(origineel bericht op be-more.nl)
de eerste week,
na wat problemen met internet komt me weblog er eindelijk aan.
Ik had er van de week al een geschreven maar het internet viel uit. Dit is toch Afrika. Vrijdag ben ik vertrokken naar Malawi, al op het vliegveld van Amsterdam heb ik de eerste mensen al ontmoet. Vond het wel leuk dat alleen reizen, want je ontmoet mensen die je anders nooit zou hebben ontmoet. Binnen een uur had ik al me eerste echte Malawian experience. Ik kwam aan in de backpackers in Lilongwe en daar was helemaal niemand. Dus ik had Anne maar gebeld, een vrijwilliger waar ik nu mee op de kamer slaap, die al een maand in Malawi zit. Zij was in een internetcafé in de stad. Ze zei:’loop maar naar de rotonde, dan neem je daar een fietstaxi naar de stad en je moet niet meer dan 150 kwacha betalen’. 150 kwacha is ongeveer 70 cent, rond de 230 kwacha is een euro. Dus ik had de keuze, of alleen in de backpackers blijven of toch maar een beetje van Malawi gaan zien. Dus ik heel stoer naar die mannetjes toe dat ik naar de stad wilde. Je gaat dan achter op een fiets, wel met een kussentje en een soort stuur waar je aan vast kan houden. Je rijd op de geasfalteerde weg, maar ongeveer 10 cm van het randje af. Ik scheet dus echt 7 kleuren. Maar het was gelukt. Later die dag ging ik ook al voor het eerst afdingen, hier zetten ze blanken heel erg af want wij hebben nu eenmaal geld. Ik had een armbandje af gedongen van 600 kwacha naar 200 kwacha. Ik voelde me al helemaal ingeburgerd. Hier heb je 1 sterren, 2 sterren en 3 sterren taxi’s, dit betekend gewoon hoeveel sterren er in de vooruit zit. Van de week had ik een taxi waar de achterklep elke keer van open ging en ik heb nu vaker in een taxi gezeten die aangeduwd moet worden bij starten dan dat de auto het gewoon deed. Kijk vooral er niet van op als je niet zelf je deur open kan maken, of dat de spiegels kapot zijn. Als we naar ons huis rijden met de taxi dan rij je over alleen maar hobbels en is het idee is dat de chauffeur gewoon heel hard moet toeteren want dan springen de mensen hopelijk wel op tijd aan de kant. Maandag ben ik in ‘mijn huisje’ aan gekomen. Het is heel klein en we slapen hier met zijn 5en. Michael, onze Malawiaan die deze maand voor ons zorgt. Majèt,Monique, Anne en ik als de vrijwilligers. We wonen naast William, de director van ons project. We horen de hele dag Azungu, dat betekend blanken of mzungu, blanke. Dinsdag ben ik naar de stad gegaan om chitenje’s gekocht, een omslagrok die we moeten dragen als we de community ingaan. Ik heb nu al een hekel aan dat ding. Als kind hield ik al niet van rokken en nu moet ik ze ineens dragen. Woensdag gingen we door de community lopen, met dus die rok aan, je loopt bergje op bergje af, en dus echt niet fijn met zo een rok. Maar dat wordt nog maar hard oefenen want ik moet er de komende maanden nog in lopen. Gelukkig kan ik voor het huis gewoon broeken aan, maar echt als we in de community lopen moeten we die rok aan. Het ziet er hier zo anders en mooi uit! Je kan je er echt geen voorstelling bij maken als je het nog nooit gezien hebt. We gingen opbezoek bij een gehandicapte man en een blinde man. Ook hebben we huizen gezien waar de vorige vrijwilligers van be-more geholpen hebben bij het bouwen. Toen ik thuis kwam was ik echt he-le-maal gesloopt, gelukkig heb je tussen de middag altijd een paar uur om te lunchen en om bij te komen. Om 2 uur gingen we naar een woman impowerment groep. Waar iedereen op zijn Afrikaans pas half 3 was. Maar het was wel leuk om het allemaal mee gemaakt te hebben. Later ging ik even bellen blazen op onze veranda en voor dat ik het weet stonden er allemaal kinderen bij me. Heel leuk om te zien dat ze van zo iets kleins al zo gelukkig worden. Ik zou proberen de foto’s ervan te uploaden maar dat weet je natuurlijk nooit. Vandaag heb ik Engelse les gegeven dat door Anne en Margrit de vorige vrijwilligers is opgestart. Ze zijn hier heel leergierig en willen alles weten, echt heel anders dan in Nederland. Nu zit ik even lekker in me kamertje te wachten totdat het eten klaar is. Michael kan super goed koken! Ze eten hier twee keer per dag warm, dat is wel even wennen maar je hebt het ook wel nodig als je de hele ochtend gelopen hebt in de brandende zon. Gister heb ik ook voor het eerst nsima op, dat eten de Malawianen ongeveer elke dag. Dat eten ze met hun handen en het was echt super lekker! Later gingen we ook even Engelse boekjes voorlezen in huis. Ik had zo een pop-up boek meegenomen, de buurvrouw deed gewoon elke keer der ogen dicht als ze een bladzijde opende. Dat hebben ze hier echt nog nooit gezien. Het is hier zo wennen maar sommige dingen zijn voor ons zo voor de handliggend en dat hebben ze hier niet bedacht. Zo hebben we maandag ook een wereldkaart laten zien van school, ze hadden ook echt geen idee hoe de wereld er uit zag. We kregen later ook de vraag of de zon in de zee verdween elke dag, ze hadden namelijk nog nooit van verschillende tijdzones gehoord. Het land is zo mooi en de mensen zijn echt heel aardig. Het is alleen nog even wennen maar dat komt hopelijk allemaal goed! Oja, ik heb een Malawiaans nummer, en als jullie die willen hebben moet je dat maar even aan me mams vragen. Wel meerdere hebben dat nummer maar die heeft het sowieso.
Kus vanuit Malawi