En daar rol je dan een koud en donker perron op. Kwart voor zeven 's ochtends, 5184 kilometers vanaf Moskou en nog veel meer vanaf Nederland. Je horloge geeft aan dat het 01.45 uur is en jijzelf weet het allemaal niet meer. Aan de ene kant ben je blij dat je uit die trein mag, maar aan de andere kant, onderweg heb je zoveel vieze, smerige steden gezien, dat je je afvraagt of je niet gewoon in de trein kan blijven.
Voor het eerst heb je langer dan 15 minuten vaste grond onder de voeten en schommel je niet meer van links naar rechts. Je strekt de benen en loopt echt een eindje. Dat is inmiddels alweer 4 dagen geleden dat je dat voor het laatst hebt gedaan. 3 dagen en 4 nachten in een trein. Je deelt je coupe met 3 andere mensen, waarvan je met 2 niet meer woorden kunt wisselen dan Da en okey. De coupe is niet groter dan 2,5 bij 1,80 meter.
(Ik kan namelijk echt net op mn bedje liggen)
En tja, dat leven in een trein. Hoe gaat dat dan? Vooral erg gemoedelijk en rustig. In onze trein geen vodkaslemppartijen, geen handelaren of schreeuwende medemensen. Iedereen kijkt wat uit het raam, puzzelt wat, slaapt wat of praat wat. Soms tegelijkertijd. Het meerendeel is Russisch en wij komen nog 2 Nederlandsers tegen in onze wagon. Een Russische moeder laat haar dochter huiswerk maken, en hen zie of hoor je amper, terwijl in de coupe naast ons een mannetje zit maar zware ADHD-verschijnselen. Dat of hij was in het vorige leven een kikker want hij springt dag en nacht de wagon door in kikvorstzit. Of schommelt als een aapje aan de deuren.
Halverwege de treinreis komen er meer mensen bij ons in de wagon en de walm aan zweetlucht en sigaretten laat mij heel erg blij zijn met ons naar parfumruikende opgemaakte russische dametjes. Ze zijn lief, voorkomend en willen alles delen met ons. Ze maken me wakker als we bij een station zijn en zwaaien naar me op het perron. Uiteraard met een stralende glimlach.
Als ik wakker ben is het in Moskou middag, en buiten eind-middag, begin van de avond. Ik vertrek richting wc. Een metalen wc-tje stoot een ranzige lucht uit van 80 jaar plee-bezoek. Ernaast is een miniwasbakje met kapotte kranen. Geen water dus. Maar als je heel hard aan de kraan zelf trekt, komt er wat water uit. Met een drupje water poets ik mijn tanden. De eerste keer vraag ik me nog bezorgd af, wat diegene na mij wel niet zal denken van mijn tandpastaklodders en de rest, maar daarna kan het me nix meer schelen. Daarna pak ik een washandje en die probeer ik zo nat mogelijk te maken. Ik was mezelf een beetje provosorisch en ben blij dat ik deo mee heb. Sommige Russen hebben daar namelijk nog nooit van gehoord, laat staan het gebruik ervan.
Gelukkig doe je heel de dag vrij weinig, dus na 3 dagen niet douchen ruik ik nog niet eens zo heeeeeel erg vies. Mijn haren zijn daarintegen vetter dan vet. Ik heb mezelf zelfs nog nooit zo gezien. Je ligt heel de dag met je hoofd ergens op of tegenaan. In vieze vette slierten hangt het aan mijn hoofd. Brrrbrrr… maar niet te vaak in de spiegel kijken. Met een frisse adem stap ik weer naarbuiten, waar de volgende alweer staat te wachten op zijn beurt. Het is een Russische man, maatje grote bruine beer met net zoveel haar op zijn lichaam. Zonder shirt, in joggingsbroek banjert deze meneer op zijn pastic slippers (het fenomeen crocks is hier nog niet doorgedrongen) door de wagon. Van zijn coupe naar het rookhok, naar het restauratierijtuig voor een blik bier, naar zijn coupe, naar het rookhok,naar het restauratierijtuig voor een blik bier, naar de coupe… etc etc… jullie snappen het wel.
En voor je het weet ben je op je voorlopige bestemming. Aan de ene kant gaat de tijd vliegensvlug voorbij. De tijd in de trein is gewoon een onafgebroken niets doen en naarbuiten kijken. Daar is het een onafgebroken berkenbos en heide/grasland. Aan de andere kant duren 3 dagen treinen best lang. En strax mag ik weer een anderhalve dag en na een week weer een anderhalve dag! En dan… jajajajajaaaa… weeer anderhalve dag. Wie dat verzonnen heeft? Ik zou het voor geen goud in de wereld hebben willen missen, maar ik zou het ook niet meer zo snel overdoen.
:INDONESIA
Crazy: 15 september - Marmaris