(origineel bericht op be-more.nl)
Wentworth
De zee is dichtbij. Vier kleuren blauw zijn te onderscheiden in het water. En langs groene lanen met gewone huizen en flatblokken rijden we dan Wentworth binnen. Langs de kant van de weg zie ik de borden staan waar ik het in een eerder blog over had: violence free zone.
De aunties die het Victim Friendly centre runnen nemen ons maar meteen mee naar het politiebureau. Daar zitten wat mensen buiten op een bankje en krijgen we een stevige hand van een van de politieagenten. Als hij voor ons uit loopt, zie ik zijn pistool aan zijn broekriem hangen.
In het politiebureau hebben de aunties hun eigen ruimte. Een kamer waar vrouwen en kinderen opgevangen kunnen worden en een kantoor.
Als we in het kantoor zijn komen er steeds mensen binnen lopen. De aunties zijn ook een soort vraagbaak, ze weten alles, en als ze het niet weten bellen ze voor je wat er moet gebeuren.
Een jonge advocaat zit al de hele middag te wachten op een agent. En als de agent uiteindelijk komt opdagen, blijkt de man bij de agent niet aan het juiste adres te zijn. De aunties plegen een telefoontje en de jonge man weet binnen vijf minuten waar hij wel moet zijn.
Ondertussen is er een case van een jonge vrouw die niet voor een baby kan zorgen. En wordt bij de thee al het wel en wee van Wentworth besproken.
In een middagje wordt al duidelijk dat er veel problemen zijn. Maar het goede, het hoopvolle, is er ook, zeker in de aunties die Wentworth runnen!