(origineel bericht op be-more.nl)
Boena
De Amhaars-sprekenden onder u zouden nu een weblog over koffie ceremonies of de onaangename combinatie van koffie met zout ivm suiker kunnen verwachten, maar dat is niet het geval. Deze weblog gaat over Boena, een meisje van een jaar of 5 uit de buurt van Dodola.
Boena leeft met haar ouders, broers en zussen (totaal een stuk of 8 geloof ik) in een ini-mini klein kolerehutje ergens in the middle of nowere. Tijdens onze weekend trip naar het berggebied rondom Dodola werden we uitgenodigd om hun huisje te bekijken. Voor de duidelijkheid, dit hutje ligt op ongeveer 2,5 uur paardrijden van het dichtstbijzijnde stukje bewoonde wereld. Het zal niemand verbazen dat deze ‘woning’ niet op het electriciteits-, water of riolering netwerk was aangesloten.
Na alle housevisits voor Affini waren we wel een beetje gewend aan het binnen stappen van pikdonkere hutjes, snel op zoek naar een lampje dus. Toen ik de zaklampfunctie van mijn iPhone eenmaal gevonden had bleken de moeder en oudste dochter van de familie, die tot dan toe nog niets gezegd hadden, nog geen meter bij ons vandaan te staan. Zoals veel hutjes (mijn term voor rond, klei, hout en stro) stond de ruimte blauw, of laat ik zeggen zwart van de rook. Uiteraard werd ook hier binnen gekookt op een houtsvuurtje midden in de ruimte. (Met een beetje fantasie zou je het een kookeiland kunnen noemen). Het gegeven dat ik binnen 5 minuten hoestend en met prikkende ogen buiten stond zegt denk ik genoeg over hoe gezond het ongeveer voor deze mensen kan zijn om daarin te wonen, koken en slapen…
Terwijl de vader des huizes ons trots ‘rondleid’ en een uitgebreide toelichting probeert te geven op alle 8 zijn bezittingen (een lepel, een plaat voor injera, een zak voor water, etc…) gaat mijn aandacht toch meer uit naar het schattige dochtertje dat verlegen achter de jurk van haar moeder vandaan naar me staart. Het lukt me haar vertrouwen te winnen en voor een van de weinige keren deze reis haal ik mijn camera erbij. Kids vinden het nou eenmaal echt fascinerend om zichzelf terug te zien op zo’n schermpje.
Toen de vader des huizes (die uberhaupt al niet echt een snuggere indruk op me maakte) het moeizame Amhaarse gesprek tussen mij en zijn dochter opmerkte bood hij haar direct te koop aan. Jawel, te koop! Alsof ze een van zijn geiten is! En hoewel ik zijn absurde voorstel ongemakkelijk had geprobeert weg te lachter, verzekerde onze gids (en tolk) me er achteraf van dat dit geen grapje was…
Boena dus. Haar vader vertelde - glimlachtend naar deze onwetende foreingy - dat ze niet naar school hoeft te gaan; “Dat had ik toch ook niet nodig?” en “Wat heeft dat nou voor nut hier in de bergen?”. Ik denk niet dat hij ook maar een seconde in zijn leven heeft beseft dat er voor zijn kinderen misschien wel meer mogelijk is dan de armoede waar hij, zijn ouders en hun ouders altijd in geleefd hebben. En misschien kan je wel neit anders van hem verwachten, hij leeft met de dag, waarom zou je 10 jaar vooruit kijken als je neit weet of je volgende week nog wel eten hebt…?
Na een kleine 20 minuten ga ik ‘weer verder’, zoals dat hoord. Maar met een klotegevoel, geloof me. NGO’s zijn voorlopig nog niet klaar in dit land.