Interview: 3 maanden werken in een weeshuis op de Filippijnen
Sandra, Zanny, heeft gewerkt en gewoond in een weeshuis op de Filippijnen. Volgens Sandra, heeft ze te veel leuke ervaringen meegemaakt om op te noemen. Mogen opstaan met het geluid van vrolijke kinderstemmetjes op de gang en de blije gezichtjes bij het ontbijt dat je er nog steeds bij bent zijn enkele voorbeelden. Wereldwijzer vroeg haar alles over haar tijd op de Filippijnen.
**1. In welk land heb je gewerkt en wanneer? **
Ik heb van december 2009 t/m maart 2010 in de Filippijnen op het eiland Mindanao gewerkt.
2. Ben je alleen of samen met iemand daar naar toe gegaan?
Ik ben bewust alleen gegaan. Ik was de eerste vrijwilliger in dat project en ik wilde het helemaal zelf doen met de mensen daar. Ik vond het te ‘makkelijk’ en te ‘veilig’ om samen met iemand te gaan; ik wilde het -hoe zwaar het soms ook was- helemaal zelf doorleven en echt zelf het verschil maken.
**3. Wat voor een soort werk heb je gedaan? **
In Nederland ben ik pedagoge en werk ik met kinderen in moeilijke opvoedingssituaties en/of gedragsproblemen. Ik wilde iets betekenen voor kinderen in een wereld waar ze geen tijd hebben gedragsproblemen te vertonen omdat ze bezig zijn met overleven, dag in dag uit.
Zo kwam ik in een weeshuis terecht voor kinderen uit bergstammen die volwees zijn, verstoten en/of uit onveilige situaties door bijvoorbeeld een alcoholistische vader, mishandeling of misbruik. Ik heb 3 maanden met deze kinderen in het weeshuis gewoond, meegeholpen met de dagelijkse verzorging, ze Engelse les gegeven, zwemlessen georganiseerd, bijeenkomsten met een ander weeshuis in de buurt en daarnaast heb ik diverse leerzame uitstapjes met ze gedaan.
**4. Wat heeft je bewogen om naar dit land te gaan? **
Ik had slechts 3 voorwaarden: ik wilde aan een project meewerken dat net gestart zou zijn, om echt nog het verschil te kunnen maken. Daarnaast wilde ik werken met de minder bedeelde kinderen, waar ter wereld maakte mij niet uit. En als laatste wilde ik niet van die idioot hoge bemiddelingskosten betalen die veel organisaties vragen. Zo kwam ik terecht bij de organisatie Kidsworldwide (www.kidsworldwide.org). Zij hadden 2 nieuwe projecten, eentje in Nepal en eentje in de Filippijnen. Ik heb hen laten kiezen en zo kwam ik in de Filippijnen terecht.
**5. Wat is de leukste ervaring die je tijdens de reis hebt meegemaakt? **
Dat is te veel om op te noemen. Het brengt een enorm geluk iedere dag te mogen opstaan met het geluid van vrolijke kinderstemmetjes op de gang, kleine handjes op het raam van mijn slaapkamer, de blije gezichtjes bij het ontbijt dat je er nog steeds bent, de knuffels, eindelijk dat kleine handje van dat onveilig gehechte kindje in je hand te voelen schuiven, het gespetter in het zwembad tijdens de zwemlessen, het proosten met echte colaflesjes, het voor het eerst in hun jonge leventje uit eten in een restaurant en voor het eerst drinken uit een echt glas, het rijst eten met de handen, Het nieuwe kleren voor ze kopen, het in me wegkruipen tijdens het voorlezen, het boodschappen doen met natuurlijk een ijsje achteraf, etc etc. En dan is daar natuurlijk de wetenschap dat je voor altijd zult voortleven in de hartjes van deze kinderen, ze je altijd zullen herinneren, omdat er zoveel moois was gedurende die 3 maanden, ik nog wekelijks in staat ben contact met ze te hebben en ze op afstand nog kan helpen met wat praktische en financiele middelen.
**6. En de minst leuke ervaring? **
Wat mij heel erg aan het hart is gegaan is het verloop van een meisje van 14 jaar. Zij werd tijdens mijn verblijf in het weeshuis eindelijk herenigd met haar 3 zusjes die daar al woonden. Zij kwam uit een zeer gevaarlijke thuissituatie met een vader die haar mishandelde en ooms die hun handjes niet van haar af konden houden. Haar zusjes aten haar bijna op zo blij waren ze hun grote zus weer in de armen te mogen sluiten. Ik zag haar in een periode van een paar weken opbloeien van een angstig schuchter meisje tot een vrolijke giechelende gezonde puber. Ik was verknocht aan die meid, ze hing heel erg aan me omdat ik als ‘grote’ zus haar meisjesdingen kon leren die ze van niemand te horen kreeg. Denk daarbij aan voorlichting, menstruatie, jongens, Engelse les, etc. De coordinator verzekerde mij dat dit meisje in het weeshuis zou blijven en hier zou mogen opgroeien totdat ze klaar was om op eigen benen te staan. Nadat ik terug kwam van een lang weekend op een eiland was het meisje verdwenen, opgehaald door haar moeder en dus weer terug naar de gevaarlijke situatie. Terug bij af. Ik had het gevoel alsof mijn hart uit mijn lijf werd gescheurd, dat gevoel van machteloosheid, woede, het liefste in de auto willen springen om haar weer op te halen maar wat door gevaar voor eigen leven niet mogelijk is en wetende wat er dag in dag uit weer met dit prachtige meisje zou gaan gebeuren is onverteerbaar. Haar foto hangt op mijn koelkast en iedere dag kijk ik haar in de ogen. Ik weet tot op de dag van vandaag niet waar ze is en nog steeds maakt de gedachte dat ik haar niet heb kunnen redden me misselijk.
**7. Wat zijn de grootste (cultuur) verschillen tussen Nederland en het land waar je gewerkt hebt? **
Zeg maar gerust dat ALLES anders is op de Filippijnen. De mentaliteit van de mensen (extreem gastvrij, nieuwsgierig, heel beleefd en respectvol) het tempo van leven (langzaam, nooit haast, altijd vriendelijk), het onderwijs (weinig gestructureerd, autoritaire manier van onderwijzen en corrigeren zoals bijv slaan), het eten (rijst met veel groenten), de temperatuur (altijd boven de 25 graden), de politiek (alleen voor de rijken dus het land zal altijd arm blijven want 3e wereld land), het extreme verschil tussen arm en rijk, het verkeer (recht van de sterkste, meeste hebben geen rijbewijs), de corruptie (geld geven werkt altijd), de prachtige natuur met zijn bountystranden, onderwaterleven, palmbomen en gekke diertjes, en overal de confrontatie met armoede(krottenwijken, straatkinderen en bedelaars).
**8. Wat heb je daar geleerd, wat voor jou heel waardevol is? **
Dat, zolang je gezond bent, je in het leven hier niks maar dan ook echt niks te klagen hebt. Wij hebben alles en meer en nog krijgen mensen het voor elkaar om ontevreden te zijn. Daar zakt echt mijn spreekwoordelijke broek van af. Het lijkt wel of welvaart mensen ziek maakt, zowel geestelijk als lichamelijk.
Daar hebben de mensen niks en geen uitzicht op een betere toekomst en toch lachen ze iedere dag, zullen ze eenieder in nood helpen, voeden en verzorgen, ookal hebben ze zelf geen eten, die ene rijstkorrel wordt desnoods in tweeen gespleten om toch nog een extra mond te kunnen voeden. Tjonge wat kunnen wij veel leren van de mensen daar; het heeft mijn levensinstelling voorgoed veranderd.
**9. Zou je het ooit nog eens doen? Zo ja, in hetzelfde land of in een ander land? **
Jazeker en het liefst zo snel mogelijk. In hetzelfde land heel graag maar iedere andere plek op de wereld is ook goed.
**10. Heb je tips voor anderen die ook van plan zijn om te gaan werken in dit land? **
Durf al je Westerse normen en waarden overboord te gooien, zie iedere dag als een nieuwe leerschool, wees respectvol, helemaal jezelf en open naar iedereen die je ontmoet. Dan kan het niet misgaan.
Links bij dit interview:
Zou je meer willen weten of wil je het verslag van Sandra op waarbenjij.nu lezen? Stuur dan een privebericht naar Zanny.