**FRED Vorstenbosch Op ontdekkingstocht in Magnifiek winters Mongolië.
Als toerisme specialist, met meer dan 30 jaar ervaring , ben ik niet meer actief werkzaam in het toerisme.
Als vrijwilliger (toerisme specialist) wordt ik van tijd tot tijd uitgenodigd om naar 3 e wereldlanden te gaan, om daar mijn zeer uitgebreide kennis van het toerisme te gaan overdragen aan hen die dit wensen.
Dit doe ik met groot plezier en weet dat de uitnodigers er baat / resultaat bij hebben. Eenmaal thuis na de reis gekomen, maak ik er een reisverslag van.
er informatie: Mongolie is ongeveer net zo groot als Canada en er levens slechts 2,5 miljoen mensen. Dus: ruimte genoeg voor u en anderen.
Ik wens u veel leesplezier toe.
Ook in de winter is Ulanbataar, hoofdstad van Mongolie, vol leven,concerten, kareoke, warme restaurants, vaak erg druk met jonge mensen die hier hun vertier zoeken. Men behoeft zich zeker niet te vervelen. Ook de touroperator die me weer heeft uitgenodigd doet er alles aan om hun gasten optimaal het naar de zin te maken. U vraagt en de reisleiding organiseert. Ook de meeste hotels (gedurende de winter matig bezet) bieden avond vullende programma’s voor de toeristen en de lokale bevolking. Ga eens op een uitnodiging in om bij de Mongolen thuis te komen voor een hapje en een drankje. Ze zullen u meer dan verwennen, de tafel zal vol staan met eigen geprepareerd voedsel, overheerlijke cakes en natuurlijk hoort hier dan ook hun eigen bier (Djenkis Khan) bij. Niet vergeten te melden dat een Wodka 1 van hun favoriete drankjes is, ze kunnen daarvan meer op dan wij (tenzij u meer dan een notoire drinker ben). In ieder geval behoudt het u tegen de koude van de winter en is het een goed medicijn (zeggen de Mongolen) tegen allerlei soorten van kwalen. De jongeren spreken buiten hun moedertaal vaak ook (wat) Engels. Indien men geen buitenlandse taal spreekt, dan toch kan het heel lollig zo’n avond worden. Met handen en voeten, door middel van aanwijzingen geven, kom je er ook wel uit, zou ik denken.
Ga er eens een week(end) uit de stad en u zult van de ene verbazing in de andere vallen.
De winter brengt u in een hagelwit decor van sneeuw en ijs, onmetelijke - en vaak onbewoonde vlakten en zodra u de grote weg bent afgeslagen komt u in het decor van een ijs – en sneeuwpaleis.
U krijgt het idee dat u zich bevindt in the middle of (s)now where, en dat bent u dan ook. Via min of meer gebaande paden waren wij onderweg naar een Kerr (tenten) kamp op ongeveer 70 kilometer rijden vanuit Ulanbataar. Midden in de onmetelijke ruimte van Mongolië zie je plotseling groepjes mensen lopen, waarschijnlijk onderweg van niets naar iets (zo lijkt het mij, maar ze zullen beslist wel een doel voor ogen hebben). Loslopend vee, yaks, kamelen, Prewalsky paardjes met hun berijders snellen door de sneeuw. Nergens zie ik hun woontenten (die in een korte tijd - in plusminus circa 20 minten tijd - afgebroken en opgezet kunnen worden) maar die er beslist wel moeten zijn. Na enige kilometers, al rijdend door de poedersneeuw, al klimmend tegen een gladde heuvel, zien we plotseling weer een hoop stenen in de sneeuw liggen. Op de top van die hoop met stenen, staan blauwe vlaggen of gedeelten er van. Dit is volgens de gelovige Mongolen een gebedsplaats.Men stopt er voor deze hoop stenen met blauwe vlagggen, loopt er 3 maal kloksgewijs omheen en doet zijn gebeden, schopt de sneeuw weer van hun voeten en rijd dan weer verder. Het uitzicht is niet alleen indrukwekkend maar ook adembenemend mooi. Ver verspreid van elkaar komt men nederzettingen tegen van de oorspronkelijke Mongolen, die ook gedurende de winter hier hun vee hoeden. Niet elke oospronkelijke Mongool blijft de weidse en uitgestrekte velden in de winter trouw. Velen trekken naar de randen van de stad, alwaar men zijn Kerr Tent opslaat tot dat de winter voorbij is en gaan dan weer met hun familie en vee aan het zwerven.
Mocht je op een of andere manier hun hulp (of overnachtingplaats) nodig hebben, deze mensen zijn super gastvrij en zullen met liefde dat delen met u wat ze aan mogelijkheden hebben.
Het is overigens wel tussen de min 30 en min 40 graden Celsius. Het vreemde is dat het niet zo erg koud aanvoelt. Wat ook opvalt is dat de ruiten van de auto’s niet gekrabt behoeven te worden. Een ijskrabber als cadeautje zal wel leuk overkomen, maar men weet beslist niet wat het is en waar voor te gebruiken.
Links aan de weg komen we weer een Kerr groep aan tenten tegen. Dit is een plaats waar bronzen Dinosaurussen beelden staan opgesteld. In Mongolië heeft men diverse opgravingen gedaan naar Dinosaurussen en men heeft veel resten van deze prehistorische dieren gevonden. Na enige uren gereden te hebben door de soms wel erg gladde ijsvlakten en sneeuw, zijn we uiteindelijk aangekomen op de plaats waar we dachten te gaan overnachten, namelijk in een groep van Kerr tenten, compleet met een stenen gebouw waar ook slaapmogelijkheden zijn en een restaurant. Ondanks onze vermoedens dat het niet druk zou zijn op deze, ietwat toeristische plek, is het zeer druk met de oorspronkelijk Mongoolse bevolking en ons idee om daar te kunnen overnachten bleek een sprookje te zijn. Teleurgesteld kijken we nog wat rond in dit kamp, alwaar het druk is met paardrijdende - of kameelrijdende Mongolen en kiezen er voor om, voordat het donker wordt, uit te gaan kijken naar een andere slaapplaats.
Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ikzelf vind het niet erg terug te gaan naar de hoofdstad, maar mijn begeleider en zijn vrienden weten wel raad en een andere slaapplaats te vinden, wel nog even doorrijden. Het wordt langzaam donker op de wit bevroren grond. Nergens staan er wegwijzers.
Via de plek waar bronzen beelden van Dino’s staan opgesteld, ontmoeten we een wat aangeschoten eenzame man, midden in de sneeuwvelden.
We vragen hem om advies en zoals het een goed gebruik is in Mongolië, nemen we de naar Wodka ruikende persoon in de auto mee, die ons de weg zal wijzen naar een hotelletje. De auto begint alras behoorlijk naar Wodka dampen te ruiken. De wat dronken man slaat allerlei wartaal uit, maar toch hij schijnt de weg in dit witte sneeuwland heel goed te kennen en een uurtje rijden komen we - in the middle of no where - bij een hotelletje aan. Ik vraag me af of er wel gasten in dit hotel zullen zijn of dat we misschien voor een gesloten deur komen te staan. De hoteldeuren slaan open, we nemen onze bagage uit de auto en treden binnen. Binnen is het heerlijk warm.
Ons onderkomen is goed en de kamers zijn schoon, er is warm water en een toilet op de kamer, wat willen we nog meer. Het hotel ligt tegen een bergrug, bedekt met veel sneeuw, een ideale plaats om te gaan langlaufen (echter dat is nog niet bekend in Mongolië).
Een groepje mensen is bezig zich op te warmen en zich moed in te drinken door middel van het ledigen van een – of meer flessen wodka en gezamenlijk hebben we een heel gezellige avond.Er wordt meer gedronken dan gegeten en wat ze aan eten hebben wordt keurig gedeeld met elkaar.
Om naar de sterrenhemel te gaan kijken (en af te koelen van de wodka) zijn we regelmatig buiten in de vrieskou te vinden. Prachtige uitzichten. Wat kan de wereld mooi zijn (en steenkoud hier).
Om 09.00 uur tijd voor het Mongoolse ontbijt. Deze is duidelijk anders dan mijn bekende ontbijt. Ik krijg hete - en vette soep met een flinke kluit vlees er in en op verzoek wordt er ook tomaten, komkommers en sla geserveerd. Men drinkt er ook boterthee bij, in grote koppen, echter dat krijg ik mijn keelgat echt niet in op deze vroege ochtend. De boterthee is niet alleen vet maar ook nog behoorlijk zout, men zegt dat dit goed tegen een kater is.
Ik had gelukkig nog wat droge koekjes bij me uit Nederland en maakte dat tot mijn ontbijt en dronk er een blikje cola bij. In de omgeving hebben we nog wat gewandeld en ontdekten een grote rots in de afbeelding van een reuzenschildpad, ook dit moest natuurlijk op de gevoelige plaat worden vastgelegd. Na een korte rustpauze zijn we weer teruggekeerd op glibberige - en met ijs en sneeuw bedekte wegen naar Ulanbataar waar ik de rest van mijn verblijf geweest ben.
Mongolië is waarschijnlijk net zo koud in de winter als het noorden van Finland. Dus voor toeristen die wat anders willen dat het gewone, kom naar Mongolië, u zult er geen spijt van hebben.
Wanneer gaat U eens naar Mongolie?
Fred Vorstenbosch
**