Merhaba!
Na enkele weken in Kusadasi, Turkije, geweest te zijn, zijn we inmiddels weer thuis. En hier, tussen de buien en windvlagen door, mijmer ik over mijn favoriete stek… Izarra Saray, de plek waar onze villa staat. De rust, de ruimte, het uitzicht, de gastvrijheid van de bevolking, maar vooral mijn buurman die boer is. Iedere ochtend rond 8 uur wandel ik naar het dorpje om brood te kopen. Soms met mijn zoon van 9 jaar, meestal alleen. Het weggetje is op z’n Turks aangelegd. Hobbels en gaten wisselen elkaar af, tussen het vluchtig gladgestreken asfalt in. Toch lopen we op slippers, het is te warm voor goede schoenen. Bijna in het dorpje aangekomen, komt de buurman met een koe aan een touw ons tegemoet. ‘Buurman Boer’ roept mijn zoon lachend en de oude man begint te stralen. ‘Merhaba’ zegt hij, terwijl hij zijn enkele tanden bloot lacht. ‘Merhaba’ groet ik terug en mijn zoon knikt. We kijken naar elkaar en blijven glimlachen. We zouden een gesprek kunnen beginnen over het heerlijke weer, over de frisse geur van de vroege ochtend of over de schoonheid van het uitzicht. We zouden met z’n drieën uren kunnen kletsen over de vele Turkse feestdagen, over het heerlijke brood dat zijn vrouw bakt of over zijn boerenwijsheden. We zouden hem alles kunnen vragen over zijn koe, die hij iedere dag mee uit wandelen neemt. Geeft ze goed melk? Kan ze goed tegen de warmte? Heeft ze al kalfjes gekregen? We zouden… helaas spreken mijn zoon en ik nog geen Turks. Nog niet, we doen ons best. Voor volgend jaar hebben we ons voorgenomen om een klein praatje te kunnen maken met Buurman Boer. Mijn zoon telt al vlekkeloos tot tien, hij gaat sneller dan ik…
Meer weten over onze kleine avonturen in het grote Turkije? Ik beloof je dat ik er meer plaats op dit forum. We hebben al zo veel meegemaakt!