Indonesië Magazine, een nieuwe glossy uitgave over al het moois dat de ‘Gordel van Smaragd’ te bieden heeft, wordt woensdag 17 oktober gelanceerd. Dat gebeurt door -en in de residentie van- de ambassadeur van Indonesië in ons land, de heer J.E. Habibie. Het blad is vanaf die dag ook te koop.
Indonesië Magazine wordt gepubliceerd door de 27-jarige uitgever Yustine White, die samen met haar team daarvoor zowel in Nederland als in Indonesië steun heeft gekregen.
**Elk kwartaal
**Het blad verschijnt vier keer per jaar en schrijft over ‘al het moois dat Indonesië te bieden heeft’: reizen, kunst & cultuur, culinair, mode & design, beauty, events, business en onroerend goed. Het magazine presenteert zijn lezers ook ‘het rijke Indonesische leven’ met reportages, interviews, achtergrondverhalen en human interest.
**Informatie op maat
**Indonesië Magazine biedt volgens de uitgever ‘veel informatie op maat’. Wie vakantieplannen heeft, kan putten uit reportages over grote steden, maar ook kleinere dorpjes, er zijn reisaanbiedingen, lokale adressen voor toeristische informatie en boekingsmogelijkheden.
**Thuisblijvers
**Thuisblijvers krijgen informatie over interssante zaken in eigen land, zoals tentoonstellingen, betaalbare Indonesische restaurants, lifestyle en veel meer. Het eerste nummer wordt aangeboden voor een introductieprijs van 3,95 euro. De reguliere verkoopprijs is € 4,95. Het tweede nummer wordt uitgebracht tijdens de Vakantiebeurs 2008.
Beetje late reactie,maar toch…Had van dit magazine gehoord en er al eens naar gezocht maar helaas nog nergens kunnen kopen. OOk de verspreider (betapress) maild mij in antwoord dat ze geen exemplaren meer beschikbaar hadden…raar maar waar
Ik heb zowel in de eerste als tweede editie wat staan bladeren.
Erg geinteresseerd ben ik nou ook weer niet in de artikelen, het is wel erg glossy.
Maar toch geef ik dit blad het voordeel van de twijfel.
Er is ook een ander magazine, genaamd archipel.
Een magazine als dit gaat “mank” aan het feit dat de doelgroep ook bestaat uit mensen uit de indische gemeenschap, en daar slaat alles wat maar wat maar riekt naar indonesie uit vervlogen tijden de trom.
Hun problematiek staat heel ver van me af, laat staan dat ik me daarvoor interesseer.
Sinds aan deze gemeenschap gelden werden uitgekeerd - het gebaar meen ik - wemelt het op internet van de indische sites en het is allemaal meer van hetzelfde.Ik heb nooit begrepen wat een indischman nu heeft met wayang kulit of met bahasa indonesia - gezien de selamat datangs - aangezien de bahasa indonesia de taal is van de indonesische nationalisten en de wayang nou niet bepaald behoort tot de indische cultuur, wanneer je onder de indische cultuur de cultuur van de europeanen beschouwt vermengd met wat lokale eigenaardigheden…
Wel, wanneer het nieuwe magazine zich ook gaat richten op dezelfde doelgroep als archipel, dan zie ik de toekomst van het blad zeer somber in.
Gelukkig leven er in Nederland ook Javaanse Surinamers, en dezen hebben nog een zeer sterke band met het land van hun voorouders. Weliswaar zeer traditioneel en conservatief, maar dat zijn de Javanen op Java ook dacht ik zo.
Het komt mij voor dat je beter geïnformeerd bent dan je zo op het eerste gezicht laat blijken. Ik lees wel eens tussen de regels door.
Ik heb die “Indische problematiek” altijd maar vreemd gevonden, nooit begrepen eigenlijk. Als ik de geschiedenis van de Archipel bezie (dat is mijn vrijetijdsbesteding, sinds mijn vrouw in de overgang is :king:) dan doen deze mensen mij sterk denken aan supporters van een politiestaat die al 66 jaar geleden terecht is opgedoekt. De Nederlandse staat heeft nog niet zolang geleden dit gedachtegoed met miljoenen euri aan subsidiegeld ondersteund. Dit wordt inderdaad “Het Gebaar” genoemd, met hoofdletters geschreven, vraag me niet waarom. Echter als ik “als blanke Nederlander” een avondje organiseer met eten en drinken en daar het nationaal-socialisme, dat in precies dezelfde periode in het Lage Landje aangehangen werd en ongeveer hetzelfde inhoudt dan wat deze mensen vaak verkondigen, propageer, dan is de kans groot dat ik voor langere tijd de bak in draai. Ik moet dan constateren dat je in Nederland financieel het verst komt met oeverloos geklaag, dat hebben die Indischen al jaren dubbel en dwars bewezen.
Dit is natuurlijk oud nieuws slechts om te laten weten dat men zich niet door Indischen over Indonesia moet laten informeren, daar het over twee volstrekt verschillende landen gaat.
Die Geert Wilders is toch ook zo iemand uit de gemeenschap.
Wat zijn vader aan de ontbijttafel luidop verkondigde maar in het openbaar niet durfde, schreeuwt die Wilders nu hardop.
Lees indonesiers/inlanders [die waren voornamelijk ook moslims] in de plaats van moslims, en ziedaar de ideeen die heersten in indie.
Een leuk item voor beide tijdschriften overigens, het rechts extremisme in Indonesie en in het bijzonder in Indie.
Daar liepen heel wat nederlanders rond met foute opvattingen.
Geert Wilders ? Dat is toch dat Tweede-Kamerlid met dat nichterige geblondeerde haar? Ik vraag me altijd af of hij zijn nageltjes ook lakt. Zijn moeder is afkomstig uit Sukabumi, een plaats in het West Javaanse waar veel theeplantages zijn, dus een echte Indo. Je kan wel stellen dat de bevolking aldaar zich voor bijna 100% laat leiden door de aanwijzingen die de profeet M. geeft. Je kan er donder op zeggen dat hij richting Mekka wijst, en niet naar de Zuidpool of zo.
Overigens keek ik even op de website van het voornoemde “glossy” en zag tot mijn verwondering dat de naam Indonesië was geschreven in Koreaans aandoende letters. Een artikel over uniformen en gemarcheer in het moderne Indonesië zou een heel goed beeld kunnen geven over de stand van zaken in de cultuur. Ze zijn gek van uniformen, uren in het gelid staan en allerlei duistere rituelen uitvoeren met vlaggen, pusaka en andere relikwieën. Als je de hoge omes uit het leger ziet dan denk je “Wat een kerstbomen!” Ze hangen krom van het koper en nikkel, kijk eens naar die petten op die kleine koppies. Ze kunnen vaak hun hele gezicht achter de klep verbergen. En dan die strakke broeken van de polisi en het leger, ‘t lijkt wel alsof ze naar een rock en roll festijn gaan, de ‘Guitar Jamboree’ of zo. Ook ambtenaren en scholieren dragen uniformen, zelfs meerdere, al naar gelang de dag of gelegenheid. De scholieren hebben minstens 3 verschillende uniformen. Ambtenaren ook, maandag in het groen voor de ‘hansip’ (pertahanan sipil = civiele verdediging) daarnaast hebben ze een kakikleurig werkpak, en nog iets van batik en een mooie broek voor de hoogtijdagen en als ze in het gelid om de vlag verzameld staan, de 17de van de maand. Ze hebben ook allemaal van die petten en strepen, alleen het koper ontbreekt, op een kleine ‘Garuda” na. Verder lopen ze bij supermarkten, banken enz. ook in uniform. In fabrieken draagt men vaak hetzelfde t-shirt. Al deze zaken moeten zelf gekocht worden. Op vergaderingen van politieke partijen dragen ze op zijn minst allemaal hetzelfde jasje. Trouwens als de pelgrims uit Mekka terugkeren dragen ze ook van die witte woestijnkleding, zeulend met een grote jerrycan air zam-zam (heilig water). Er zijn zelfs families die voor foto’s en bijeenkomsten allemaal hetzelfde batikmotiefje dragen. De vraag kan gesteld worden : “Van wie hebben ze dat overgenomen?” Want het moet gezegd worden dat een Indonesiër nauwelijks iets zelf verzinnen kan, hij doet het liefste na van voorbeelden. De beo is niet voor niets een Indonesische vogel. Ze zeggen zelf dat het de onderlinge discipline bevorderd, dus het ‘wij’ gevoel. En zich door harde stemmen uit luidsprekers en megafoons laten toebrallen, ook al zo een nationale hobby. Als het maar een zooitje teringherrie maakt, dan vinden ze het prachtig, net een kleuterklas. Laat ik maar stoppen want als ik eenmaal begin te verhalen over dit land komt er geen eind aan, wat een fillem seh.
Het is een mooie blad .
Daar kan je een deel van de huidige Indonesia bekijken.
Het is ook bedoelt om bepaalde segment Nederlandse toeristen naar Indonesia te " lokken".
Ik denk dat het de doelgroep ook heeft bereikt.
Het is andere soort dan Archippel of Moesson , die een andere doelgroep voor ogen heeft.
Indonesia magazine is gericht op de nwe generatie Indische Nederlanders , de zgn 3de of de toekomstige 4de generatie.
Men kan tenminste zien dat naast ellende , rampenverhalen , armoede ook hoe modern en welvarend indonesia is .
Bij de 2de generatie Indische Nederlanders (60-70) is het mss iets minder , sommigen hebben namelijk bepaalde ideeen over Indonesia. Hun herrineringen over tempo doeloe kan verstoord worden , en zeker als je al een tijdje niet terug ben geweest.
En dat is begriojpelijk.
Ik kom in de afgelopen jaren vaak op Java (pulang kampung) , en elke keer ben ik verbaasd als ik de veranderingen (niet altijd vooruitgang) ziet.
Jakarta is niet bij te benen , zelfs in de provincies kan het binnen 1 0f 2 jaar nieuwe wijken , malls uit de grond gestampt worden.
Ik verbaas me ook als ik de nieuwe rijken ziet , met hun glimmende auto’ s , mooie kleren, flaneren in deluxe malls .
En daar loop ik dan mijn mijn bermuda broek van Seaman (Zeeman) .
Voor geinteresseerden die de B.I redelijk beheerst of willen leren kan men diverse indonesische " majalahs" lezen of doorbladeren.
De foto’ s zijn ook leuk om te bekijken.
Het stikt daar van mooie magazines , de ene is mooier dan de ander.
Dat komt omdat de Indonesische middenklasser toch vertegenwoordigd wordt door 30-40 miljoen mensen.
Ik heb bijzonder genoten van de Femina,vooral van dat verhaal over die kwaadaardige ouwe maagd. Ja die heb je nog veel in Indo, vrouwen die niet aan de man komen, wordt ook nog eens als een schande gezien, conservatief als ze zijn daaro (de mannen dan :hihi:)
*
Perawan tua pemarah yang akhirnya menikah juga, tapi terpaksa batal karena calon suaminya bukan pria sejati.*
Wie zou die bukan pria sejati toch geweest zijn, als ik naar mijn neus kijk wijst die naar Amsterdam Noord.
U moet het mij maar niet kwalijk nemen, ik ken toevallih een beetje Maleis.
Ach Menir B.Aap
Wij zijn nu gewend aan uw geintjes.
Ook van uw bijdrage aan dit forum.
Als u zo vaak naar den oosten gaat , vanaf 1990 , nou dan heeft u wel veel verhalen.
Waarom plaats u het niet ?
In plaats van alleen maar promotie van een andere weblog en geintjes uithalen ?
Als ik hier verhalen ga plaatsen dan krijg ik dat gelul dat u constant achter me tokus aan loopt, geen zin hoor. U heeft die Londoh al hiero weggetreiterd op die manier, dat moet u toch tot groot geluk stemmen. Of wilt u nog meer koppen snellen ? Laat mij maar de adjudan van Londoh wezen, in die funksi voel ik me senang.
In een topic :** Alles over Indonesië in nieuwe glossy** schreef Meneer BoomAap :
*1.Wie zou die bukan pria sejati toch geweest zijn, als ik naar mijn neus kijk wijst die naar Amsterdam Noord.
U moet het mij maar niet kwalijk nemen, ik ken toevallih een beetje Maleis.
Jangan marah, geintje toh *
*2.Als ik hier verhalen ga plaatsen dan krijg ik dat gelul dat u constant achter me tokus aan loopt, geen zin hoor. U heeft die Londoh al hiero weggetreiterd op die manier, dat moet u toch tot groot geluk stemmen. Of wilt u nog meer koppen snellen ? Laat mij maar de adjudan van Londoh wezen, in die funksi voel ik me senang. *
Tja , wat heeft dit met glossy te maken ??
Dat u senang voelt om als adjudant toean te spelen is uw zaak , maar u moet geen broodje aap verhalen vertellen dat uw baas hier getreiterd werd .
Zie de posting van Ketut .
Een broodjeaapverhaal is een verzonnen verhaal, waarin de hoofdpersoon meestal iets gruwelijks overkomt. Het verhaal wordt als waargebeurd doorverteld, en wordt vaak geloofd. Broodjeaapverhalen spelen in op universele angsten en duiken soms over de hele wereld op als soort mythe…
slechts om te laten weten dat men zich niet door Indischen over Indonesia moet laten informeren, daar het over twee volstrekt verschillende landen gaat.