalen naar boven over bijvoorbeeld een meisje van 13 dat zwanger was van een leraar. De hele school was zich bewust van het misbruik van de leraar, maar de community en politie zijn zo corrupt dat er niets aan gedaan wordt. Het meisje geloofde oprecht dat de leraar van haar hield en was zich van geen kwaad bewust.
<strong>Graduation bij Icare</strong>
Vandaag ben ik met Angela en Eline mee gegaan naar ICare. Ik had Marlies en vooral de Jongens beloofd om te komen. En als je de jongens iets beloofd vergeten ze het niet meer.
's Ochtends bij het HopeCenter eerst nog geholpen met het maken van het ontbijt, de jongens krijgen ieder 7 sneetjes bruin casino brood met boter. En een kopje thee (eventueel een refill). Alles ging uiteraard op Afrikaans tempo, maar dat ben ik inmiddels wel gewend. Toen ik hoorde dat ik om 8 uur aanwezig moest zijn om mee te kunnen rijden naar de Rehab, had ik al verwacht dat we dan niet om 5 over 8 zouden vertrekken. Het verbaasde me dan ook niet dat we pas kwart over 10 allemaal in de Icare bus zaten.
Eenmaal op de Rehab aangekomen werd ik snel herkend, kreeg ik nog op mijn donder van een van de jongens dat ik niet meer langs was geweest (ik had gezegd dat ik misschien nog een weekendje zou komen, maar dat is er niet meer van gekomen uiteindelijk). Maar ze hadden me ook wel gemist en waren blij dat ik er was. Dat lieten ze natuurlijk niet allemaal merken maar het feit dat ze je begroeten zegt al genoeg. Het was vertederend om te zien hoe trots de jongens waren op hun dansjes, liedjes en toneelstukjes. Hoewel ik overal natuurlijk geen woord van kon verstaan, was het heel mooi om mee te maken. Het preken duurde allemaal wel erg lang, maar aangezien ik vorige keer tijdens mijn weekend op de Rehab 6 uur lang in de kerk heb gezeten met Marlies en de jongens, om naar Zulu preken te luisteren… Nouja laten we zeggen dat dit peulenschil was!
Voor Marlies was het wel een zware dag, het was haar afscheid van de jongens. Jongens waarmee ze de afgelopen +/- 3 maanden zo’n 24-7 samen is geweest. De jongens kregen allemaal een cadeautje; 2 foto’s, met een persoonlijk verhaaltje, en een armbandje.
Om na het emotionele afscheid even wat afleiding te zoeken zijn we na afloop naar Galleria gegaan. Even bij Mug&Bean wat drinken en een stukje cheesecake. Na wat windowshopping EINDELIJK weer eens bij de Mac gegeten!! Dat heb ik niet meer gedaan sinds ik hier ben en aangezien ik begin September aan kwam, mocht het wel weer eens een keertje!
<strong>Drakensbergen</strong>
Aankomend weekend gaan Marlies en ik naar de Drakensbergen. Een tripje waar ik al heel lang naar uit kijk 