Zoals jullie misschien wel weten schrijf ik wat af in m’n vrije tijd. Als fanatiek blogger en criticus heb ik mij op een vakantie door het mooie Spanje laten inspireren. Deze blog was een van de vele reslutaten daarvan. Graag hoor ik de bevinding van andere reisfanaten over dit fenomeen. De kaaskop uit duizenden
*Waarom, waarom, waarom toch? Je herkent dit vast en zeker…: je bent lekker op vakantie (waar dan ook) en je loopt over straat. Tegemoedgelopen door mensen in allerlei maten, vormen en kleurtjes, waarvan je bij god niet zou weten wie waarvandaan komt. Maaaaarrrrr… zodra er een Nederlander tussen loopt herken je die direct uit duizenden, zonder dat je ze ook maar een woord hebt horen spreken! Je denkt bij jezelf: “Das vast een Nederlander.”. Als je voorbij gelopen wordt door de persoon of personen in kwestie blijkt je “vermoeden” in verreweg de meeste gevallen te kloppen. Hoe kan dit toch!? Is het een aangeboren instict landgenoten te herkennen waar ofdat je ook bent? Stralen ze iets uit of is het de houding dat maakt dat je het stempel “Nederlander” plakt? Ik hoop altijd maar voldoende on-Nederlands te doen, want ik heb liever niet dat medelanders mij reeds van verre als kaaskop kunnen identificeren. Ik ben op vakantie en dan wil ik twee dingen: 1 - De toerist uithangen zonder het stempel “Nederlander” op m’n voorhoofd en 2 - Opgaan in de locale cultuur en gebruiken. Leven zoals men daar leeft en doen zoals men daar doet. Zonder bepaalde normen uit het oog te verliezen natuurlijk. Kunnen ze in Griekenland bijvoorbeeld voor het eten nog zo lekker met z’n alle aan de Ouzo gaan, dan doe ik toch echt niet mee, scuzi! *
Maarja… Als iemand het “Das vast een Nederlander”-vermoeden kan onderbouwen hoor ik het graag.
Ik ben benieuwd! Groetjes,
Wouter v. Kuijk
Wat beterft mijn mening over dat “das vast een Nederlander”-vermoeden, ik geloof dat je dat veel breder moet zien. Want het is niet alleen bij onze eigen landgenoten, dat je ze direct herkent. Tenminste… Ik herken echt ook andere nationaliteiten. Even kort door de bocht een paar voorbeelden: de typische Engelsman met de roodverbande kop, de Duitser met zijn bierbuik, de Japanner in groep met zijn camera enz.
Ik denk dat iedere nationaliteit zo zijn eigen duidelijke kenmerken heeft… Die krijg je met je geboorte mee. En hoe hard je ook je best doet om niet op te vallen, hoe goed je ook uitkijkt om niet mee te doen, het zal niet gemakkelijk zijn om er daadwerkelijk aan te ontkomen.
Er zijn volgens mij gewoon wat meer Nederlanders op stap als bv Denen of Duitsers, die ongeveer hetzelfde uiterlijk hebben. En toeristen herken je natuurlijk altijd aan hun rondkijkende blikken, belangstelling, verbazing, blijdschap of onzekerheid.
Maar ik begrijp echt niet waarom je in het buitenland geen Nederlander wil zijn. Is het schaamte? Onzekerheid? Je komt het inderdaad wel vaker tegen, Nederlanders die opeens Engels met elkaar gaan praten, of gewoon hun mond houden als er iets gevraagd wordt door een medelander.
Ik heb het wel over de gewone, gemiddelde toerist, van zich misdragende jongeren weet ik niets, kom ik nooit tegen gelukkig.
Waarom wil je in Spanje een Spanjaard zijn of in Frankrijk een Fransman enz. dan weet je toch bij voorbaat dat dat nooit gaat lukken.
Nogmaals, ik begrijp die houding niet, blijf gewoon jezelf, pas je aan aan de gewoontes en wees er (zonder kapsones) trots op om Nederlander te zijn.
Ik heb ook wel het gevoel dat ik vaak goed zit mbt het land waar sommigen vandaan komen. Maar soms zit ik er helemaal naast, bv toen ik ooit nog eens een blauwe maandag in Salou ‘propte’ begon ik een heel verhaal in het Nederlands af te steken, bleken het Groenlanders te zijn… ze leken zo Nederlands en die verwacht je echt niet in Salou of all places.
Vind het niet vervelend om Nederlanders tegen te komen op vakantie, alleen vind ik het soms toch leuker om met bv Australiers of Zwitsers een gezellig praatje te maken. Het allerleukst is om met de lokale bevolking te kunnen praten, want per slot van rekening ga je natuurlijk wel naar een land waar je meer over wilt weten. Met Nederlanders kom je al gauw uit op een gesprek van waar woon je en wat doe je in het dagelijkse leven, terwijl je met iemand van een andere nationaliteit meer kunt babbelen over hun land, gewoontes ed. En soms houd je er ook nog een leuk vakantie adresje aan over.
ik herken vaak ook wel waar mensen vandaan komen en als ze dan in het engels een verhaal beginnen dan weet ik het zeker want accenten zijn er echt makkelijk uit te halen…
of landgenoten mij herkennen weet ik niet, buitenlanders denken nog regelmatig dat ik uit groot brittannie kom en zelfs denken ze wel eens australie of de USA, maar nee ben gewoon Nederlander… dat ze bij groot brittannie komen vind ik met mijn rossige haar nog niet heel gek gedacht maar goed…
Ik zie het ook wel beetje als spelletje om te raden waar mensen vandaan komen… ga nog wel eens naar bestemmingen waar ik niet al te veel nederlanders tegen kom en als je dan alleen reist is het wel leuk om je eigen taaltje even te oefenen…
maar tijdens in buitenland wonen wel gemerkt dat spanjaarden en italianen hun landgenoten wel heel makkelijk weten te vinden, hoe dat kan geen idee, mss toch dat ons kent ons en we komen allen uit 1 land dus we gaan er samen voor??
