Mijn eerste dag in een weeshuis net buiten de Boliviaanse stad Cochabamba zal ik niet snel vergeten. Daar zat ik dan, in mijn eigen lokaal met zes Spaanstalige peuters die me vragend aankeken en een lesplan waarin stond dat ik ze het verschil tussen mucho en poco moest leren. Even sloeg de paniek toe. Hoe ging ik dit nou weer aanpakken met mijn beperkte woordenschat en niet bestaande onderwijservaring. Niet veel later bleek die angst totaal overbodig. De peutertjes bleken ook nog niet zo vloeiend Spaans te spreken en dankzij twee bakjes, een aantal knikkers en een brede glimlach had ik ze na een uurtje of wat zowaar iets geleerd.
Improviseren. Dat is iets wat ik vooral heb geleerd in Ciudadela Sedeges. Ik was begin dertig, had na een reorganisatie mijn baan verloren, en wilde even iets helemaal anders gaan doen. Dat ik door Zuid-Amerika wilde gaan reizen wist ik al langer maar ik wilde meer doen dan alleen maar een paar maanden vakantie vieren. Toen ontstond het idee om eerst een paar weken vrijwilligers werk te gaan doen in Bolivia en daar Spaanse les te gaan volgen. Ik heb er geen moment spijt van gehad. Door eerst een tijdje in een land te wonen en te werken snap je het veel beter als je er later doorheen reist en de taal leren ging noodgedwongen ook een stuk sneller…
Nieuwsgierig naar de rest van dit verhaal? Lees meer op http://www.projects-abroad.nl/ervaringsverhalen/?content=sociale-projecten/bolivia/danielle-vink/