Ik zal het heel eerlijk bekennen: ik ben een schijtluis eerste klas. Waar andere kinderen met gym moeiteloos een perfecte koprol produceerden, klungelde ik een beetje onopvallend in de rondte. Anderen waren altijd sneller met rennen, beter in hun handstands of gewaagder in hun vogelnestjes in de touwen.
Alle anderen zwaaiden hoger in de ringen, klomen moeiteloos in bomen en durfden van de hoogste duikplank te springen. Ik niet. Gym en andere activiteiten waren altijd een martelgang voor mij en ik werd een meester in het verzinnen van smoesjes en langdurige blessures. Later hield ik mezelf voor dat ik andere kwaliteiten bezit. Maar toch.
Dan ben je in een land als Nepal. De hoogste bergen, groene heuvels en jungle laagland. Nepal. Een mix van shamanisme, boeddisme en hindoeisme. Een uitdaging voor outdoorsporten. Dat ik niet 3 weken rond de Annapurna ging lopen was me al vrij snel duidelijk, maar er zijn andere dingen te doen in Nepal. Raften, bungjee jumpen, paragliden en elefant riden. Waarom niet?
Ik geef eerlijk toe, voor bungee jumpen heb ik nog steeds het lef niet. Maar we zijn wel wezen paragliden. En daar sta je dan. Je hebt betaald, je bent komen opdagen en zometeen ga je vrijwillig van een heuvel rennen. Met niets meer dan een windscherm en een stel waslijnen om het zooitje bij elkaar te houden. Mn knieen knikken en de vlinders fladderen in mijn buik. Ik spreek mezelf moed in. Ik ga dit doen, dit is leuk, geen zorgen, iedereen overleefd het, dit is leuk, gewoon doen…
en ik doe het!! En het is gaaf!!
Zo zijn er nog andere momenten… We gaan raften en storten ons met een stel nog meer kneuzigerigere chinezen in een rubberen boot een stroomversnelling af. We peddelen om over de schuimkoppen te komen en het voelt heerlijk om te weten dat ik het zelf gedaan heb!!
En elke keer ga je een stapje verder. Je zit in een kano-achtig dingetje en ziet op 5 meter afstand een krokodil voorbij glijden. Je staat hoog op een toren en stapt op het robuuste lijf van een olifant. Nix om je aan vast te houden en het beest gaat ook nog rennen ook!
Het kleine bange meisje in me, ziet mezelf van de ollie afvallen en op de grond te pletter slaan. De andere persoon, de nieuwe ik, probeert zich aan een plooi huid vast te houden en prent zichzelf in, dat miljoenen mensen dit voor mij gedaan hebben en er nix aan de hand is. Gewoon genieten… en dat doe ik. Ik geniet van de rush, het avontuur en elke keer de overwinning: de overwinning op mezelf.
Ik heb het maar mooi weer gedaan!
