(origineel bericht op be-more.nl)
Another two weeks at the warm heart of Africa
Mijn vorige blog was geëindigd bij het weekend Cape Maclear, ondertussen alweer twee weken geleden, dus ik vond het tijd voor een nieuw verhaal. Gita en Steven zijn weg en er zijn twee nieuwe vrijwilligers gekomen, Hessel en Georges. Het weer wordt steeds iets beter. Het regent minder en het is warmer geworden. Veel mensen vragen me hoe warm het hier is. Om eerlijk te zijn heb ik geen flauw benul. Ik gok een graadje of 30. Over het algemeen vind ik het prima vertoeven hier, al is het soms toch wel erg warm als je een uur in de zon moet lopen…
De dinsdag na Pasen was het de beurt aan Anne en mij om de office meeting te organiseren. Omdat bijna alle mogelijk interessante onderwerpen al eens aan bod waren gekomen, hebben Anne en ik vrij lang nagedacht over een onderwerp. We zijn uiteindelijk uitgekomen op domestic violence (huiselijk geweld). En zoals bij elke meeting stond ik weer met mijn oren te klapperen. Zo vonden de meeste mannelijke Malawianen het prima om je partner of kinderen te slaan. Volgens hen was dat de enige manier om ze te laten luisteren. Gelukkig zouden de meesten reageren met weglopen en pas later rustig praten over het voorval wanneer ze weer kalm zouden zijn. Hier in Malawi kun je als slachtoffer van huiselijk geweld terecht bij de politie. Echter, aangifte wordt nauwelijks gedaan. De reden is als volgt. Stel dat een vrouw geslagen wordt door haar man en vervolgens aangifte doet, dan wordt zij hoe dan ook in haar gelijk gesteld. De man krijgt geen gevangenisstraf, maar een geldboete. Die geldboete wordt vervolgens betaald uit de gezamenlijke pot. Een vrouw denkt dus wel tien keer na voordat ze aangifte doet. Eigenlijk is ze zelf dus dupe van aangifte doen. Omdat we nog wat tijd over hadden, zijn we gaan praten over dierenmishandeling. De Malawianen begrepen niet dat we in Nederland huisdieren hebben waar we van kunnen houden. Dat dieren überhaupt al in huis mogen leven snapten ze niet. Honden bijvoorbeeld dienen hier puur ter bescherming van het erf. De honden die ik hier in de community gezien heb zien er ook heel mager en slecht uit. Volgens mij zijn sommige van hen ook heel vals. Behalve de honden die we hier op het project hebben (dat zijn echt schatjes) ontwijk ik alle andere honden met een grote bocht. Als een hond ziek is besteden de meeste Malawianen geen geld aan het beter laten worden van de hond of laten inslapen, maar worden ze in een zak gestopt en doodgeknuppeld. Hier schrok ik wel erg van. Hoe dan ook, kippen hebben hier rechten! Je mag ze niet levend ondersteboven (dus aan hun poten) aan je fiets binden om ze te vervoeren. Doe je dit toch, dan riskeer je een geldboete. Toen we tot slot vertelden dat we in Nederland zelfs dierenkerkhoven hebben, kwamen de Malawianen niet meer bij van het lachen.
Woensdagmiddag stond eenyouth meeting op het programma. Met een groepje jongeren discussieer je over een bepaald topic. Het onderwerp was seksuele relaties. Vervolgens werden er twee groepen gemaakt, voor en tegen de stelling ‘Het is goed om een seksuele relatie te hebben’. Ik zat in de groep tegen, een keuze had ik niet. Het was echt heel leuk om al die pubers te zien giechelen. Sommige argumenten vond ik wel erg raar. Zo zei een van de jongens in de groep die voor de stelling was dat seks goed is omdat er dan vitamines worden uitgewisseld. Welke dan? Vitamine D. Ik vraag me af of hij dat voor de grap zei of dat hij het werkelijk geloofde. Een ander iemand zei dat seks volgens de bijbel gezond is. Toen ontstond er ineens een opstootje, waarbij enkele jongeren naar elkaar schreeuwden. Een meisje liep kwaad weg en is ook niet meer teruggekomen. De meeting werd afgesloten met de conclusie dat de groep ‘tegen’ had gewonnen en de pubers werden nog gewaarschuwd dat ze te jong waren om seks te hebben. Wel raar dat er dan een jong meisje bijzit met haar dochtertje op schoot…
Wat ik verder nog heb gedaan is een bezoekje brengen aan de immigratiedienst om mijn visum te verlengen. Omdat Nina, Anne en ik de weg niet wisten, liepen twee agenten mee. Eigenlijk waren ze zich aan het bemoeien met een minibusje. Maar als drie azungu’sde weg vragen, dan weet je natuurlijk als agent wel wat het belangrijkst is en voorrang krijgt! Zodoende liepen ze met ons mee. Een van hen vroeg me de oren van het lijf. Ik liet per ongeluk ontsnappen dat we vrijwilligerswerk deden, wat misschien niet heel handig was omdat je dan misschien een werkvergunning aan moest vragen, wat niet heel makkelijk is. Eenmaal in het kantoortje zaten we tegenover drie mannen in pak. We voelden ons een beetje opgelaten, wat achteraf niet echt nodig was. Als reden voor verblijf gaven we aan dat we aan het reizen waren. Na een tijdje vroeg een van de mannen wat we zoal nog van plan waren te gaan doen. We noemden maar random wat dingen op, waaronder een bezoekje aan club-G (beruchte club in Zomba). Net voor we vertrokken zei een van de mannen dat we hen maar moesten bellen als we van plan waren naar club-G te gaan, dan gingen ze wel mee.
Afgelopen week had ik eigenlijk nog twee youth meetings op het programma staan. Beide keren werden ze afgelast, omdat niemand was komen opdagen. Op zo’n moment baal ik heel erg. Dan heb je een eind gelopen, wil je wat doen, en vervolgens kun je niets doen en ben je voor niets gekomen.
Die laksheid van de mensen kan ik nog steeds niet zo goed accepteren…
Ook afgelopen week hebben we weer pech gehad met de taxi. Deze keer was de accu leeg, die stond nog niet op het lijstje. Daar stonden we weer langs de weg. Verder hebben we nog in een taxi gezeten vol met sprinkhanen. Voordat we vertrokken zag ik al een mega sprinkhaan op de plek waar eigenlijk het handschoenkastje had moeten zitten. Toen we eenmaal reden sprong er eentje op mijn hals. Ik schreeuwde het uit want ik schrok echt heel erg. De vrouw naast mij (lees: big mama) vond het echter heel grappig en lachte me vierkant uit. Na een tijdje tikte ze me aan en liet ze me vol trots de sprinkhaan zien die ze tussen haar duim en wijsvinger geklemd hield. Ja, in de taxi maak je wat mee! Wat ook wel hilarisch was, was een dag dat Anne en ik met z’n negenen (!) in een taxi zaten. Drie voorin, zes op de achterbank. Ik zat bij Anne op schoot en zat met mijn hoofd tegen het dak gedrukt. Op een gegeven moment moest de vrouw die voorin zat eruit. Zij had een kindje op schoot van de vrouw die bij ons op de achterbank zat. De vrouw bleef gewoon bij ons op de achterbank en liet haar kindje (peuter van een jaar of 2) gewoon voorin zitten, zonder gordel nota bene! Ze zou wel gedacht hebben dat dat geen kwaad kon voor die laatste drie straten. De taxi trok op en remde op een gegeven moment, waardoor het jochie naar voren viel. Hij kon zich nog net tegenhouden met zijn handjes tegen het dashboard. Maar toen de chauffeur (nogal hard) optrok, viel het jochie ineens behoorlijk hard naar achteren. Hij huilde, maar zijn moeder lachte. Ik probeerde echt mijn lach in te houden, en Anne ook, maar dat lukte niet. Ach ja, leedvermaak blijft het beste vermaak. Maar gelukkig had het jochie zich niet bezeerd, hij schrok gewoon heel erg.
Afgelopen weekend ben ik naar Liwonde National Park geweest. Zaterdag kwamen we aan en gingen we aan boord van een groot schip. Na de lunch zijn we met een kleiner bootje de rivier opgegaan om naar de lagunes te varen. Hier hebben we vooral veel nijlpaarden en twee krokodillen gezien. Ook bekeken we de zonsondergang vanaf het bootje, dat was echt heel mooi. ’s Avonds aten en sliepen we weer op de grote boot. Met een aantal anderen ben ik om kwart voor 5 opgestaan om de zonsopgang te bekijken. Dit was wederom erg mooi om te zien, maar ik had achteraf wel een uur langer kunnen blijven liggen; de zon kwam rond half 6 pas op (de schipper zei dat dat rond tien voor 5 zou gebeuren). De ochtend hebben we ons nog vermaakt met een game drive. Met een jeep reden we het Liwonde national park in. De jeep had gelukkig geen dak, we konden dus goed foto’s maken en heerlijk van het zonnetje genieten. In het park kwamen we verscheidene dieren tegen: apen, antilopen, waterbucks (soort antilope), zwijntjes en olifanten. Op de terugweg zagen we een groep olifanten waar we heel dichtbij konden komen. Wat een mooie beesten! Het was al met al een geslaagd weekend, al zou ik de volgende keer waarschijnlijk kiezen voor een échte safari (bijvoorbeeld in Zambia). De big five heb ik namelijk bij lange na niet gezien 
Lisanne