Dag allemaal,
graag neem ik jullie mee in zowel de reis die we onlangs gehad hebben als de reis die ons nog voor de boeg ligt.
2017 is pas op de helft maar blijkt nu al een enorm spannend jaar te gaan worden. Laat ik jullie meenemen naar het begin:
6 jaar geleden is het begonnen, de kriebels, het verlangen en het avontuur. Familieleden waar ik een warme band mee had gingen na jaren van planning de oversteek maken naar Canada. We hadden er naar toe geleefd, maar op Schiphol kwam het pas echt binnen: ze gingen duizenden kilometers verderop wonen. Ik voelde met verdrietig, bozig maar ook licht jaloers.
In 2015 is het er pas echt van gekomen, samen met mijn vader en beste vriend ging ik mijn oom en tante opzoeken in Canada. De natuur, de mensen, de vele mogelijkheden op willekeurige vlakken: alles viel samen en ik begreep hun keuze volkomen. In de berichten die ik naar huis stuurde viel dit ook op. Mijn vriendin, die niet mee kon vanwege het afronden van haar universitaire studie moet er vast gek van geworden zijn.
Het jaar daarop ben ik nog een keer gegaan, ditmaal met vriendin. 3 weken zouden we doorbrengen, waarvan een behoorlijke tijd met zijn tweeën in hun huis, omdat zij op vakantie terug naar Nederland zouden gaan. Die gezamenlijke tijd in ons Canadese huis liet ons aan de oppervlakte ervaren hoe het zou zijn om hier te wonen. Echt een fantastische ervaring!
Na terugkomst hebben we veel gesproken, gedroomd en gefantaseerd. Uiteindelijk is het Yvette geweest die de doorslag gaf: waarom doen we het niet gewoon!?
En zo geschiedde, in augustus 2016 viel de beslissing om er alles aan te doen om naar Canada te emigreren. We hebben daarbij de hulp ingeschakeld van een bureau, met Nederlandse eigenaar maar gevestigd in Canada, en bevriend met mijn oom en tante. Wat een fantastische hulp hebben wij aan haar gehad. Met raad en daad en vele Skypesessies later bleek dat wij op papier geschikt waren om te gaan emigreren: we spraken goed engels, zijn beide goed opgeleid, zijn gezond en allebei onder de 32 en voor mijn directe familie in Canada kreeg ik ook punten. Maar ja, dat is op papier. Nu was het aan ons op dit te bewijzen!
Voor de taaltoets was ik niet bang, ik werkte in een groot bedrijf waar ik onderdeel was van een Europees team. Op wekelijkse basis ging alle communicatie in het engels. Deze taaltoets (IELTS) was zowel mondeling als schriftelijk en vond ik erg makkelijk. Ook bij Yvette ging hij goed… dat leverde ons veel punten op!
Beide waren we inmiddels ook volledig gezond verklaard en waren onze beide diploma’s erkend en vertaald door een Canadese overheidsinstelling. Dit ging de goede kant op!
Zoals hierboven te lezen valt werkt het in aanmerking komen voor een Canadees visum met een punten systeem. Je krijgt overal punten voor en het is zaak om zoveel mogelijk punten te verzamelen. Elke twee weken volgt er vanuit de Canadese overheid een trekking waaruit een puntenaantal naar voren komt, welke de drempelwaarde bepaald voor het in aanmerking komen van een visum: scoor je hierboven, dan wordt je uitgenodigd. Op een maandag hadden wij alle gegevens aangeleverd en wonder boven wonder, werden wij de woensdag daarop al ingeloot, we hadden genoeg punten.
Een bizar idee, zeker om de drempelwaarde in de weken daarvoor telkens te hoog was geweest.
Nu we waren uitgenodigd betekende dat dat wij 3 maanden de tijd kregen om alle bewijslasten aan te leveren. We moesten daarbij aantonen dat we daadwerkelijk familie daar hadden, dat we bepaalde diploma’s hadden, een bepaald engels niveau en nog veel meer. Deze drie maanden hebben wij ook gebruikt om tegen de dierbare mensen om ons heen van onze plannen te vertellen. Dit viel zeker niet altijd mee en ik heb daarin echt een tweedeling gemerkt: mensen vinden het of heel stoer/dapper en avontuurlijk, of er is totaal geen begrip want je hebt toch een goede baan, koophuis en je laat je misleiden door je vakantie gevoel.
Wij zijn daarin heel makkelijk: we doen het liever waarbij we na een tijd ontdekken dat het niet zo groen is al we dachten, dan dat wij de rest van ons leven ‘spijt’ krijgen en bij elke tegenslag denken: waren we maar gegaan maar nu zijn we te oud.
Carriere, een mooi huis een een dikke leasewagen zijn leuk, maar wat heb je er aan als deze je dromen in de weg staan?
En nu, waar staan we nu? Inmiddels liep het termijn van de drie maanden onlangs af en hebben we alle bewijslast ingeleverd. De bevestiging met daarin een vriendelijk “thank you for your interest in coming to Canada” kregen wij via de mail. Nu zal het maximaal 6 maanden duren voordat hij volledig verwerkt en hopelijk goedgekeurd is. We lopen nu nog de kans dat er dingen ontbreken of er opheldering nodig is, en er is een kleine kans dat de applicatie in zijn geheel wordt afgekeurd (wat me echt verschrikkelijk lijkt)
Maar ja, het is ‘out of our hands’ dus we kunnen nu niks anders doen dan wachten, toch stiekem huizen kijken en verder fantaseren over hoe het daar zou zijn.
Ik merk dat het fijn is om dit verhaal te kunnen delen en bij genoeg interesse wil ik graag de totale voortgang blijven uitschrijven. Uiteraard kan ik niet alle details geven, veel mensen hier weten er nog niks van (zeker op het werk niet) en je weet niet wat voor gevolgen dit heeft.
Wie weet tot over een tijdje, met een nieuwe update/voortgang
groetjes Hans en Yvette
