(origineel bericht op be-more.nl)
Armoede en rijkdom
Lieve winterwitte mensen,
Oké, waar in mijn drukke bestaan van tegenwoordig was ik gebleven. Vorige week had ik weer een rustige nachtdienst gelukkig, ik blijk daar geluk mee te hebben. Na een paar uur redelijk te hebben geslapen, werkte ik tot 12 uur en was daarna ook wel echt moe. Jammer genoeg was het die dag echt heet, rond de 35 graden, dus kon ik eenmaal thuis alsnog niet zo goed slapen. ’s Avonds deed ik met Corinna, Anita en Yo de Durban by night tour. Dat was erg indrukwekkend. We reden langs een echte sloppenwijk, waar de krotjes dicht tegen elkaar aan gebouwd waren. Op één plek in de wijk stonden containers met toiletten en stromend water. De wijk was echter zo groot, dat als mensen ’s nachts even moeten plassen, ze echt niet helemaal daarheen gaan lopen. Je kunt je de geur daar misschien wel voorstellen. Op de weg waar wij overheen reden, lag overal glas en met name kinderen liepen er vrolijk op blote voeten rond. We kwamen een aantal politieauto’s tegen, met agenten in gesprek met bewoners. Ongelooflijk dat mensen zo kunnen wonen. In Lesotho hebben mensen ook geen elektriciteit en stromend water, maar dat is tenminste een goed functionerende maatschappij. Dit was overduidelijk een deel van de stad waar zo veel ontbrak… Een volgende stop was een sloppenwijk van de overheid. Toen in 2010 het WK voetbal in Zuid-Afrika werd gespeeld, wilde Durban natuurlijk goed voor de dag komen. Er werd een nieuw stadion gebouwd, terwijl het andere ook aangepast had kunnen worden voor minder geld. Uiteindelijk zijn er maar liefst 5 wedstrijden in gespeeld. Ook moest er een mooie, lange weg worden gemaakt door de stad, voor de toeristen. Alleen jammer dat er sloppenwijken in de weg stonden. Die werden dus weggehaald en de mensen moesten verhuizen naar een andere plek, ver van hun vertrouwde buurt en scholen van hun kinderen. De huisjes die ze ervoor terugkregen, zijn 16 vierkante meter per gezin. Of dat nou vijf of twaalf mensen zijn. Met maar één kamer, dus koken, slapen, baby’s maken, alles wordt gevolgd door het hele gezin. Om de huisjes staat een hoog hek met prikkeldraad. Om mensen binnen of buiten te houden?
We zagen mensen op straat slapen, onder dekentjes. Een jongetje dat lijm snoof uit een leeg sappak. Een prostituee aan het werk, tegen een boom in het park. Zwangere prostituees. Kleine kinderen in de gevaarlijkste straat van Durban, klaarwakker in het donker. Maar ook het strand van Durban, met grote hotels en uShaka, een westers winkelcentrum. Daar ben ik eerder uit eten geweest en het is één van de plekken in de stad waar je veilig kunt rondlopen ’s avonds, alleen, als blank meisje. Als je echter de hoek om gaat, kom je meteen in de verkeerde wijken en kun je je geld, kleding, leven wel gedag zeggen. Wat een contrasten in deze stad, een harde les voor mij als rijke (heb mezelf nooit als echt rijk gezien in de zin van geld, maar hier ben ik zeker wel rijk, in alle opzichten van het woord). We mochten trouwens geen foto’s maken tijdens de tour vanwege onze veiligheid, dus helaas.
Na deze heftige tour ging ik de dag erna op weg naar een lang weekend Kaapstad, vol met luxe en precies geschikt voor een rijke als ik. Is dat niet raar, om de ene dag zo met arme mensen mee te leven en de andere dag vrolijk mijn luxe leven weer op te pakken? Nu ik dit zo typ en lees, is het inderdaad wel raar. Ik leef echter in het moment hier, ik leef op het ene moment mee met de ellende en geniet op het andere moment van de leuke dingen. Als ik thuis kom, hoop ik het allemaal een plekje te kunnen geven. Iets te kunnen doen met alles wat ik hier zie en leer. Voorlopig hou ik het bij beleven en opschrijven, dan kan ik het later wel teruglezen en relativeren. Genoeg diepzinnigheid, door met Kaapstad! Ik vloog ’s ochtends met Bernice, een meisje van Mother of Peace dat ik vorige maand al had ontmoet. We werden opgehaald door Clive, onze gids. Een erg hartelijke man, die ons enthousiast al het moois van de stad liet zien en zijn huis openstelde voor ons. Best bijzonder. We haalden Martijn ook op, die vorige maand bij Umthombo had gewerkt en met dit weekend zijn reis afsloot. Als eerste probeerden we de Tafelberg op te gaan, wat niet doorging omdat het te hard waaide. Daarom ging de kabelbaan niet omhoog. Dan naar The Waterfront, een groot winkelcentrum met de haven erbij. Clive nam ons mee naar botanische tuinen in Kirstenbosch, met veel verschillende soorten bijzondere bloemen, bomen en planten. Nou ben ik daar niet zo van, dus heb ik er volgens mij ook geen enkele foto van gemaakt, haha. Door naar Groot Constantia voor een rondleiding door een wijnkelder. Daarna wijn proeven, wat nog maar weer eens bevestigde dat ik echt geen rode wijn lust. Eenmaal in Clives huis, een villa met uitzicht op bergen en zee, kregen we soep met quiche en lekkere wijn. We sliepen in heerlijk zachte, warme tweepersoons bedden en sliepen zelfs een beetje uit. Vrijdag bezochten we Robbeneiland, met een rondleiding in een bus en door een ex-gevangene. Interessant, maar jammer dat ik niet meer achtergrondinformatie wist. Thuis zeker de autobiografie van Nelson Mandela lezen! De terugvaart was nogal wild, de hele boot hing steeds scheef. ’s Middags namen we een hop on-hop off bus, waarmee we door de hele stad reden. Inclusief audiocommentaar. Bij Camp’s Bay, een mooi strand, dronken we wat en reden langs de kust terug. We ontmoetten toen Vera, een meisje dat bij Bobbi Bear had gewerkt. Met zijn allen weer naar huis, waar Clive heerlijke boboti had gemaakt. Klinkt zeker wel bekend voor de Knorrpakjes-eters onder ons? De echte Zuid-Afrikaanse boboti is echter heel anders, met chutney in plaats van bonen en groene appels. Clive lachte me uit toen hij ons recept hoorde, dus het origineel neem ik voor jullie mee naar Nederland! Met name voor Marjolijn.
Zaterdag reden we door Simon’s Town, waar Clive woont, en naar Boulder’s Beach. Daar waren Afrikaanse pinguins. Wat? Ja, pinguins. In de zon. Het moet niet gekker worden. Gewend aan mensen ook, dus niet al te schuw. Daarna naar Cape Point, waar een vuurtoren stond en wat ongeveer de scheiding tussen de Atlantische en Indische Oceaan is. Vanaf daar maakten we een hele mooie wandeling naar Kaap de Goede Hoop. Ik ben niet zo van de wandelingen, maar de uitzichten hier maakten alles goed. Eenmaal weer beneden liep er nog een struisvogel (je komt wat beesten tegen hier in Afrika) en Clive bracht ons naar huis om op te frissen. We gingen uit eten in Simon’s Town en bestelden in een visrestaurant allemaal lekker een pizza. Zondag namen we afscheid van Clive en gingen de Tafelberg op. De mevrouw bij de kassa waarschuwde ons: ‘it’s cold and there’s zero view’. Lekker dan, ze bleek nog gelijk te hebben ook. Alleen maar wolken, zoals je op de spectaculaire foto ziet. Maar we zijn er wel geweest. Nog een tijdje rondgelopen bij The Waterfront en met Bernice weer naar het vliegveld. De eerste keren dat ik vloog, vond ik alles heel spannend. Door deze reis is vliegen bijna iets gewoons geworden, ik weet dat ik kauwgom mee moet en in kleine vliegtuigen een paracetamol moet nemen tegen oorpijn bij het dalen. Alsnog heb ik wel weer zin in de lange vlucht naar Nederland, want daar kan je films kijken en krijg je eten. Ondanks het lekkere eten en drinken van afgelopen weekend, was mijn maag toch weer niet helemaal lekker. In mijn eerste of tweede week had ik er last van, nu zo op het eind is er weer iets mis. Inmiddels gaat het weer iets beter, ik hoop dat ik niet iets mee naar huis neem van een rare bacterie ofzo. Vandaag moest ik weer gewoon aan het werk, na zo’n lang weekend vakantie. Wel prima, ik vond het leuk om de kinderen weer te zien want ik had ze zelfs een beetje gemist. Moet je nagaan als ik écht wegga… Nog maar niet aan denken. Gisteravond was er een Valentijnsfeestje op het project, voor de kinderen. Ze kregen allemaal lekker eten en drinken en er kwam een danser robotdansen.
Vandaag is het Valentijnsdag en omdat sommigen van ons de geliefden thuis hebben zitten, gaan we maar met de vrijwilligers samen uit eten. Ook omdat Corinna morgen jarig is! Morgen is ook de vrijwilligersdag, maar Rianne, Corinna en ik gaan niet mee. Rianne en ik gaan alleen mee uit eten, profiteurs, haha. Wij hebben de projecten al gezien en Corinna zal er niet veel aan hebben met al dat Nederlands. Donderdag heb ik een nachtdienst, zaterdag doe ik de Zulu Experience en vrijdag vertrek ik alweer naar huis. Genoeg dingen dus nog om naar uit te kijken, maar het eind komt ook al in zicht. Goed voor een dubbel gevoel, waar ik zo mee bezig ben dat ik erover droom. Ik wil blijven en naar huis. Ik denk dat over een week het gevoel overheerst dat ik naar huis wil, want daar heb ik me op ingesteld en na acht volle weken heb ik ook wel het gevoel dat ik genoeg heb gezien en gedaan. Dat gevoel heb ik nu al. Nou lieve mensen, dat was mijn verhaal voorlopig weer. Ik ben nog steeds eens van plan om kinderen op het project te beschrijven, met hun karakters en achtergronden erbij, maar dat zou het elke keer helemaal een lang verhaal worden. Dan zou niemand het meer lezen en dat zou ik zonde vinden. Ik vind het leuk om te schrijven, omdat het een reisverslag voor mezelf is. Dat anderen het ook echt lezen, maakt het nog leuker. Zie het alleen niet als reden om niet meer zelf te gaan, want wat je hier leest is alsnog totaal anders dan wat ik meemaak. Ik raad iedereen aan zelf zo’n reis te maken, als je de kans krijgt. Als je je ervoor openstelt, kan het alleen maar een positieve ervaring worden! Tot snel maar weer.