Marcelle Lasseur uit Gouda ging naar het Onderwijsproject van TravelUnique in Kaapstad, Zuid-Afrika in de periode 24 oktober - 28 november 2011. Lees hieronder een stukje van haar belevenissen :
Marcella haar 1e dag in Kaapstad, Zuid-Afrika :
Zo daar ben ik dan! In Kaapstad, nou ja in Noordhoek (dat ligt iets onder Kaapstad)
De eerste dagen lijken al meer dan een week! Zoveel indrukken en ervaringen… het is nu al bijzonder!
De volgende dag moest ik om 08.00 uur alweer helemaal klaar staan. Kate, de projectmanager, kwam ons welkom heten. Inmiddels was er ook een jongen gearriveerd (uit Zweden), Viktor. We kregen in anderhalf uur veel informatie over alle projecten die African Impact doet hier in de buurt. Ook natuurlijk de praktische zaken, zoals de huisregels. Na een rondleiding door het huis, gingen we op weg met Dawood, de driver. We waren gewaarschuwd dat het een stille, beetje norse man is die pas een beetje los komt als hij je kent… Nou, vanaf minuut 1 heeft hij gebabbeld, grapjes gemaakt en ons met veel liefde over alle projecten verteld. Geweldige man! We hebben zo’n 6 projecten bezocht in verschillende townships. Dit was aardig indrukwekkend allemaal! De kinderen die we zagen, zowel op schooltjes als de opvang, zijn zo blij om je te zien! Ze rennen meteen naar je toe, vragen je naam en of je met ze wil spelen. Ze willen je vasthouden en vooral niet meer loslaten. En ze zijn zo vrolijk allemaal! Zoveel mooie projecten gezien, zoals een library in een township, inclusief computers. Vrij toegankelijk voor iedereen om zo de kansen van de mensen te vergroten. En vooral de kansen van de kinderen. Maar ook trieste dingen, zoals een heel bord vol pamfletten in een bibliotheek (in een township) met daarop missing children met allemaal vrolijke koppies erop…
Voorlopig zal ik gaan helpen op de Red Hill preschool. Dit zal in de ochtenden zijn, in de middagen doen we verschillende projecten aan.
Dezelfde middag (maandag nog steeds), gingen we naar Hokisa. Dit is een opvang waar kinderen wonen die AIDS hebben. Ze hebben allemaal medicatie. Sommige zijn er slecht aan toe, anderen redelijk goed. Hier gaan we elke maandag en woensdagmiddag naar toe. Deze opvang ligt in de township Masiphumelele. Op maandag doen we Engels en op woensdag rekenen. Daarna spelen we met de kinderen. Was een leuke middag, met wederom hele vrolijke kinderen, ondanks hun ziekte. Je merkt goed dat ze extra aandacht nodig hebben en last hebben van leerstoornissen en groeiachterstanden. Vaak omdat ze te laat medicatie hebben gekregen…
Na deze eerste dag vroeg in slaap gevallen. Bed is trouwens heerlijk en voorlopig (komende 2 weken) slaap ik heerlijk alleen op m’n kamer! Joepie!
Vanochtend weer vroeg uit de veren (7.45 klaar voor vertrek naar project). Klaar om te starten op m’n preschool! Zin in en ook een beetje spannend. Omdat er nu zo weinig vrijwilligers zijn, ben ik de enige op dit project. De kinderen spreken Xhosa en een heel klein beetje Engels. Het is dus best lastig communiceren. Red Hill is een township met een zeer slechte infratructuur en weinig voorzieningen. De stroom valt regelmatig uit en de water en sanitair voorzieningen zijn ronduit slecht. In Afrika kun je overal uit de kraan drinken, maar in Red Hill zeker niet. Ook is er geen water om bijvoorbeeld de wc mee door te trekken.
Verder een leuke ochtend gehad, vooral de kinderen een beetje leren kennen en de routines die ze aanhouden tijdens de dag. Meegeholpen met voorbereiden van de les over healthy en unhealthy food. Moest ik ineens bananen, appels en eieren gaan tekenen. Nog nooit zo blij geweest dat een kind zei dat het een apple was… ha ha.
's Middags samen met Viktor en Dawood naar Jasons Safe House gegaan. Dit is een huis dat gerund wordt door een echtpaar waar in totaal 16 kinderen wonen in de leeftijd van 2 maanden tot 16 jaar. Deze kinderen hebben veel meegemaakt en zijn daarom uit huis geplaatst, daarbij zijn de meesten ook wees. Het doel van de middag: lol maken en leuke dingen doen! En leuk was het! Deze kinderen zijn duidelijk allemaal emotioneel beschadigd, maar zo blij met de aandacht die je ze geeft! Lekker buiten getekend en daarna gevoetbald. 1 meisje wilde opgetild worden en liet daarna niet meer los, daar heb ik ongeveer een uur mee in m’n armen gelopen. Helemaal opgekruld tegen me aan, hoefde amper te tillen… Wanneer ik haar neer wilde zetten, bleef ze opgekruld op de grond liggen en bleef gewoon liggen. In het kader van een leuke middag hebben, heb ik dan maar met haar op m’n heupen gevoetbald met de jongens Raakte daarna in gesprek met de man die samen met zijn vrouw voor de kinderen zorgt. Wat een warme, liefdevolle mensen. Echt zoveel respect! En dan te bedenken dat deze mensen binnenkort van hun grote stuk land moeten… Zo oneerlijk!
Oh ja, ze hebben ook nog een stuk of 8 honden. Daar werden we blij door begroet toen we uitstapten! Die wilden ook graag aandacht, zijn allemaal superlief, ook voor de kinderen. Dus mijn middag was helemaal compleet
Marcella haar laatste dag in Kaapstad :
De laatste week van het project was een week van afscheid. Ineens ben je aan het aftellen en besef je je dat het de laatste keer is dat je er bent, maar vooral de laatste keer is dat je de kinderen zal zien. En dan was daar ook ineens het besef dat ik me toch wel heel erg was gaan hechten aan de kindjes op Red Hill (school). Dit viel me zwaarder dan gedacht. De juf kondigde op woensdag aan dat ik op donderdag voor het laatst zou zijn. De reactie van de kindjes was zo lief en ontroerend. Ze kwamen de rest van de dag allemaal even een knuffel geven en bij me zitten en sommigen bleven maar zeggen: “Marcelle, please don’t go…” Dat was even slikken. Ze waren ook opvallend lief en gehoorzaam die dag
Als regel van het project mogen er geen cadeautjes worden gegeven aan de kinderen, omdat de kinderen vrijwilligers dan gaan associeren met het krijgen van spulletjes. Omdat ik toch wat leuks wilde doen als afscheid, heb ik van alle kinderen een foto af laten drukken waar ze op stonden met daarop wat geschreven. Verder had ik voor iedereen een ballon. Kinderen waren helemaal blij (ballonnen doen het altijd goed, totdat ze kapot gaan… ) vooral de foto’s vonden ze helemaal leuk! Ik wilde graag een herinnering van de kinderen hebben, daarom gingen de kinderen wat leuks voor mij maken. De juf had als opdracht gegeven dat ze mij moesten maken (hier zijn jouw knutselspulletjes voor gebruikt Ruth )… De knutselwerkjes waren hilarisch!! Die heb ik uiteraard mee naar huis genomen. De juf had ook nog een heel lief kaartje gemaakt, echt zo schattig!
Na de rest van de ochtend gespeeld en geknuffeld te hebben kwam dan toch het moment om afscheid te nemen… Dit was weer even slikken. Sommige kinderen zeiden dat ze met me mee naar huis wilden en in mijn huis wilden slapen. Sommigen vroegen wanneer ik weer terug kwam… Na veel zwaaien, kusjes en knuffeltjes was het toch gelukt! Maar leuk was het niet, traantjes kwamen later die dag…maar alleen omdat het zo’n leuke tijd is geweest! Ik neem echt alleen maar zulke mooie herinneringen mee!
Na nog twee dagen in Kaapstad, tijd om naar huis te gaan! De laatste dag nog met Chris ontbeten en hij heeft me het eind van de dag ook naar het vliegveld gebracht! We hebben nog veel gekletst en het is echt zo’n fantastische man! Na een paar dikke knuffels was het dan echt tijd om Zuid Afrika te verlaten. Ik bleef maar hopen dat m’n vlucht gecancelled was, maar helaas… Om 19.35 uur (dinsdagavond) zat ik klaar voor vertrek!
En nu dus weer thuis met een enorme hoeveelheid ervaringen en herinneringen! Het was echt geweldig! Ik heb zoveel leuke, mooie, heftige, verdrietige en leerzame dingen meegmaakt en vooral ook zoveel mooie, warme en lieve mensen ontmoet!
De shock is nu nog even groot in het koude Nederland. Voorlopig denk ik nog steeds alleen maar “wat doe ik hier?”…maar dat zal hopelijk wel weer over gaan. En zo niet, dan vertrek ik gewoon weer heel snel naar Zuid Afrika!
Wil je het hele verslag lezen over het verblijf van Marcella in Kaapstad, kijk dan op http://lasseurtje.waarbenjij.nu/?page=messages&intTravelId=366268