Je neemt je voor de wereld te zien. Er is zoveel meer dan je kleine wereldje dat Nederland heet. Af en toe ga je op vakantie en proef je andere culturen, maar je wilt meer.
Mongolie heeft me altijd ontzettend geboeid. Waarom? Geen idee, onverklaarbare facinatie. En zo stap ik op een zondagmiddag, na 10 uur hobbelen in een jeep naar buiten. Het is ontzettend koud buiten en onze engelstalige gids vertelt ons, dat we in het zuidelijkste puntje van de Gobi zitten.
we worden warm welkom geheten door onze gastvrouw en worden naar een gertent gedirigeerd. Er staan 5 witten tenten in een rij opgesteld, en ze gooit de deur van 1 ervan open. Mijn ogen moeten even wennen aan het donker, maar dan zie ik dat het best leuk is. Het is de grootste gertent en links en rechts staat een bed. In het midden een laag tafeltje en twee mini-krukjes. ook staat er een grote bank. Ik laat mn tas van mn rug glijden en als ik informeer naar de toiletmogelijkheden. Ik snap ook wel dat er geen wc zal zijn. Maar wordt het de berm of is er een soort van gebouwtje?
Het valt er tussenin. Buiten in de berm, is met 3 lakens wat wc-privacy gecreerd. Voor het eerst sinds ik 4 ben, doe ik mn behoefte in de buitenlucht. Als ik terug kom, is het donker geworden en ik kijk even om naar de zonsondergang. In de gertent brand een kaars. Geen licht, geen stroom. Geen water. Niet alleen geen stromend water, maar helemaal geen water dus. In ieder geval niet om je te wassen. Op de vloer ligt een klein zeiltje en voor de rest is de grond kaal en leeg. Zand. Die nacht vriest het in de gertent.
In de ochtend worden de geiten gemolken en vertrekt zoonlief met de schapen en geiten richting de heuvels. Moeder maakt van de verse melk, brokken kaas en andere ontbijtzaken, die te gruwelijk zijn om meer dan 1 stukje te proeven. Die middag ga ik water halen met de mannen. Ik vul de lege fles door hem onder te duwen in een klein stroompje dat uit de bergen komt.
Deze mensen leven zo basic. Ze hebben niets. Een zaklamp en 5 tenten. Een gasfles en een brandertje. En ze hebben een kudde schapen en geiten en verhuren dus hun gertenten aan toeristen voor wat extra inkomen. Helaas word ik daar ontzettend ziek, anders zou het allemaal nog geweldiger zijn geweest.
Terug in Ulaanbaatar lopen een miljoen Mongoliers rond. ze rijden in groite Suv’s, allemaal een mobieltje aan hun oor. De jongeren hebben hippe oorbelen in de oren en de meiden tippelen rond in korte rokjes en hoge hakken. Ik kijk er nu anders na. Deze mensen hebben het in hun eigen ogen gemaakt, ze zijn het nomadenbestaan ontstegen en leven in de grote stad. Ik schud mn hoofd en denk: je voorouders leefden wel anders.
Een land met 2 milj. inwoners, 1 miljoen woont ik UB en ongeveer 17.000 inwoners leven een nomadisch bestaan. Zoals de familie waar wij 2 dagen te gast waren. Het is onvoorstelbaar, maar ik heb het allemaal met mijn eigen ogen gezien. de schoonheid, de eenvoud, de wijdsheid en het leven met de natuur.
Mongolia: echt een aanrader. Je moet alleen niet ziek worden 