Liefs uit Londen,
Na een uitgebreide check op city (onbetrouwbaar gezicht blijkbaar) staat Oliver -poor guy- al om negen uur 's ochtends me op City op te wachten. Ditmaal op het juiste vliegveld. Anderhalf uur later (zelfs binnen het centrum duurt het eeuwig van a naar b te komen) werk ik een bord sausages en bacon naar binnen en is het als vanouds. Oliver vertelt over zijn idee om een handel in goedkoop gefabriceerde brommers van China naar Zuid Afrika te exporteren. Een goudmijntje gezien het laaiend dure en corrupte Zuid-Afikaanse publike transport systeem. De Afrikanen zjin een enorm deel van hun inkomen kwijt aan vervoer. En moeten soms ook nog uren wachten op a ride home. In Azie reizen hele familier per (1)brommer. Waarom niet ook in Afrika? Onderliggende gedachte van Oliver is natuurlijk om zijn broker-bestaan te verruilen voor het eeuwig lonkende avontuur. Best herkenbaar;)
[FONT=Geneva, Arial, Sans-serif]We meet up, dit keer niet met Theresia from New Zealand, ook niet met Steffi from Germany, maar het is nu Manuela from Montenegro. Afgestudeerd wiskundige en computerwetenschapper en bloedmooie meid, is naar Londen gekomen voor werk. Waarom? Omdat Montenegro, op basis van dezelfde irrationele overwegingen als wij tegen de Europese Grondwet hebben gestemd, heeft gekozen voor onafhankelijkheid en omdat er in een land met 600.000 inwoners de banen niet voor het oprapen liggen. Echter, Montenegro hoort niet alleen niet meer bij Servie, maar is ook geen lid van de Unie. Resultaat: ook hier geen werk voor Manuela. Immers, ze moet eerst een werkvisum hebben. Maar een visum krijgt ze alleen als ze werk heeft. En werk alleen als ze een visum heeft. Daarom heeft ze nu voor 350 euri en een pak ingevuld papierwerk een studentenvisum gekregen en mag ze max. 20 uur per week als au pair werken voor 100 pond per week. Kom daar maar eens van rond in Londen! Broerlief, arts in wording, loopt tegen hetzelfde probleem aan. Zijn diploma wordt hier niet herkend en pas na drie jaar werkervaring in Montenegro en nog wat extra examens in Londen, zou hij misschien eventueel in Londen kunnen werken. Vol hoop vragen ze me wanneer ik denk dat Montenegro toe mag treden. Of wanneer hun diploma’s in de EU worden gekend. Er bekruipt me echt een gevoel van schaamte. De Monenegrijn die bij het ontwikkelde Nederland moet smeken om een eerlijke kans. Nee, de Europese integratie is nog niet klaar.
StThomas hospital. Gebouwd in de 14e eeuw. Boven in de middeleeuwse toren komen we bij the operation theatre aan. In de vitrines zien we grote zagen en messen liggen. Aan een kapstok hangt een witte doktersjas, met op het bordje ernaast als onderschrift “vlak voor de operatie trekt de arts zijn jas aan. Deze zit nog onder het pus en opgedroogd bloed van de vorige amputatie. Hij trekt de kraag iets omhoog, om zijn nette kleren niet te bevuilen.”. Studenten keken inthe operation theatre toe hoe mensen werden geopereerd. Vaak ging het fout, soms ook goed. Na een amputatie werd het bloeden gestopt met gloeiend rood metaal…
Na deze smakeloze taferelen is het tijd voor iets meer smaaksensatie. Borough market. Ik heb direct spijt dat ik mijn camera niet heb meegenomen. Wat ziet dat eten er prachtig uit. Van over de hele wereld zijn de lekkerste producten naar deze markt gebracht. We snoepen van de lekkerste olijven en slurpen een oester naar binnen: zo groot heb ik ze nog nooit gezien. Een cappucchino toe gemaakt van verse koffiebonen makes my day. Wow wat is deze plek goed!
Ik wij weer veel te veel uit en ben nog niet eens aan LSE toegekomen. Na de Tate Modern met een superinteressante expositie over wereldsteden, eindigde de dag iig met een smakeloze primi pasti van 30 pond, met als afsluiter cocktails in Putney. Prima eerste dagje in Londen. I love Londen:)
wordt vervolgd…[/FONT]