(origineel bericht op be-more.nl)
daar ben ik
Hallo allemeel,zo onwerkelijk, ik zit in ons huisje en we hebben in i keer internet. Dat krijg je met jonge meiden mee die zijn al twee dagen bezig. Ik kan niet uitleggen wat ik allemaal meemaak, Zit nu in een zeer eenvoudig huisje midden in de plaatselijke bevolking. Rachel de plaatselijke vrijwilligster is nsima voor ons aan het maken buiten op houtskool een soort prutje van rijst, voor op de veranda liggen de twee bewakers op de veranda met Jilke een spelletje te doen. Vandaag naar het verre schooltje gelopen, maisvelden hebben ze ons laten zien die dank zij Be more verbouwd worden. Het zijn hier trotse en ongelofelijk vriendelijke mensen. Iedereen blijft je gedag zeggen en zwaaien. Ik krijg gewoon een beetje kramp in mn kaken van het vriendelijk lachen. Veel contact met kinderen. Zingen, dansen, schrijven en tekenen in de aarde. Vanmiddag bij een project voor hiv moeders. Blijven lachen is hier de truc maar het is heel vreemd. Zij zijn blij dat wij er zijn en we dansen met ze,ja jongens ook hand in hand maar daar krijg je geen hiv van. Lastig is dat je je steeds moet voorstellen en iets moet vertellen. Niet lachen maar ik heb zelfs een keer in de office)lees krotje’) voor moeten gaan in gebed. jilke zij als je begint met god en eindigt met amen is het goed. Dat heb ik dus gedaan en gelukkig is het niet opgenomen want ik heb er onzin tussen door gegooid maar dat verstaan ze toch niet. Ik ga nu naar Rachel kijken hoe zij shima maakt. Dag lieverds tot gauw Germaine