Noord-Korea’s nationale airline heeft een nieuwe route, voortaan vliegt men elke dinsdag en vrijdag tussen Pyongyang en Shanghai:
Shanghai-Pyongyang Flight Opens
Chinese tourists arrive in Pyongyang on Friday on the inaugural flight of North Korea’s national airline Air Koryo from Pudong Airport in Shanghai to the North Korean capital, in this photo released by Korean Central News Agency on Saturday.
In this photo released by Korean Central News Agency on Saturday, a Chinese tourist group from Shanghai arrived in Pyongyang, North Korea on Friday. /AP-Newsis
It is the third direct route to Pyongyang from China after flights from Beijing and Shenyang and will operate every Tuesday and Friday.
Voor westerse toeristen zal deze route overigens maar van beperkt nut zijn, aangezien je toch kort voor vertrek naar Pyongyang in Beijing je Noord-Koreaanse visum op zal moeten halen. Voor de terugreis is dat uiteraard geen probleem.
Beste WizardOfOss
Mag ik iets gevoelig vragen: van waar u liefde en interesse voor Noord-Korea?
Sorry als ik te nieuwsgierig ben !
Bedankt en een goede nacht !
Groetjes
Sopirla:slapen:
Goeie vraag, lastig te beantwoorden. Ik heb geen enkele band met Noord-Korea of überhaupt welk Aziatisch land dan ook, het is puur uit persoonlijke interesse. En dat is via een omweg gegaan. Japan was al jaren een land wat me wist te boeien (dat is ook nooit veranderd), maar bij gebrek aan een geschikte groepsreis (op eigen houtje durfde ik destijds nog niet) kwam ik toen eigenlijk stomtoevallig op Zuid-Korea uit als alternatief, een land waar ik eigenlijk nauwelijks iets van wist. Voorafgaand aan die reis nog een presentatie door de reisorganisatie over zowel Zuid als Noord-Korea gezien, toen leek het me wel een fascinerend land, maar nog niet zoveel interesse het ook te bezoeken. Dat begon wel te groeien tijdens die reis, vooral na een bezoek aan de DMZ waarbij een overgelopen Noord-Koreaanse onze groep begeleidde. Haar verhaal klonk absurd maar oprecht, het verhaal van de Zuid-Koreaanse gids daarentegen klonk als erg aangedikte propaganda.
Vooral daardoor kreeg ik toch het gevoel dat ik de andere kant van het verhaal wilde zien. Niet zozeer vanwege de ellende maar vooral vanwege alle absurditeiten. Dat heeft echter nog drie jaar geduurd, pas vorig jaar was het zover. Toen een vrij standaard reis, wat nog een relatief rooskleurig beeld van het land geeft, maar dat dat slechts een façade was was overduidelijk. En juist daarin zit de fascinatie, proberen een waarheid te vormen uit alle propaganda, maar daarbij ook tot de ontdekking komen dat ons beeld van de situatie ook erg gekleurd is. Maar ook komt de vraag op hoe het toch ooit zover heeft kunnen komen.
Dit jaar ben ik er opnieuw geweest, waar die eerste reis vooral om het regime en de geschiedenis draaide hebben we bij die tweede reis veel meer van het echte leven gezien. Uiteraard nog steeds hetgeen het regime ons wil laten zien, maar de trieste realiteit laat zich niet verbergen. Des te verbazingwekkender hoe enthousiast locals reageren tijdens de relatief spaarzame momenten dat je met ze in contact kan komen en daarbij ook interesse toont in hun leven, en meestal lijkt dat toch oprecht.
Sindsdien ben ik ook meer gaan lezen over de achtergronden van het land, en ben daardoor ook beter gaan begrijpen hoe dit heeft kunnen gebeuren. Ik ben overigens van plan hier nog enkele boekrecensies te plaatsen, daar moet ik nog even werk van maken.
