(origineel bericht op be-more.nl)
Afscheid…
b]Dag 23, pannenkoeken.
Vanochtend hebben we de laatste boodschappen gehaald voor het bakken van pannenkoeken. Omdat het onze laatste week is hadden we beloofd als lunch pannenkoeken te bakken. [/size]Onderweg naar de office stond er een koe middenop de weg. Het was zo grappig, want hij bleef star staan. De auto’s en boda’s reden er langs maar de koe maakte geen aanstalten weg te lopen. Uiteindelijk heeft anne hem de weg afgejaagd.
Bij de office aangekomen zijn we begonnen met het maken van beslag. Alle kinderen vonden het erg interessant en binnen no time hadden we enorm veel kinderen om ons heen staan. We konden ons nauwelijks nog bewegen. Vervolgens begonnen we met bakken op de stove. De eerste keer voor ons allemaal om op echt vuur te bakken. Het ging er goed, de eerste zag er meteen prachtig uit.
Om half1 s middags was alles klaar en konden we aan tafel. We hadden gelukkig heel veel pannenkoeken gebakken want het leek wel of iedereen wist dat wij gingen koken. Er waren enorm veel kinderen en ook veel vrijwilligers, niemand wilde het missen. Gelukkig hadden we genoeg voor iedereen, het smaakte heerlijk.
’S middags gingen we op pad om stoves te maken. Ik ging samen met Anthony en Allon mee. Ik dacht prima, twee sterke mannen dan zijn we zo klaar. Echter de eerste drie families waar we kwamen hadden de juiste materialen niet klaar liggen waardoor we pas laat konden beginnen met het maken van een stove. Bij de jjaja waar we de stove gingen maken kreeg ik een glas zelfgebrouwen alcohol. Het leek op een combi van bier en wijn. Het was niet super lekker, maar wel erg grappig.
We gingen aan de slag maar we waren veel aan het praten en ouwehoeren dus uiteindelijk waren we om kwart over vijf pas weer bij de office. Echter had ik deze dag een belangrijke taak gekregen van Anthony, ik mocht het ‘frame’ van de stove neerzetten. Dit houdt in dat je wat stammen van de bananenboom neer moet zitten op een bepaalde manier en eromheen een soort omheining waar de modder in kan worden gegooid. Na twee weken haal je de bananenstammen weg en is de stove klaar om te gebruiken. Gelukkig ben ik geslaagd voor het maken van een frame voor de stove haha! Deze avond zou ik gaan koken dus onderweg naar huis wat groente gekocht voor onze maaltijd. De rest was al naar Masaka gegaan om wat foto’s uit te printen die we bij het afscheid willen geven.
Vandaag hebben we trouwens ook ons eigen FOHO t-shirt gekregen, erg leuk!
<strong>Dag 24, ziekenhuis.</strong>
Vandaag stond een bezoek aan het ziekenhuis op het programma. Dit ziekenhuis werd geleid door nonnen, het is een katholiek ziekenhuis. Het zag er beter uit dan ik verwacht had. Er waren verschillende zalen, voor kinderen, ondervoede kinderen, mensen met brandwonden en die een verkeersongeval hadden gehad, zwangere vrouwen er was een eerste hulp. Erg interessant om te zien! Echter had de vrouwelijke arts niet veel tijd dus hebben we een korte rondleiding gekregen. De patiënten met infecties en diaree lagen afgescheiden van andere patiënten zodat ze geen andere patiënten kunnen besmetten. Er was ook een kamertje waar x-ray op stond, om scans te maken! Super tof om te zien. Wanneer je hier in het ziekenhuis ligt moet je familie zorgen voor het eten, dit gebeurt niet vanuit het ziekenhuis. Mijn bijbaantje als voedingsassistente die ik had, zou hier dus niet bestaan! In de ochtend zijn Marijke, Ellen en Anne op pad gegaan voor jjaja care. Ik ben een ochtend thuis gebleven, ik was enorm moe en had hoofdpijn. Ik heb dus nog lekker geslapen en wat gelezen. Echter wilde ik het ziekenhuis bezoek niet missen en voelde ik me na een dutje ook weer stukken beter! We hadden allemaal onze FOHO T-shirts aan, echt leuk!
Deze avond zijn we uit eten geweest met de lokale vrijwilligers. Na het eten zijn we nog een drankje gaan doen in Vienna. Naarmate we langer met de vrijwilligers in contact zijn leer je steeds meer over hun persoonlijk. Dit is er mooi maar soms ook verdrietig. Het doet me beseffen hoe goed ik het in Nederland eigenlijk heb met een gezin wat compleet is, geen oorlog of honger, ik kan studeren en sporten. Ook wat betreft de straatkinderen waar we mee werken. Het lijkt erop dat veel van hen ernstige gedragsproblematiek hebben wat misschien ook wel logisch is met wat ze hebben meegemaakt. Het ene moment zijn ze blij je te zien, 10min later praten ze niet meer en zitten ze stil in een hoekje verdrietig te zijn. Het is dan moeilijk in contact te komen vooral met degene die geen engels spreken. Het is soms erg verdrietig, je staat zo machteloos. Je weet niet wat er in hun omgaat, waar ze mee zitten. Mukasa vertelde dat het veel tijd kost om meer te weten te komen over de straatkinderen. Af en toe vertellen ze een beetje, maar door te vragen en te pushen bereik je het tegenovergestelde. Je moet geduld hebben, maar soms is dat erg lastig.
Morgen staat ons afscheidsfeest op het programma omdat Ellen morgenavond al richting Entebbe vertrekt. Ik ben verantwoordelijk voor een speech heb ik te horen gekregen haha! Dat is hier ook heel grappig, bij elke activiteit is iemand verantwoordelijk. Mij werd medegedeeld dat ik morgen verantwoordelijk ben voor de speech, wat het ook moet inhouden. Ik heb er zin in maar ook weer niet. Ik wil geen afscheid nemen, ik wil nog niet weg. Het voelt als veel te vroeg. Er is nog zoveel te doen, zoveel te bereiken maar het kost gewoon ontzettend veel tijd.
Vanavond nemen we alle lokale vrijwilligers mee uit eten! Gezellig 
<strong>Dag 25, Afscheid</strong>.
Ellen vertrok vandaag richting Entebbe omdat ze al eerder naar NL vliegt. Daarom hadden we vandaag onze afscheidsparty. We hebben volleybal gespeeld, lokale vrijwilligers tegen internationale vrijwilligers en we hebben gewonnen! Dat was erg leuk. Toen we terug kwamen van de playground was de office prachtig versierd! Daarna moesten we koekhappen, dit keer waren wij de slachtoffers. De vorige keer waren zij dat, erg gelachen met zn allen! Vervolgens kregen we bij de lunch een mooie speech van Mukasa en prachtige zelfgemaakte baskets. Wij hebben ook niet stilgezeten en hadden een collage met foto’s gemaakt. Ik was verantwoordelijk voor de speech dus kreeg ik de eer om het cadeau te geven. Ze waren er erg blij mee. Toen kwam het moment dat Ellen weg moest, dit was verdrietiger dan ik had verwacht. Het is zo definitief, het einde komt nu in zicht. Mavin (een van de straatkinderen) moest erg had huilen, dat was zo erg om te zien. Ik zal bekennen dat ik ook een traantje heb weggepinkt. Je hart breekt als je zo’n klein jochie van 10 ziet huilen. ’ S Middags hebben we gedanst op de beat van de jambe’s! het was echt super en wat moesten ze lachen toen ze ons zagen dansen, geweldig! Het was een fijne maar ook heftige dag. Morgen hebben we nog een werkdag voor de boeg, heerlijk! Even lekker aan de slag en lachen met de lokale vrijwilligers en children! Vrijdagochtend vertrekken we weer richting Entebbe. See you soon…