(origineel bericht op be-more.nl)
De bergen in
<strong>Zomba Plateau</strong>
Afgelopen weekend dan toch mijn eerste berg beklommen! Zoals de naam al doet vermoeden is het Zomba Plateau een berg met een relatief vlakke top die een grote oppervlakte heeft. Het startpunt was dan ook al op het Plateau. We (ik en mijn gids Isaac) startten bij een hotel gelegen op een hoogte van ongeveer 1500 meter. Vanuit daar liepen we meteen richting de top. Het eerste gedeelte was erg steil en al snel raakte ik buiten adem. Ik bleef me op die hoogste steen richten en na een half uur stond ik dan op die steen uitkijkend over het landschap. Hoewel ik dacht dat we het hoogste punt hadden bereikt, aangezien ik geen hoger punt zag, vertelde Isaac mij dat we er nog niet waren. Achter de bomen zat een nog hoger punt verstopt en het duurde nog twee uur voordat we daar zouden zijn. Na enige tijd over een relatief vlak stuk te hebben gelopen kwamen we bij het moeilijkste gedeelte van de hele tocht. We moesten van steen naar steen springen. Iets wat soms toch een beetje spannend was aangezien ik tijdens het springen naar een afgrond keek. Het waren in totaal een lastige drie uur, maar we waren er dan toch, de top (2100 meter). Nou eigenlijk stond er een zendmast op de top dus daar konden we niet komen, maar toch. Samen met Isaac heb ik van het geweldige uitzicht en een platgedrukte tosti genoten.
Na deze korte pauze gingen we naar beneden, maar niet meteen richting ons start- en eindpunt. Het Plateau lijkt net een soort kom en wij waren van plan langs de rand van die kom een rondje te lopen. Onze eerstvolgende bestemming was Chingwe’s Hole. Dit is een natuurlijk gevormd gat in de grond en erg diep (ongeveer 20 meter). Wanneer vroeger iemand stierf, aan een soort pokkenziekte, lieten ze het lichaam in dit gat zakken met behulp van een touw. Dit touw noemen zo ook wel Chingwe, vandaar de naam. Chingwe’s Hole werd het graf voor vele mensen met een aparte ziekte. De dorpsbewoners geloofden namelijk dat wanneer een overleden persoon die lepra, pokken of een andere dodelijke ziekte had in het dorp zelf werd begraven, de eerstvolgende baby die ziekte ook kreeg.
Na een tijd gelopen te hebben kwamen we aan bij de Potato Farms, de Potato Village en het Potato Path. De bewoners van het dorpje oogsten de aardappelen op het Plateau en lopen vervolgens met kilo’s zware zakken op hun hoofd via het Potato Path naar de markt in Zomba. Dat moet een ongelofelijke zware tocht geweest zijn aangezien het eerste stuk er steil is en voornamelijk bestaat uit rotsen om half te beklimmen.
We waren onderweg naar de Emperor’s View. Mijn twee flesjes water waren allang leeg en eindelijk passeerden we een waterbron. Isaac en ik dronken ervan en vulden onze flesjes. Ik twijfelde eerst of ik uit een rivier moest drinken, maar de felle zon had mij er nu toch wel toe gedwongen. Hopelijk word ik er niet ziek van. Vlak voor we bij de Emperor’s View aankwamen werd ik even als beroemdheid behandeld. Een groep Malawiaanse studenten hadden een uitje en wilden maar al te graag met mij, die blanke, op de foto. De Emperor’s View bood een prachtig uitzicht over de stad Zomba. Op een heldere dag zou je ook in de verte Lake Chilwa en Mulanje Mountain kunnen zien, maar helaas was het nu mistig. Het laatste uur van onze tocht leidden ons langs een meertje. De lokale bevolking beschouwde dit meer als vervloekt. Toen een jonge vrouw een bal uit het water wou halen verdronk zij, naar de diepte getrokken door kwade geesten, zo gaat de legende. Tja, Afrika zit vol met legendes.
De tocht duurde in totaal 8 uur. Het was lastig, maar uiteindelijk voelde ik me toch trots dat ik het had gedaan. Eén berg gehad en nog één te gaan! Mulanje Mountain is de volgende.
<strong>Mulanje Mountain</strong>
Mulanje Mountain is de grootste berg van Malawi en de op twee-na grootste van Afrika met een hoogte van 3000 meter. Samen met een groep vrijwilligers vertrokken we naar het dorp Mulanje, natuurlijk gelegen aan de voet van de berg. Iets verder de berg op, op ongeveer 500 meter hoogte overnachtten we in een lodge. Die ochtend vertrokken we te voet omhoog de berg op. Iedereen had een zware tas bij omdat we bovenop de berg zouden overnachten. Gelukkig was er per persoon een drager die onze tas mee naar boven zou nemen. De man die mijn tas zou dragen heette Whiskes.
Hoewel er wat moeilijke delen onderweg waren, vond ik de tocht omhoog niet moeilijker dan die van het Zomba Plateau. Onderweg kwamen we heel wat mooie uitzichten tegen. De dragers letten daar echter niet op. Naast het feit dat ze het uitzicht al tig keer hebben gezien liepen ze met kilo’s zware tassen en vaak op kapotte schoenen of zelfs slippers. Gelukkig kregen ze voor Malawiaanse begrippen wel goed betaald. Onze gids was niet echt een verhalenverteller en ik heb helaas dan ook geen mooie verhaaltjes zoals ik die bij het Zomba Plateau wel had. Toch was het uitzicht alleen de klim van 5,5 uur wel waard.
We zijn niet helemaal naar de top gegaan die dag. We verbleven in een hut op ongeveer 1800 meter hoogte. Die avond gingen we naar een plek toe waar we een mooi uitzicht op de zonsondergang hadden. Bovendien had die plek ook genoeg bereik voor een radio zodat de dragers een voetbalwedstrijd konden volgen. Veel meer kan ik niet vertellen over het uitzicht, de foto’s zullen het laten zien.
De volgende dag was het plan om naar beneden te gaan. Ik had echter de dag daarvoor nog een mooie piek gezien en wilde die nog wel even beklimmen. Samen met Whiskes scheidde ik mij af van de groep en beklom de piek die ons op 2000 meter hoogte bracht. De klim was lastig, maar een nog mooier uitzicht dan degene die ik al had gezien was de beloning.
In tegenstelling tot de klim, was de daling wel veel moeilijker dan het Zomba Plateau. Leunend tegen de rotswand liep ik langzaam naar beneden. Het was erg steil en ik moest mij herhaaldelijk vastpakken aan boompjes en stukken gras zodat ik niet naar beneden zou glijden. De afdaling van 4 uur was vermoeiend voor de spieren, maar na de wandeling door de theeplantage kwam ik aan bij de pizzahut in het dorp en voegde ik mij weer bij de rest van de groep. Whiskes kreeg een dubbele tip vanwege de omweg en ik kocht voor mijzelf een welverdiende Hawaii pizza.