Werken
Het is grappig om te beseffen dat hier, in een land waar alles zo langzaam gaat en het ‘mañana-mañana’ gevoel hoogtij viert, zo veel gewerkt wordt. Uiteraard gaat dat niet zoals dat in Noord Europa gaat, maar lange dagen worden hier zeker gemaakt en het werk wordt niet geschuwd. Er is werkelijk een grote werkeloosheid hier, dus alle mensen zijn blij met de job die ze hebben.
Werkdagen van 10 uur of meer zijn heel normaal. De ochtend duurt hier tot 14h, de middag begint rond 17h of 18h en het einde van de dag is om 21h of zelfs 22h. Het verschilt nog wel iets wat voor een bedrijf het is, maar over het algemeen hebben de meeste mensen van winkels en kantoren deze werktijden. En niemand klaagt, het is gewoon zo en het is goed.
Nu is het wel zo dat de werkdruk veel lager is, dat maakt een groot verschil. Men doet het werk wat men aankan en zéker niet meer. Men kent hier daarom vrijwel geen stress. En zelfs al loopt het een keer niet helemaal goed, dan zullen ze zich er absoluut niet druk om maken. Dan gaat het maar mis, morgen weer beter.
Plannen is werkelijk niet de sterkste kant van de Spanjaard… Ik zie het dagelijks en met mijn mede ‘anderstalige’ collega’s kan ik er vaak ontzettend om lachen, hoewel het soms toch ook wel enigszins frustrerend kan zijn. Ze ZIEN het hier gewoon echt niet. Wij ‘anderstaligen’ kunnen nog zo vaak aangeven hoe sommige dingen makkelijker en flexibeler zouden kunnen gaan, maar als een dag later zich dezelfde situatie opnieuw voordoet, gaat het gewoon weer op dezelfde manier mis. Heel bijzonder is dat.
Toch is het niet dat ze geen inzicht hebben. Een voorbeeldje is het kappersbezoek, dat blijf ik toch wel heel leuk vinden. Daar maak je, ook als vrouw, geen afspraak voor. Je gaat, dan wordt bij binnenkomst gevraagd wat je gedaan wilt hebben en daarna wordt alles gewoon op het dooie gemakje gedaan, maar zeker wel met een goede planning! Meestal verlaat ik de salon niet veel later als ik in Nederland gedaan zou hebben.
Ben je er overigens ’s ochtends dan wordt er om 10h30 even koffie geschonken. En dat is prachtig, want deze zetten ze niet zelf. Nee, één van de meiden komt opnemen wat voor koffie we willen en zij gaat dan met een dienblad met glazen naar de bar aan de overkant waar de koffie gehaald wordt. Als ze terug is, gaat iedereen, ook de klanten, het piepkleine keukentje in, waar de koffie genuttigd wordt, met een broodje als dat wenselijk is. Heel gezellig en knus. Daar sta je dan, met je haar in de verf, een stoffen doek om je lijf, in je ene hand je café con leche en je andere hand je broodje. Hahaha, kan het me toch niet voorstellen dat het zo in Nederland zou gaan.
Jammer genoeg gaat het niet voor iedereen even relaxt. Van wat ik hoor en zie hebben de mensen het hier in de horeca vaak behoorlijk zwaar te verduren. Lange dagen van soms wel 13 uur, voor een meestal erg mager loontje. Maar klagen, ho maar! Dat maakt het leven hier gewoon nog specialer. Ondanks dat ze het niet ruim hebben, stralen de Spanjaarden geen onvrede uit. Ze genieten hoe dan ook van het leven, zo goed als het kan.
De levensinstelling van deze mensen is echt heel prettig en ligt mij zeker. En zeg nu zelf, ze hebben gelijk: Mañana-mañana, wat vandaag niet kan, kan morgen wellicht wel. Het is mede door deze instelling dat ik me hier zo goed voel. Ik vind het heerlijk om in een niet-materialistische maatschappij te wonen. Wat meer heb je nodig dan een goede gezondheid, mensen van wie je houdt en iets om van te leven?
Daarom vind ik de typische Spaans/Cubaanse toost ook zo mooi. Deze gaat als volgt: “salud, amor y dinero. Y tiempo para gastarlo” (gezondheid, liefde en geld. En tijd om hiervan te genieten) en vooral dat laatste is zo belangrijk. Zonder dat laatste heb je aan de eerste drie werkelijk niets.
Liefs,
Carolina
