De komende vijf maanden studeer ik aan de Kadir Has University in Istanbul. Het is een onderdeel van mijn studie in Nederland. Ik kon kiezen tussen een tweede stage, ‘gewoon’ naar school in Nederland of een paar maanden studeren in het buitenland. Ik koos voor dat laatste. :biggrin:
Als student journalistiek hou ik (natuurlijk) van schrijven, vandaar een blog over mijn vijfmaandeninistanbul-avontuur. Ik vind het leuk om te schrijven en daarnaast zal er wellicht handige informatie in staan voor studenten die in de toekomst in Istanbul gaan studeren.
Het wordt een blog zonder chronologische verhaallijn, maar met gebeurtenissen, bijzondere ervaringen en foto’s. In deze eerste post vertel ik vrij globaal over mijn eerste dagen en zal ik het vooral hebben over mijn visum-avontuur op het vliegveld. De komende weken zal ik wat meer vertellen over Kadir Has University, de mensen om mij heen en het dagelijkse leven in Istanbul. Reacties en vragen zijn altijd leuk, dus ga vooral je gang!
Mijn excuses dat ik zo weinig foto’s laat zien. Misschien lijken het er veel, maar vergeleken met wat hier allemaal te zien is, heb ik amper foto’s gemaakt. Ik heb geen zin om constant met een mobiel in m’n handen te lopen en er is zó veel te zien dat de batterij van mijn mobiel dat simpelweg niet trekt. Daarnaast stond de zon de afgelopen dagen best laag, waardoor op de meeste foto’s eerder een lichtshow te zien is dan de bezienswaardigheid die ik probeerde te fotograferen. Die foto’s belanden dan ook in de prullenbak :dag:
Study abroad
Koffers? Check. Paspoort? Check. 100% Istanbul inclusief plattegrond? Check. Tickets? Check. Gaan!
Toen ik te horen kreeg dat ik een deel van mijn studie in het buitenland kon volgen, wist ik eigenlijk meteen al dat dit zou gebeuren. De keuze voor een stad was snel gemaakt: Istanbul. Een stad die ik altijd al een keer wilde bezoeken in een land waar ik al een paar keer – telkens met plezier – ben geweest. Om het lekker simpel te houden koos ik ervoor om op Kadir Has University te gaan studeren, omdat het een partneruniversiteit van Hogeschool Windesheim is. Scheelt wat papierwerk en tijd. Het aanvragen van een Erasmusbeurs, wat toch mooi 210 euro per maand oplevert, ging via Windesheim en verliep soepel. Daarnaast kon ik ook mijn ov-kaart met studentenweekabonnement stopzetten. Je kan dan, de periode dat je in het buitenland bent, niet meer gratis in Nederland reizen, maar krijgt een vergoeding van ongeveer 90 euro per maand. Prima dus!
Studeren in het buitenland is iets wat me altijd al tof leek, simpelweg omdat het zo veel voordelen met zich meebrengt. Je doet ervaringen op die je nergens anders op kan doen en je komt in contact met andere en nieuwe culturen. Daarnaast bouw je een internationaal netwerk op, is het de perfecte manier om lekker te genieten (want Istanbul is écht een prachtige stad), verbeter je je Engelse taalvaardigheid en leer je misschien wel (de basis van) een vreemde taal.
Na een relaxte vlucht van amper drie uur kwam ik aan op Atatürk Airport. Natuurlijk waren er mensen die meteen na de landing als bezetenen begonnen te klappen (waarom?). Waarschijnlijk is dat ook die groep mensen die meteen na de landing opstaat om de koffers te pakken, om vervolgens twintig minuten te moeten staan in het vliegtuig voordat ze er eindelijk uit mogen. Resultaat: je bent vier seconden eerder dan de rest het vliegtuig uit. Ieder zo z’n ding 
.
‘You don’t need a visa’
Een docent/coördinator van Kadir Has University vertelde mij meerdere malen dat ik geen visum nodig had. Een Nederlands paspoort zou voldoende zijn, want “in accordance to a new amendment in custom legislation, Erasmus Students are also allowed to enter to Turkey without a student visa in this case, during the residence permit application they are requested to pay a fee cost 55 TL!”. Hier ging ik dan maar vanuit. Voor de zekerheid stelde ik nog een vraag op Wereldwijzer, hier te lezen, om te vragen of ik inderdaad geen visum nodig heb. Mij werd aangeraden er toch wel eentje te nemen, want je weet maar nooit. Ik was helaas eigenwijs genoeg om het niet te doen :crybaby:.
Na een klein uurtje in de rij voor de passport control desk te hebben gestaan, was ik eindelijk aan de beurt. Dacht ik. Het systeem viel uit (of de douane had zin in een pauze?), maar gelukkig was een kwartier later alles gefixt en was ik eindelijk aan de beurt. De Turkse jongeman die mijn paspoort controleerde was volgens mij jonger dan ik en hij zei niks, behalve: “You need visa.”
Ik deed er alles aan om uit te leggen dat ik volgens mijn school in Istanbul geen visum nodig had, omdat ik een Erasmusstudent was. “Go to special tourist passport control desk”, was het antwoord. Om een lang verhaal kort te maken: zonder visum kwam ik het land niet in. Uiteindelijk kocht ik een (toeristen)visum. Gelukkig maak ik dit soort praktijken bijna jaarlijks mee in Bosnië (waar ik oorspronkelijk vandaan kom): ik ben getraind en voorbereid!
Balat
Hup, de taxi in. Op naar m’n kamer. De taxichauffeur sprak geen Engels, maar gelukkig belde hij mijn ‘huisbaas’ om te vragen waar ik moest zijn. Na 40 minuten ongemakkelijke stilte en levensgevaarlijk rijgedrag, waar ik inmiddels al aan gewend ben, kwam ik aan bij mijn kamer.
Wandelroute naar school.
De komende vijf maanden woon ik in Balat (Fatih), een district in het oude gedeelte van Istanbul. Een wijk met smalle staatjes en huizen in werkelijk alle kleuren. Mijn huis is op loopafstand van Kadir Has University en zit vrij dicht bij de bekende bezienswaardigheden, zoals de Blauw Moskee / Sultan Ahmet Moskee. Ik woon met een paar andere internationale studenten tussen de zeer vriendelijke, meestal niet-Engelssprekende locals. Flink wennen, dat wel. Maar het is geweldig. Zo lag ik eergisteren in bed, hoorde ik buiten plotseling schoten en gillende mensen. Ik schrok me rot. Bleek het ‘gewoon’ om een bruiloft te gaan waarbij het normaal is dat iemand regelmatig wat kogels de lucht in schiet. Ik had het kunnen weten…
De lokale bevolking leert me alvast de basis van de Turkse taal.
Toerist
Aangezien mijn lessen pas op 8 februari beginnen, heb ik nu nog lekker de tijd om toerist te spelen. Hier maak ik dan ook volop gebruik van. De eerste dag stond een wandeling langs de Blauwe Moskee, Hagia Sophia en de Grote Bazaar op de planning en onderweg kwam ik zo veel interessante gebouwen, kunstwerken en plaatsen tegen, dat het er simpelweg te veel zijn om op te noemen. Ik zal de komende maanden nog flink wat verhalen schrijven, dus heb geduld!
Zoals ik al eerder zei: er is verschrikkelijk veel te zien in Istanbul. Foto’s zijn leuk om te zien, maar je voelt het pas wanneer je hier zelf bent. De lezers die in Istanbul zijn (geweest) kunnen dit waarschijnlijk bevestigen.
Tot zover mijn eerste post. De komende dagen zal de tweede post verschijnen en daarin zullen jullie meer lezen over het dagelijkse leven als buitenlandse student in Istanbul. Daarnaast vertel ik wat over Kadir Has University, mijn eerste schoolweek en de populaire en minder populaire bezienswaardigheden van Istanbul. De rest blijft nog even geheim. Ondertussen geniet ik van een kop Turkse koffie.