(origineel bericht op be-more.nl)
On my way
Gister weer een stuk verder gereisd en dus wat tijd gehad om mijn volgende bericht te schrijven. Langzaam begint het tot me door te dringen dat ik over minder dan twee weken al weer thuis ben, dus nog maar even flink genieten de komende tijd!
Afgelopen dinsdag zijn wij, Lars en ik, een dagje naar Oribi gorge geweest. Dit is een klein natuurreservaat, vernoemend naar de kleinste soort antilope die hier voorkomt. Daarnaast wordt het gebied hier ookwel de ‘little grand canyon’ genoemd, wat denk ik wel voor zich spreekt over hoe het er hier uit ziet.
Onder leiding van onze privé-gids Pieter werden door een prachtige vallei naar het ‘dierenpark’ gebracht. Hoewel ik mijn echt safari al gehad heb, was het leuk om wederom een aantal dieren van dichtbij te bekijken. In dit park mag je zelf de auto uit en richting de dieren lopen, dit omdat er geen leeuwen/luipaarden/andere jagers aanwezig zijn. Op deze manier hebben we geprobeerd wat dichter bij de verschillende antilopen, gnoes, zebra’s en giraffes te komen. Daarna gingen we verder naar de zogenaamde ‘suspension bridge’, dit is een hangbrug over een vallei. Omdat het vandaag er rustig was in het park konden we genieten van de rust en hoorden we niets anders dan het stromen van de rivier, vogelgezang en het geschreeuw van de apen. Het landschap bood veel uitdagingen, zo hebben we even op het randje van de afgrond gestaan, even op het puntje van een uitstekende rots gezeten, maar de optie bungyjumpen werd snel afgewezen.
Na een leuke dag waren we redelijk op tijd weer terug in Durban. Nog een nachtje daar slapen, dat betekend dat onze avond voornamelijk bestond uit het inpakken van onze koffers. Aangezien ik een maand in dezelfde kamer heb geleefd, had ik mijn koffer best uitgepakt en alles lekker verspreid, dat betekende dus heel wat werk. Maar het is gelukt om alles ingepakt te krijgen en dus konden we een dag later vertrekken richting de Wildcoast.
Al vroeg werden we weer opgehaald door Pieter om op weg te gaan naar de Wildcoast. Aangezien het nogal vroeg was, en het de avond daarvoor door het pakken van de koffers redelijk laat was geworden, lagen zowel Lars al ik af en toe een dutje te doen in de auto. Maar gelukkig hebben we een groot deel van de route wel gezien, wat een prachtige kustlijn hebben ze hier!
Onze eindbestemming was het vakantiehuis van onze gids, een huisje boven op de berg/duin met mooi uitzicht op de wilde zee. Niet veel later begonnen we aan onze wandeling, die ons via de bergen en het strand naar een grot bracht. Op de weg terug gingen we nog een boottochtje maken over een van de grootste mangroves van Afrika. Dit kon omdat het vloed was, anders is het een vlakte met modder. Bij terugkomst in het huisje was er even tijd om te chillen voordat we aan het eten begonnen. Ondanks de zachte regen werd de braai voor ons aangemaakt en werden er grote lappen vlees tevoorschijn gehaald. Echt genieten met de wilde zee op de achtergrond!
De volgende dag waren we al vroeg weer op om naar de zonsopkomst te kijken, helaas gooide de bewolking roet in het eten en was er weinig te zien. Gelukkig stond er voor die dag weer genoeg op het programma en dus was het niet erg dat we zo vroeg uit bed waren. Al wandelend gingen we eerst op bezoek bij een lokale familie, hier was niet veel te zien omdat deze mensen ook niet veel hebben. Toch zul je hen echt niet horen klagen, ze zijn niet anders gewend en zijn gelukkig op deze manier. Weer even een momentje dat je jezelf gelukkig prijst met het leven dat je hebt in Nederland.
Onze wandeling ging verder langs de kustlijn, waarbij we haaien, walvissen en dolfijnen gespot hebben. Het vervolg van onze wandeling (via steile hellingen, smalle paadjes, kleine trappetjes en wat randjes van de afgrond) bracht ons naar een blowhole en het gevaarlijkste strand van Africa. Na al dit wandelen gingen we met de auto naar de top van de berg, vanaf hier konden we genieten van een prachtige zonsondergang. Eenmaal aangekomen bij de backpackers lodge konden we met onze voetjes omhoog en genieten van het kampvuur. Hoewel we twee uur hebben moeten wachten op het eten, hebben we ons niet verveeld want we kregen onze eerste djembe les. Heel leuk om te doen!
De volgende dag (inmiddels vrijdag) waren we weer vroeg op en gingen we op weg naar de vuurtoren. Helaas waren er vandaag weinig walvissen/dolfijnen/haaien te zien. Nadat we terug waren bij de backpackers lodge, was het tijd om afscheid te nemen van onze gids Pieter. De rest van de dag hebben we een beetje rond gehangen bij de lodge en hebben we onze koffers weer ingepakt. 's Avonds was het weer tijd om djembe te spelen en te genieten van onze laatste nacht in Port St. Johns.
Zaterdag hebben we nog een stukje gewandeld over het strand, voordat we werden opgehaald om naar Port Elisabeth te gaan. Onze shuttle naar Mthatha was te vroeg en hoewel we daar niet op hadden gerekend, hebben ze maar vijf minuten op ons hoeven wachten. Gedurende de rit werd het busje op zijn Afrikaans volgeladen, gelukkig geen kippen of andere dieren. Eenmaal in Mthatha was onze tweede bus iets te laat, maar voordat we eindelijk vertrokken hadden we al ruim een uur vertraging. Deze vertraging werd niet meer ingehaald, maar we werden voor de deur van onze backpackers lodge afgezet en met open armen onthaald door de gastvrouw. Tijd om meteen lekker naar bed te gaan en waar we precies zijn dat zien we de volgende ochtend wel.
Hoewel die volgende dag al voorbij is, spaar ik de belevingen van Port Elisabeth op voor mijn volgende blog.