(origineel bericht op be-more.nl)
De loop van de rivier …
Het afgelopen weekend ging ik met enkele medevrijwilligers naar het Zomba plateau. Een stuk relaxter dan de week ervoor want we lieten ons lekker met de taxi naar boven rijden om daar naar de Williams waterval te wandelen. In ons groepje ook Suzanne, Anna en Marieke. Zij waren twee dagen eerder dan gepland van Lake Malawi terug gekomen omdat Suzanne was gebeten door een hond. Zij was niet ingeënt tegen rabiës dus dan is er meteen lichte paniek. Gelukkig had zij binnen 24 uur haar eerste injectie en mag er de komende dagen/weken nog 4 gaan halen. Haar maatjes hadden haar vergezeld naar het ziekenhuis en waren er dus ook bij zodat zij gedrieën besloten om als alternatief programma met ons mee naar de watervallen te gaan. Aangezien de moeder van Suzanne alle weblogs afspeurt op zoek naar info en foto’s over haar dochter heb ik er twee toegevoegd. Zoals je kunt zien is het best mogelijk om met een hondenbeet in je enkel heeeeel hoog te schoppen. Natuurlijk hadden we niet de gemakkelijke weg naar beneden genomen maar het avontuurlijke ‘potato path’ Kiki was zo blij dat we weer heelhuids beneden waren dat zij een vreugdesprongetje niet kon onderdrukken. Weer terug in Zomba aangekomen was er nog net even tijd om te dealen met een van de locale souvenier verkopers en ik heb met respect toegekeken hoe Kiki de onderhandelingen voerde over de aankoop van het houten tafeltje en de olifanten.
Ik heb me ook nog laten verleiden om met Judith, Hanna, Kiki en TG (Thank God) naar G-string te gaan. Anne en Hendrik kwamen later ook. In deze tent dansen de mensen de hele avond/nacht op HipHop muziek. Ik zal het voorzichtig zeggen: ‘niks voor mij’. De anderen hadden het echter wél goed naar de zin. Hanna had een truuk met een bakje friet bedacht (’s-Nachts had ze het op en ’s-Morgens lag het er weer) en ook Kiki en Judith kwamen niet ongeschonden uit de strijd. Toch iets te veel gehiphopt.
Ja en dan begint eindelijk de werkweek weer. Het huisje van de 12 weeskinderen was nog niet zo hard opgeschoten en Anne en Hendrik (die het gesponsored hadden) bleven nog maar enkele dagen in Malawi. Dus hebben wij onze schouders er ook mee onder gezet. Bakstenen kennen ze niet op het platteland (te duur). Ze maken van water en zand een brei en doen dat in een mal voor de vorm. Vervolgens leggen ze deze kleistenen een kleine week in de zon om te drogen/hard te worden. Er lagen dus ca 2.500 stenen in een veld die wij naar de bouwplaats mochten sjouwen. Dat was op zich niet ver maar je krijgt er toch naar verloop van tijd lange armen van. Bovendien hadden we een heerlijk strakblauwe lucht zodat de zon zich niet voor ons kon verstoppen. Hanna en Hendrik hebben ook nog helpen metselen zoals je ziet. Wat dat betekent voor de stabiliteit van het gebouwtje weten we pas als we over 15 jaar nog eens komen kijken. De stenen waren dan gratis maar het steigermateriaal was dat niet. We zijn boompjes gaan kappen en moesten 200 kwacha per stuk betalen (ca 60 cent). Dat lijkt niet veel maar het minimum loon ligt hier op 177 KW per dag (overigens kost een brood 220 KW dus ruim een dag werken). Met 6 boompjes is het gelukt om een steiger te maken. Inmiddels zijn onze armen daarmee nog iets langer geworden (lange en zware krengen) zodat wij inmiddels de verhoudingen van een mensaap hebben.
Als verrassing had Lewis een Hollandse spelletjesmiddag voor de jongeren op het menu gezet. We hadden nagenoeg geen voorbereidingstijd maar het was toch een daverend succes. Vooral ons alcoholprobleem kwam nu goed van pas. We konden de lege bierflesjes goed gebruiken voor spijkerpoepen en flessenvoetbal. Ze hebben zich ook ziek gelachen bij een stoelendans op de muziek van Guus Meeuwis en het spel ‘wie eet de banaan’ (dobbelsteen gooien en wie 6 heeft moet zich verkleden en met mes en vork een banaan opeten) zorgde ook voor veel hilariteit. Ik had wat foto’s van onze vakanties op de laptop staan en we hebben dus afgesloten met een fotopresentatie waarbij vooral de plaatjes met sneeuw en ijs de ogen uit de kassen liet rollen.
We hebben ook een middag uitleg gehad over ‘village banking’. De mensen op het platteland gaan niet naar de bank in de stad maar gaan in groepjes bij elkaar zitten en leggen allemaal geld in. Iemand die hier een lening uit wil kan dit krijgen maar moet binnen een maand (dit leek flexibel te zijn) terugbetalen met 20% rente. Zoekt iemand nog een goede belegging met hoog rendement en een beetje risico??
Tenslotte hebben we nog een middag doorgebracht bij het rijdende consultatiebureau. Er komt een bus met wat verplegend personeel en in no time ziet het zwart van de moeders met baby’s/ peuters (geen leuke woordspeling?). De babys worden gewogen en op gezondheid nagekeken, er vindt een voorlichtingstoespraak plaats en ze gaan gezellig met z’n allen klappen en zingen. Overigens wordt er voor en na elke bijeenkomst op het project gebeden. En nu we het toch over gebruiken hebben, de begroeting in de ochtend gaat als volgt:
Ik: Mwadzuka bwanji
Zij: Dazuka bwino kaja ino
Ik: Dazuka
Zij: Zikomo
De ellende is dat je dit niet in het algemeen zegt wanneer je bij een groep mensen op het project komt maar dat je IEDEREEN een hand geeft en dit riedeltje opzegt. Na de middag hebben ze er dan nog een variant op. En dan zijn er nog mensen die denken dat wij niet hard moeten werken.
Over mijn moestuinen project ga ik volgende week meer vertellen. Ik ga enkele presentaties geven en gesprekken voeren maar daarover dus later meer.
Het belangrijkste voor ons was deze week het afscheid van Anne en Hendrik. Zij zijn hier 5 maanden geweest en hebben heel veel gedaan. Veel kleding, suiker, zeep en kaarsen uitgedeeld aan mensen die het echt heel goed konden gebruiken. Daarnaast hebben zij een glijbaan en een schommel voor de kinderen laten maken en het huis voor de weeskinderen laten bouwen. Buiten dat hebben zij veel kinderen hier een geweldige tijd bezorgd. Overal zag je hen lopen met kinderen aan de hand of op de schouders. Veel van hun vrije tijd ging op aan spelen of voetballen met de kinderen. Ook Hanna en ik hebben veel plezier met hen gehad. Met kampvuren, wie ben ik, en spelletjes Yahtzee. Ik geloof dat zij echt de loop van de rivier een beetje hebben veranderd.
Tionanna Anne en Hendrik
Hoi Annelies. Ontzettend leuk dat ik iets van je hoor na 33 jaar. Ook heel bijzonder dat het contact op deze manier plaatsvindt. Groeten Erik.