(origineel bericht op be-more.nl)
back home
Op aandringen van mijn moeder zal ik zal ik ook mijn Afrika-avontuur op mijn blog afsluiten met een laatste bericht.
De laatste keer dat ik schreef was in Swaziland. Na Swaziland zijn we naar Kruger gereden. In het park zelf waren helaas geen overnachtingsmogelijkheden meer maar we zaten in een prachtig huis met uitzicht op de Kruger. De nijlpaarden kon je 's ochtends vanuit je bed horen. Een van de medewerkers vertelde ons bij aankomst dat hij die ochtend nog olifanten had gezien. De volgende ochtend gingen we op eigen houtje het park in. Al na 5 minuten doemde daar een enorme kudde buffels voor ons op. We hebben olifanten van heel dichtbij gezien, vogels in allerlei maffe ondenkbare kleuren, enorme krokodillen, heel veel badende nijlpaarden en nog meer herten in alle soorten en maten. De sunsetdrive waarbij je het park meemaakt met zonsondergang en in het donker stond die avond op de planning. Wij hoopten op leeuwen en luipaarden! Het viel mij eerlijk gezegd nogal tegen want de gids vertelde me nadat ik hem vroeg eens wat te vertellen doodleuk dat hij alleen vertelt na het eten en dat hij nog niet gegeten had. Lekkere gids. Zonsondergang was prachtig maar toen het eenmaal donker was zag je gewoon echt niks meer! Met grote lampen werd in de bosjes geschenen. Een mevrouw met een klein kindje was steeds erg enthousiast als ze ‘EYES!’ zag. Het bleken helaas allemaal groene ogen: impala’s, en wij waren op zoek naar de rode ogen van de katachtigen. Toen ik al bijna in slaap was gevallen kwam dan toch nog de verrassing van de avond. Een mannetjesleeuw die op de we lag en zich niks van ons aantrok! Fantastisch om zo’n enorme leeuw van zo dichtbij te zien.
De dag erop hadden we nog meer geluk toen we wel zes leeuwen hebben gezien, de mannetjesleeuw zelfs vlak voor ons over de weg zagen rennen.
na twee dagen Kruger reden we door naar Graskop dat in de Panoramaroute ligt. Veel watervallen en mooie uitzichten. We hebben daar een middagje en de volgende ochten rondgereden en gingen daarna door naar Soweto, een van de grootste townships van Zuid-Afrika onder Johannesburg. Het was een lange autotocht en we waren dan ook blij dat we net voor het donker aan zouden komen. Helaas, bleek in de straat waar de Tom Tom ons heen had gestuurd geen hostel te zitten. NEE! Na wanhopig hulp vragen en wat belletjes met het hostel vonden we dan eindelijk, in het donker, aan de andere kant van Soweto en in een straat met dezelfde naam, ons hostel.
Daar waande we ons weer in de arme wereld van Zuid-Afrika. Er verbleven verschillende mensen in het hostel die ook vrijwilligerswerk deden, vergelijkbare projecten als het onze. Ik vond het wel fijn om even weer terug te zijn als waar we begonnen, soort van dan. Al heb je natuurlijk minder contact met de mensen en kinderen als je er zelf niet werkt. We hebben een fietstocht gemaakt door de townships. Deze fietstochten zijn wereldberoemd, prachtig idee van Lebo, de eigenaar van onze backpackers. We proefden traditioneel bier (vies), een bananendrankje, en plaatselijke delicatesse: vlees van een koeienkop. We hebben ook een bezoek gebracht aan het apartheidsmuseum. Indrukwekkend maar zoveel bordjes en filmpjes, allemaal in het Engels, daar kon ik me niet langer dan 2 uur op concentreren. En toen zatten mijn twee reisgenoten al lang en breed in het museumcafé.
Op de allerlaatste dag, vorige week maandag, ben ik nog met 3 Amerikanen en gids Johannesburg in geweest. Wat een contrast met Durban en Kaapstad, en niet op een positieve manier. Het speelde mee dat het regende (en later hagelde) maar ik vond al die enorme flatgebouwen niet echt gezellig. De graffiti en vele houten kunsbeelden aan de kant van de straat maakte wel het een en ander goed. Maar toch had ik het niet willen missen. Ook mijn eerste ervaring met het openbaar vervoer niet. De busjes rijden vaste routes, maar die zijn nergens aangegeven. Als tourist is het dus onbegrijpelijk hoe al die lokalen weten welk busje ze moeten hebben. Dat weten ze dus aan de hand van handsignalen. Een vinger omhoog betekent Johannesburg. En zo kwamen wij daar ook terecht. Voor R8 welteverstaan (€0,80) voor zeker een half uur rijden. Dat zijn me nog eens prijzen.
Later die dag gaven we onze laatste randen uit aan chocolade op het vliegveld. Een hele vlucht later, zonder een oog dichtgedaan te hebben, landden we dan eindelijk in Nederland. Eindelijk, want zes weken waren voor mij lang zat. Ik was blij mijn vriend weer om de nek te kunnen vliegen en ook om weer gezellig thuis te zijn. Vreemd hoe snel ik eigenlijk alweer gewend was thuis. Nu ik het boek ‘Helden van Zuid-Afrika’ aan het lezen ben, geschreven door een van de oprichtsters van Be More, begin ik het eigenlijk pas te missen. Alles is zo herkenbaar. De kinderen, de mensen daar die ons zo geholpen hebben… En ook wel het Afrikaanse tijdgevoel. Hier zit je weer met deadlines, school, afspraken en overal moet je maar op tijd komen. In Afrika was het maar zien wat je elke dag deed. Is het slecht weer vandaag? Och doen we dat misschien morgen, of volgende week. Soms heel vervelend, maar ook lekker makkelijk en zorgeloos.
Als ik nu cijfers over AIDS zie zijn dat niet gewoon getallen maar denk ik meteen aan de zieke vrouw waarvan we haar huisje hebben behangen. En aan de kinderen waarvan ik wist dat ze HIV-positief waren. En aan de enorme bakken gratis condooms die in toiletten en openbare geledenheden stonden. Anders zou het daar helemaal een ramp zijn. Betalen voor condooms? Daar geef je je geld toch niet aan uit.
Ik ben best een beetje gaan houden van Zuid-Afrika. Of ik ooit terugga? Ik zou graag gaan, maar er is nog zoveel meer van de wereld dat ik eerst nog wil zien. Wel ben ik ontzettend dankbaar voor alles wat ik daar gezien en meegemaakt heb. Hopelijk heb ik het denkbeeld van de kinderen daar, blanken zijn meer dan zwarten, een beetje bij kunnen stellen door al die knuffels, ritjes op mijn rug en liefde, die ik ze heb gegeven.