Mijn vriendin en ik zijn deze week teruggekomen na 10 dagen Trogir. We hadden een appartementje (Villa Espero). Vooraf kon ik hier weinig vinden over ervaringen in Trogir en zelf zijn we tegen wat dingen aangelopen die wel nuttig kunnen zijn voor anderen denk ik.
Het is om te beginnen een erg mooi stadje. Mooi uitzicht, leuk boulevardje waar iedere avond straatmuzikanten of -artiesten bezig zijn. Veel terrasjes, veel smalle zijstraatjes. Het is er wel vaak erg druk met auto’s die, om het stadje in of uit te komen, allemaal over dezelfde brug moeten. Maar het openbaar vervoer (bus) is ook niet ideaal geregeld dus dat versterkt elkaar. Want de bussen komen er soms amper doorheen vanwége de hoeveelheid auto’s. Zo hebben we een keer een uur op een bus naar Sibenik staan wachten (voor de bus die we in eerste instantie op het oog hadden bleek je van tevoren te hebben moeten reserveren. Dat stond nergens aangegeven). Er is wel een loketje verstopt bij de grote bushalte waar je aan iemand kan vragen hoe het qua bustijden en bestemmingen zit.
Oja wat de bus betreft. Je kunt prima bij het vliegveld van Split (als je bent aangekomen met het vliegtuig) bus 37 nemen. Die brengt je naar het grote busstation van Trogir (13 kuna, bijna 2 euro). Die bus gaat eens per half uur. Gegarandeerd dat als je bij dat busstation staat te wachten, er een man op je afkomt die vraagt waar je heen gaat en aanbied om met hem mee te rijden zodat hij je naar je plaats van bestemming brengt. Een neppe taxi chauffeur eigenlijk. Later die week zag ik hem weer daar met zijn auto staan en er was nog een andere man met een andere auto. Dit keer sprak die man me aan. Ze staan daar dus gewoon te wachten totdat er toeristen bij de bushalte aankomen. Ik heb twee keer mensen mee zien gaan en ik stond versteld dat die zo makkelijk bij hem instapten. Zo’n vieze oude wagen, een louche kerel. Ik zou lekker de bus pakken:-)
Trogir ligt aan het water maar om echt op een standje uit te komen werden we getipt om een bootje naar Okrug te nemen. Daar varen er heel veel van op en neer. Kost je 20 kuna (bijna 3 euro) en het is een kwartiertje varen. Maar je moet echt je verwachtingen bijstellen als het over ‘strand’ gaat. Het strand op Okrug is eigenlijk een reepje strand en er lagen steentjes ipv zand. Daarnaast lag je met je handdoek op nog geen halve meter van je buurman af vanwege de drukte. Dat was even wennen. Verder zijn er wel veel strandtentjes enzo.
We deden navraag of er geen zandstrand was en we kregen de tip om de boot naar Drvenik Mali te nemen: “A beautiful beach”. Daarvoor moesten we een grote boot nemen waarvoor je moest reserveren en die alleen om 10.00 uur en om 16.00 vertrekt uit Trogir en om 14.00 en om 19.00 uur van Drvenik terugkeert naar Trogir. De boottocht duurt bijna anderhalf uur maar gek genoeg kostte een ‘enkeltje’ maar 16 kuna, zo’n 2 euro (terwijl je voor een tochtje Trogir-Okrug van een kwartier 20 kuna betaalt). Bij aankomst geen strand te bekennen. We liepen achter de meute aan en na zo’n 10 minuutjes lopen kwamen we op een plek… het zag er niet uit. Deels rotsen, deels zachtere ondergrond waar vast ook zand tussen zat maar eroverheen lag spul wat van de bomen was gewaaid. Er was een stukje gras maar daar ging je ook niet voor je lol liggen. We zijn weggeploft op dat ‘zand’ en het moet gezegd: als je er dan eenmaal ligt en je kijkt naar de zee dan is dat wel heel mooi. Heel helder water, verschillende kleuren fel blauw. Er lagen maar weinig mensen en er was 1 ‘strandtent’. Gelukkig maar want midden op de dag trok er een onweersbui heel langzaam over. Bij die strandtent hebben we kunnen schuilen. Maar dan is het nog lang wachten als de boot pas om 19.00 uur weer vertrekt…
We hadden sowieso pech met het weer. Temperatuur was prima maar er is iedere dag wel zo’n plensbui geweest. Midden op de dag. Als je dan op het strand ligt is dat niet erg prettig. Ze zeiden daar dat ze dit ook nog nooit mee hadden gemaakt. Dat er in de zomermaanden eens in de maand weleens zo’n bui valt. Maar iedere dag was ook voor de lokale mensen nieuw.