De leukste souvenirs staan volgens mij in je paspoort. Ik ben altijd wel blij met weer een extra stempels en / of visumstickers in mijn paspoort. En vaak zit er nog een leuk verhaal aanvast.
Dus laat je favoriete stempel zien of vertel hoeveel moeite je moest doen om dat visum te bemachtigen. Of misschien heb je nog andere avonturen beleefd met je paspoort bij de grens?
Mijn Egypte visum was bijvoorbeeld nog een heel avontuur. Ik maakte in 2010 een rondje langs Syrië, Libanon, terug naar Syrië, Jordanië en als eind bestemming Egypte.En alles overland. Ik had nog geen visum voor Egypte toen ik vanuit Petra s óchtends vroeg vertrok. Dus toen ik in Aqaba aan kwam met de bus ging ik meteen naar het consulaat van Egypte. Daar was ik gelukkig op tijd om een visum aan te vragen. Formulier ingevuld, geld betaald en toen wachten. Ik weet nog goed dat ze uitgebreid een thee pauze namen terwijl ik mezelf lichtelijk zat optevreten omdat ik de veerboot naar Egypte niet wou missen. Eindelijk had ik mijn visum stempel in mijn paspoort en kreeg ik een lift van een Duits echtpaar in hun oude VW busje naar de stad.
Daar gauw een taxi genomen naar de veerboot. Alleen bleek toen ik de boot al in de haven kon zien dat ik daar geen tickets kon kopen, nee dat moest in een bureautje in de stad dus dezelfde taxi terug, taxi laten wachten, dames konden mijn paspoortnummer niet vinden, wisten niet dat Dutch hetzelfde was als Dutch/Netherlands was. Maar uiteindelijk toch gekregen. Gauw weer terug naar de haven en toen eerst het grenscontrole kantoortje niet kunnen vinden, en eerst nog belasting betalen natuurlijk, uiteindelijk heb ik het gered en kregg ik al aan boord mijn entry stempel voor Egypte.
Uiteindelijk bleek bij aankomst in Nuweiba aan de overkant dat ik mijn visum gewoon daar had kunnen krijgen
Een andere keer was ik in Ethiopië toen de grenswacht bij de paspoortcontrole in Addis Abeba wel heel lang in mijn paspoort stond te kijken. Dat paspoort stond vol met Midden_oosten stempels en visums, 2x Iran, Turkije, 2x Syrië, Libanon. Hij keek overal eens goed naar. Keek me aan en zei “So you like travelling!” En stempelde mijn visum. In Amerika hadden ze vast anders gereageerd.
Ik ben benieuwd naar jullie verhalen. En vergeet niet om je naam, paspoortnummer etc uit te wissen als je een foto plaats.
Er hangen inderdaad soms wel eens leuke verhalen vast aan de stempels in je paspoort.
Zo kwam ik enkele jaren geleden aan de grensovergang van Nepal naar India, samen met een Nieuw-Zeelands koppel dat ik op de bus ontmoette. We kregen zonder problemen onze uitreis stempel aan de Nepalese kant van de grens. Eénmaal door het niemandsland gewandeld, vonden we het Indiase douanekantoortje dat op dat moment eventjes dienst deed als keukenaanrecht. De dienaars van de wet waren even de aardappelen aan het schillen. De aardappelen werden zwierig opzij geschoven om plaats te maken voor onze paspoorten. De twee kiwi’s die bij me waren werden uitgebreid onderzocht door de douane beambte wegens de toen heersende vogelgriep epidemie. Even de tong uitsteken, aaaa zeggen, even voelen of de temperatuur niet te hoog is, en ok, goedgekeurd.
Ik zette een stap naar voren, ik verwachtte hetzelfde “onderzoek”, maar ik was ok volgens de douanier. Ik was Belg, en die hebben geen volgelgriep.
Toen haalde de douanier zijn meetlatje boven en zette vakkundig, afgemeten de entry stempel in m’n paspoort.
Leuk verhaal. Wat ik leuk vind aan het Belgische paspoort is dat je aan de voorkant al kan zien uit welk taalgebied iemand komt. Komt iemand uit Vlaanderen dan staat alles eerst in het Nederlands geschreven, komt iemand uit het Duits sprekende gedeelte dan staat eerst alles in het Duits. En natuurlijk hetzelfde voor Wallonië.
Deze was van m’n derde trip naar Noord-Korea, de beide eerdere keren had ik het meer gebruikelijke losse visum gehad wat door de Noord-Koreaanse ambassade in Beijing wordt afgegeven, wat je helaas bij het verlaten van het land weer moet inleveren. Toen nog wel een poging gedaan om desondanks een paar stempels in m’n paspoort te krijgen, maar dat mocht niet baten. Die derde reis was echter anders van opzet, weliswaar ben ik voorafgaand een paar dagen naar Taipei geweest en haakte ik dus wederom pas in Beijing bij de groep aan, zij hadden daar echter een directe overstap en dus geen mogelijkheid een visum op te halen. En dus werden de paspoorten maar naar de ambassade in Berlijn gestuurd, waar er een echt visum in werd geplakt.
Een half jaar later ben ik naar Zuid-Korea geweest, uiteraard toch wat nerveus of dat bij binnenkomst geen gezeur ging opleveren. Maar nee, ik had een hele makkelijke douanier die volgens mij alleen maar door het paspoort heeft gebladerd om een lege pagina te zoeken, zonder naar de andere visums en stempels te kijken. Bij vertrek daarentegen zat er eentje die wel alles aandachtig bekeek, en merkbaar schrok van bovenstaand plaatje…
Verder heb ik geen echt aparte stempels of visa. Hooguit een vervelende van Israël in een toen gloednieuw paspoort, zodat het grootste deel van het Midden-Oosten in ieder geval met dit paspoort even geen optie meer is. Ik had toen wel om een stempel op een los papiertje willen vragen, maar had te maken met een chagrijnige zoutzak die me eerst een bedolf onder een waslijst aan vragen, maar voordat ik het doorhad toch al die stempel had gezet.
Tot slot nog wel een aparte: bij de eerder genoemde trip naar Taiwan (“Republic of China”) kreeg ik een stempel pontificaal naast het visum voor China (“People’s Republic of China”), terwijl er nog lege pagina’s te over waren. Dan vraag ik me ergens toch af of dat een soort bewust pesterijtje van die Taiwanese douane is, of dat ik er nu teveel achter zoek…
