(origineel bericht op be-more.nl)
Vaccinaties, straatkinderen en het paradijs
Afgelopen donderdag ben ik voor het eerst meegeweest op immunisation outreach. Het was nogal een Afrikaans drama er te belanden, met mensen die het zouden moeten regelen maar niet regelen en niet goed communiceren. Maar uiteindelijk werd ik opgehaald op de Boda en kwam ik aan bij een schooltje tussen de bananenbomen. Hier kregen alle leerlingen vitaminenpillen. Ook kwamen er moeders met baby´s voor vaccinaties (o.a. voor DTP, polio en mazelen), vitaminenpillen en wegen. Terwijl de zuster de vaccinaties zette, hielp ik de vrouwen met het wegen van de baby’s, met het geven van de pillen en met de administratie. Het was leuk om ook dit eens een keer te zien en mee te maken. Grappig moment was toen ik even het schooltje ging bekijken en ik in een klaslokaal op het bord wat Luganda zinnen schreef plots 50 lachende kinderen achter me stonden om me corrigeren met het Luganda en stonden te applaudisseren voor mijn poging tot. Toen ik op de Boda terug naar huis de moeders die net hun baby’s hadden laten vaccineren zag lopen, besefte ik me pas hoever al die vrouwen moesten lopen om hun baby gezond te laten opgroeien. Dit is nauwelijks voor te stellen voor ons als Westerling.
Dit weekend was een prachtig weekend in het paradijs, genaamd Lake Bunyonyi. Het ligt in het zuidwesten van Uganda en het is een meer met ontzettend veel kleine eilandjes erin. Wij verbleven in een soort hostel paal aan het water. We sliepen in tenten, op veranda’s, van waaruit we een prachtig uitzicht over het meer en de bergen hadden. Bij aankomst natuurlijk meteen een duik in dit overheerlijk frisse water. En ook zaterdagochtend en zondagochtend kon ik het niet laten een duik te nemen om zo de dag fris te beginnen, heerlijk! Zaterdag liepen we naar boven, op de berg, van waaruit je een mooi uitzicht had over het meer en de eilandjes. ’s Middags gingen we kanoën op het meer en langs de eilandjes. Erg leuk, maar behoorlijk zwaar, vooral de terugweg met de tegenwind en sterke stroming. Gelukkig hadden Louise en ik een goede kanotechniek en bereikten uiteindelijk vermoeid weer ons verblijf. Verder hebben we heerlijk kunnen bijkomen, genieten van de zon, lekker eten bij Birdsnest (een onwijs luxe resort met een Belgische eigenaar en heerlijk eten), lekkere drankjes en gezelligheid.
Aangezien ik maandag een dagje zou meelopen bij FOHO, een ander Be-More project, ging ik toen we na een lange autorit terug waren in Masaka mee met Lianne en Annemieke. Eerst nog een korte stop in Masaka town voor wat boodschappen, waar we op straat de zonsverduistering bewonderden, toen plots opeens menig Ugandees om ons heen stond en ons een speciaal brilletjes gaf om de zonsverduistering nog beter te zien. Super grappig moment!
FOHO is een project in Niyendo, een plaatsje dichtbij Masaka. Niyendo is een veel mooiere stad/dorp dan Kyotera, met een mooie, grote markt, meer verschillende (in de minieme diversiteit die er hier is in Uganda) winkels, en iets duidelijkere wegen en straten. ’s Maandags kregen we eerst introductie over wat ze doen: ze werken met straatkinderen en geven ze dagelijkse opvang met eten, spellen en lessen. Een beetje als I Care dus! Dat was ook de reden dat ik hier wou meekijken; om eens te zien hoe eens te kijken hoe het er in een ander land met straatkinderen en de opvang ervan gaat. Veel dingen zijn het zelfde maar ook veel dingen zijn anders. I Care is al zo goed georganiseerde organisatie met een duidelijk begin en eind en methode hoe dit te doorlopen via het de outreach met Donation, Hope Centre, de Rehab, de family homes en uiteindelijk de aftercare thuis. Hier kunnen ze niet heel veel, ze kunnen wel dagelijkse opvang bieden, maar geen continue begeleiding. Wel zijn er plannen voor een soort Rehab, het hostel, waar de straatkinderen kunnen gaan verblijven ‘s nachts. Hoelang dit nog gaat duren is de vraag, wel zijn er al architectuurtekeningen, maar het blijft Afrika… Natuurlijk is elke manier om kinderen van de straat te halen goed en nuttig werk. Ze stimuleren hier de jongens om weer iets te doen, om te werken en verantwoordelijkheid over zichzelf te nemen.
Na het introductiegesprek gingen we met alle vrijwilligers naar het kippenproject, een grote kippenschuur 15 minuutjes van FOHO. Hier houden ze honderden kippen en van de opbrengsten van de eieren financieren ze een deel van FOHO’s kosten. Tijd voor fysiek actief werk (eindelijk!)! We gingen een vloer leggen in een schuurtje voor de kippen. Bakstenen tillen en mozaïeken met stenen om een mooie vloer te creeeren. Zwaar werk in de brandende zon en lekker vies worden. Dit is het werk waar ik als eerst aan denk bij vrijwilligerswerk, iets bouwen; fysiek zwaar werk. Ook wel eens goed, voor de afwisseling! Hierna gingen we terug naar project om met de straatjongens die er waren te volleyballen. Op de één of andere manier kon ik in alle jongens iets terug zien van de Rehab-jongens, misschien is het het vrije, losgebonden wat ze allemaal uitstralen. Na de lunch liepen we samen met de projectleider door Niyendo die ons vertelde over het leven op straat, waar de straatjongens sliepen, en nam ons mee naar een straat waar je de mannetjes met starende ogen gewoon voor je neus CAD (een drug) zag kauwen en marihuana zag roken. Daar zaten ze dan op straat CAD, een illegale drug, te verkopen in bananenbladeren, open en bloot en zichtbaar voor iedereen. Bizar, dat je hier gewoon veilig door dé drugsstraat van de stad kan LOPEN, heel anders dan Zuid-Afrika.
Op het ziekenhuis gaat alles verder zijn gangetje, het is rustig. Af en toe kunnen we meehelpen met schoonmaken en assisteren. Verder blijven de artsenrondes met de dokter onwijs interessant en leerzaam.
Dit weekend een hoop pech gehad: camera kapot (nat geworden) en smartphone wil niet meer opladen. Ik ga zo snel mogelijk achter een nieuwe camera aan, omdat ik toch graag foto’s wil maken hier.
Maar zelfs in de grootste camerawinkel van Masaka, die 1 toonbank groot is, is er geen camera te vinden. Dat was te verwachten…