Als komend emigrant ben ik benieuwd naar reacties van mensen die inmiddels zijn geëmigreerd danwel die plannen concreet hebben.
Ruim een jaar geleden hebben wij (gezin van 3) de procedure gestart om een permanent visum te krijgen voor Canada. Tot dusver lijkt het nog steeds te gaan lukken en het wachten is nu alleen nog op een oproep voor de medische keuring.
Ondanks dat het daadwerkelijk vertrek nog wel 1 tot 1 1/2 jaar kan duren merken we aan de reacties van verschillende familieleden, vrienden en kennissen dat we in een aantal gevallen al min of meer ‘afgeschreven’ zijn. Met andere woorden nauwelijks tot geen contact meer.
Met name de familie van mijn vrouw heeft flink wat emotionele chantage gepleegd totdat ze uiteindelijk heeft gezegd dat ze daar geen zin meer in had en het contact dan netzolief nu zou willen verbreken. De familie van mijn vrouw is nu heel zuinigjes aan het bijdraaien maar het liefst wordt het onderwerp vermeden dan wel in negatieve zin ‘besproken’. Sommige ‘vrienden’ van ons laten het qua contact inmiddels ook helemaal afweten (alsof we al in Canada zitten) en onze kennissenkring is onderhand ook redelijk uitgedund. Desalniettemin hebben we nog een aantal vrienden over die belangstellend blijven (en toen wij over onze emigratieplannen begonnen ook gelijk zeiden “dat verbaast ons niets”).
Wat ik me afvraag is of jullie, die inmiddels zijn geëmigreerd of eveneens als wij ermee bezig zijn, dit ook hebben ervaren en hoe jullie ermee om (zijn ge-) gaan.
Ondanks alles kunnen we toch een soort begrip opbrengen voor de negatieve reacties maar leuk is het niet.
Jammer te horen dat het er zo aan toe gaat bij jullie. Ik heb iets of wat andere ervaringen omdat ik alleen gegaan ben. Ik had namelijk een Canadese vriend voor wie ik in april 2000 naar Canada verhuisd ben. Het is eigenlijk allemaal vrij snel gegaan en ik had het geluk dat mijn ouders achter me stonden. Toen Michael (mijn vriend) in Belgie was geweest hebben mijn ouders hem ontmoet en hij viel precies erg in de smaak. Dat hielp zeker en dat maakte de zaak om te emigreren wel een stuk gemakkelijker.
Verder waren er inderdaad wel wat familieleden en vrienden die het precies niet serieus wilden nemen en hadden zo’n houding hadden van ach die staat binnen een paar maanden wel weer terug thuis. Anderen verklaarden me voor gek om alleen te gaan enzoverder. Dus ik heb wel een beetje een idee dat het zeker niet aangenaam is als je zo’n gevoelens krijgt van familie en vrienden, zeker als dit komt van diegene waar je het niet verwacht had. Eerlijk gezegd zullen er ook wel een deel bij zijn die gewoon jaloers zijn dat jullie zo’n stap durven te zetten omdat ze het zelf niet durven of kunnen. Wat ouders betreft kan het zijn dat ze zich wat bedreigt voelen omdat hun dochter/zoon en kleinkinderen nu veel verder weg zijn en ze voelen alsof ze jullie gaan verliezen.
Tegenwoordig is communicatie met elkaar op zo’n afstanden veel kleiner geworden door goedkope telefoontarieven, internet, webcams en dergelijke. Eens als ik in Canada woonde leerde ik pas echt wie mijn vrienden en familie waren en ik stond soms wel versteld van wie wel nog in contact bleef en wie niet. Met sommigen heb ik nu bijna meer contact dan voordat ik in Canada woonde. Dus het kan soms wel keren, maar als er mensen zijn die gewoon afhaken, dan vind ik dat jammer maar ik denk dan maar dat zij er iemand aan verliezen.
Hopelijk draait iedereen nog wel bij voor jullie, het is misschien ook wel door het feit dat zo’n emigratie procedure zolang duurt dan men er negatief tegenover staat. Ik hoop voor jullie dat het gemakkelijker zal worden zodat jullie zonder vervelende gevoelens kunnen vertrekken!
Nog heel veel succes met jullie emigratie proces!
Groetjes uit Vancouver,
Ann
Mijn ouders probeerde in de eerste instantie de relatie te verbreken, dit is zo ver gegaan dat mijn vriendin zich totaal niet op haar gemak voelt bij mijn ouders. Ook mijn zusje is sociaal niet heel sterk, wat de hele situatie tegenwerkte. Inmiddels hebben ze zich er wel bij neergelegd. De trouwerij komt in de zomer, wat echter wel weer een nieuwe kans voor ze is om te gaan zeuren. Ze lijken alles af te willen remmen en verwachten enorm veel initiatieven van mij om hun goed erover te laten voelen.
De rest van de familie (oma, ooms&tantes) leeft wel enorm met me mee. Ze zijn altijd zeer nieuwsgierig en willen op de hoogte gehouden worden. Een aantal proberen ook in Canada naar de bruiloft te komen, dus daar krijg ik wel een beter gevoel van.
Uiteindelijk laat ik het allemaal maar over me heen komen, schreeuw ik gewoon terug dat het me niets kan schelen en probeer het me niet te veel te laten raken van binnen. Ik ben straks samen met degene van wie ik houd op een prachtige plek en ben bevoorrecht om een levensgroot avontuur te beginnen om ergens met de schone lei te kunnen starten. Dat is een prachtig gevoel en dat kan niemand mij afnemen!
Voor familie is het heel hard om te horen dat je liever in een ander land gaat wonen, dan bij hun te blijven.
Gelukkig heb ik niet zoveel problemen met mijn familie gehad. Mijn moeder was niet blij en heeft tot het laatste toe gehoopt dat het niet door zou gaan. Zelfs de 1e 2 jaar dat we hier waren, was ze er van overtuigd dat we terug zouden komen. Nu weet ze inmiddels dat dit niet zal gebeuren en heeft ze zich er bij neergelegd.
We hebben het laatste jaar een boel voor onze kiezen gekregen ivm het bouwen van een huis, wat een boel tegenslagen met zich mee bracht. Ook zijn we opgelicht enz. Als ik dit dan vertelde aan het thuis front, dan kreeg ik meteen te horen, “wanneer kom je terug?” Maar ze weten nu wel dat dit nooit zal gebeuren.
Veel vrienden riepen meteen dat hun als eerst zouden komen, maar tot nu toe is er nog niemand geweest. Met sommige heb ik nog maar mondjes maat contact.
Echte vrienden blijven, de rest zal langzaam vervagen en een herinnering worden. Dit doet in het begin wel pijn, maar je weet wel dat de vrienden die over blijven, je ECHTE vrienden zijn, die er ook nog zijn als je 25 jaar verder bent.
Wat wij hebben gedaan, is een weblog gestart en zo iedereen in NL te laten weten van ons avontuur hier in Canada. We hebben veel foto’s genomen en filmpjes gemaakt en die op de weblog gezet. Zo kunnen ze je volgen en krijgen ze ook een beetje het gevoel wat jullie mee maken.
Ik hoop voor jullie, dat de familie uiteindelijk wel blij draaien.
Veel plezier en succes met de hele aanvraag.
