(origineel bericht op be-more.nl)
chagu chagu
Azungu bo!
Het zinnetje dat ik al vanaf dag 1 hoorde: Azungu bo! Dat dag blanke betekent.
De dagen gaan hier zo snel voorbij dat ik even geen tijd had om een blog te schrijven. (Mijn excuses daarvoor)
Er zijn nu al een goeie 2 weken voorbij en het voelt hier precies als thuis. Geen korte kleedjes of shortjes maar lange broeken (of toch zeker over de knie) en een lapa (een soort van werkschort voor de vrouwen). Niet meer al te laat gaan slapen en lat opstaan maar vroeg slapen en vroeg opstaan. Geen normaal toilet of douche maar een gat (met een hele hoop spinnen en kakkerlakken) en een hok met een emmer warm water… Jaja het voelt hier echt al aan als thuis.
De eerste week was het vooral aanpassen aan het klimaat, de starende blikken van de akuda’s (de zwarten), de andere vrijwilligers, het Hollands taaltje (wat beter meevalt dan verwacht) maar vooral het aanpassen aan het tempo van de Malwianen. ‘Chagu Chagu (chop chop) is een zinnetje dat ook heel vaak gebruikt wordt. Als we om 9 uur afspreken dan mag je rekenen dat de Malawianen 10 uur hebben verstaan. Wachten en wachten en nog eens wachten. Maar zelfs daar geraak je aan gewend.
De Malawianen, zijn toch wel echte pipo’s hoor! Een kleine opsomming van enkele grappige anekdotes en bizarre trekjes:
- Ze wisselen de R en de L om waardoor er vaak grappige misverstanden zijn: als de kleine kindjes beginnen met bidden zeggen ze altijd ‘let’s play’ in plaats van let’s pray. Marleen (een andere Nederlandse vrijwilligster) kunnen ze niet uitspreken (wat een moeilijke naam)
- Als je valt door je eigen lompheid zeggen ze duizend keer ‘solly’ terwijl je jezelf aan het uitlachen bent (soms lachen de Malawiaanse jongeren je wel uit: Vera was over haar eigen voeten gestruikeld en achter ons hoorden we 3 jongeren schaterlachen zo luid dat je het net niet in België kon horen).
- Ze zeggen overal ‘ja’ op (terwijl ze ons niet begrijpen) waardoor een heel vaak miscommunicatie ontstaat omdat ze zeggen dat ze het zullen doen terwijl ze geen idee hebben waarover je het hebt
- Ze kunnen moeilijk afstanden inschatten waardoor je soms uren moet wandelen terwijl het volgens hen heel dichtbij is
Maar ook daaraan ben ik al (zo goed als) gewend.
Op het project (YODEP) heb ik voorlopig het meest met kindjes ‘gewerkt’.
Ik heb al een aantal keer ECD gedaan (les geven aan kindjes tot 4 jaar). In het begin was het dramatisch: de kindjes schreeuwen alleen maar de teacher na en ze kunnen niet stilzitten en praten heel de tijd (wat normaal is gezien hun leeftijd) en na de ECD heb je hoofdpijn en keelpijn van het geschreeuw. Gelukkig is er daar al vordering in: Matthijs en ik hebben hen enkele Engelse woordjes geleerd zoals bal, sleutel, blad… (in plaats van het opdreunen van de weekdagen in het Engels). Morgen gaan we een knutselvoormiddag doen (een beetje zoals bij ons in de kleuterklas) in de hoop dat de lokale members gaan inzien dat zoiets veel nuttiger is.
Kidscorner is ook een van mijn favorieten. Bij kidscorner ga je naar een dorp (wat niet altijd in de buurt ligt) en speel je de hele namiddag met de kindjes van dat dorp. Meestal spelen de jongens voetbal en de meisjes met het springtouw. Als de kindjes je zien aankomen in het dorp hoor je langs alle kanten ‘Azungu azungu’ en lopen ze zo snel ze kunnen naar ons toe om hand in hand met de Azungu te kunnen lopen. Op zo’n momenten voel je je net een koningin.
Eldery home visit houdt in dat je (soms heel lang) stapt naar het huisje van een oude Malawiaan en aan hen vraagt wat je kan doen voor hen. Ik heb al een graan geoogst, pompoenbladeren geschild en huisjes schoongemaakt. Die mensen zijn dan zo dankbaar dat ze je eten geven (zoals pindanoten of pompoen(bladeren)) terwijl ze zelf amper genoeg eten hebben voor hun eigen kinderen. En je moet het aannemen anders vinden ze je ondankbaar.
Woensdag gaan we bloed gaan doneren in een ziekenhuis waar er 4 Azungu’s werken. Ik (mezelf kennende) kon niet wachten om eens een Malawiaans ziekenhuis van dichtbij te bekijken (zonder Azungu dokters) waardoor ik vandaag (maandag 20 mei) naar het MASM ben gegaan (lokaal ziekenhuis). Het was letterlijk en figuurlijk een pijnlijke operatie (zonder deftige verdoving).
Groetjes uit het zonnige en warme Malawi aan het koude en regenachtige België/Nederland
Meranie (en Vela)