Ons reisverslag/-verhaal en de foto’s en de tiplijst zijn een beetje te groot om hier te plaatsen. Van de eerste dagen kun je hier alvast lezen. De rest kun je lezen en bekijken op onze site.
Dag 1: Vertrek ’s avonds naar Istanbul
Dag 2: Büyük Camlica, Karaca Ahmet begraafplaats, Egyptische Bazaar, Grote Bazaar, Homemade
Dag 3: Blauwe Moskee, Aya Sofya/Haghia Sophia, Basilica Cisterne/Yerebatan Sarniçi, Galata-toren
Dag 4: Dolmabahςe Paleis, Ortaköy
Dag 5: Boottocht over de Bosporus, Anadolu Kavaĝi,
Dag 6: Topkapi Paleis, Kadiköy
Dag 7: Grote Bazaar, Egyptische Bazaar, Taksim, Pera Palas Hotel, Oud en Nieuw bij Homemade
Dag 8: Oude centrum nog even shoppen, ’s middags naar vliegveld
Dag 1 – zondag 25 december 1e kerstdag:
(staat al in het vorige bericht)
Dag 2 – maandag 26 december:
Na een onrustige nacht eerst douchen om een beetje helder te worden. Hierna is de kleine badkamer ook helemaal nat. Het douchegordijn is veel te klein. Maar we hebben heerlijk veel en lekker warm water. Met de handdoeken waarmee we ons hebben afgedroogd, moet je wel het water richting afvoerputje dirigeren, want de vloer loopt niet af naar dat afvoerputje! Gelukkig hebben we ieder 2 handdoeken gekregen. (elke dag kregen we weer schone).
Dan ontbijten. Heerlijk vers wit en bruid stokbrood, Turkse yoghurt, 2 soorten cornflakes, rozijnen, verschillende soorten jam, honing, gewone kaas, feta, worst, tomaten, komkommer, koffie, thee, vruchtendrank etc. Uitstekend. Tja en dan…. Wat zullen we vandaag gaan doen. Gewoon naar buiten en de trambaan volgen en dan komen we bij het station. HET station! Hier vertrok en kwam vroeger de Oriënt Express aan. Buiten staat nog een oude locomotief. De restauratie is nog in gebruik. Het ziet er luxe en duur uit. Op dat moment is het dicht. Er hangt helaas geen prijslijst. We ontmoeten een oude man, die ons nog wat vertelt over vroeger. Hij woont aan de andere kant van de Bosporus en vertelt ons een aantal bezienswaardigheden die daar zijn. Hij legt uit waar de boot is en hoe je het kunt regelen. Hij loopt een stukje met ons mee en wil ons wel een aantal dingen aanwijzen. Hier gaan we dus de mist in. We hadden gelijk moeten vragen wat hij voor deze info wilde hebben, want achteraf vraagt hij een gigantisch bedrag in euro’s.
We gaan dus met de veerboot over de Bosporus naar Űsküdar aan de Aziatische kant. Met een taxi gaan we naar de Büyük Camlica oftewel de Grote Denneneuvel. We kijken onze ogen uit. Begin vorige week hier sneeuw gevallen en de restanten liggen hier nog. Deze heuvel is het hoogste punt van Istanbul. Het is helder en we kunnen hier vandaan de Prinseneilanden zien liggen, De Gouden Hoorn en de Bosporus. Alles ligt hier in het zonlicht te schitteren. Het is hier een oase van rust. Een mooi wandelgebied met een theehuis/café, waar we thee drinken. Met een taxi gaan we een stuk naar beneden naar de Karaca Ahmet begraafplaats. Dit is een geweldig groot kerkhof met cipressen en oude zerken. Volgens de Capitool-reisgids is de oudste zerk uit 1521, hoewel de begraafplaats zelf, één van de grootste van Turkije, waarschijnlijk van 1338 dateert. Het graf van een man is herkenbaar aan een fez (tulband) boven op de steen. De vrouwenstenen zijn voorzien vaak voorzien van hoeden, bloemen of sjaal. De zon verdwijnt achter de wolken. We lopen terug naar de haven van Harem, nemen afscheid van onze dure gids en voelen ons enigszins “getild”. Echter zonder deze man had het ons wat meer tijd gekost om de werking van het openbaar- (boot-)vervoer te begrijpen en waren wij waarschijnlijk niet zo gauw bij het uitzichtspunt Büyük Camlica gekomen.
We nemen de ferryboot van Harem terug naar Eminönü. Hier kopen we een broodje. We gaan dan wat zwerven door de diverse straatjes. We belanden eerst in de moskee en gaan vervolgens over de Egyptische bazaar. Al snel raken we verdwaald in dit doolhof van straatjes. Het is niet erg om te verdwalen. Het is een genot om hier doorheen te zwalken. Heerlijk al die geuren, kleuren en mensen. We willen van de Egyptische naar de Grote Bazaar, maar we raken het spoor bijster. Dan maar terug naar de kade van Eminönü aan het water van de Gouden Hoorn, dan weten we weer waar we zijn. We zien het hokje waar we onze “akbil” kunnen gaan kopen.
Een akbil is een geweldige uitvinding. Perfect gewoon! Ik heb begrepen dat Istanbul dat ding zo’n 15 jaar geleden al had. Daar kan Nederland nog een voorbeeld aan nemen. Want leg een buitenlander in Nederland maar eens uit hoe een strippenkaart werkt. Niet te doen toch??!! Het is een soort magneetsleutel/chipknip, die je voor vrijwel elke manier van openbaar vervoer kunt gebruiken (metro, tram, bus, veerboot). Je koopt hem in een speciaal hokje (vaak bij een drukke tram - of busopstapplaats). Hierop staat met grote letters: “AKBIL”. Als je dit apparaatje koopt betaal je 6 Lire borg. Deze borg krijg je terug als je hem aan het eind van je vakantie bij de informatiebalie op het treinstation inlevert. Je kunt deze sleutel net als een chipknipkaart elke keer weer laten opladen bij zo’n “AKBIL”hokje. De opvallende “Akbil” toegangstourniqettes vindt je bij de ingang van stations, veerboot etc. Je houdt het metalen gedeelte in de opening aan de voorkant van de machine, vlak bij het display. Hierop kun je ook zien hoeveel eenheden er nog op staan.
Wij gaan dus zo’n wonderapparaatje kopen. Ed schrijft op een briefje hoeveel geld er bijgeschreven kan worden. We betalen met een briefje van 50 Lire (ruim € 30,–). Wat doet die man in het loket …… hij zet maar liefst 44 Lire op dat ding ( + die 6 Lire borg is 50 Lire). We geven aan, dat we alleen dat bedrag willen laten opladen wat we opgeschreven hebben. De man begint dan toestanden te maken dat hij dat niet meer kan wijzigen en dat het verhaal daarmee uit is. Nou, daar denken wij toch heel anders over! We hebben duidelijk met blauwe pen opgeschreven op het papiertje voor hoeveel we dat ding wilden opladen en die vent heeft ons briefje van 50 Lire in zijn handen en wil het ons niet teruggeven. Gelukkig zijn er erg veel behulpzame Turken. De man blijft echter ook tegen hen volhouden dat wij ons geld niet terug krijgen. Er ontstaat een soort valse schaamte voor het gedrag van hun landgenoot daar in het hokje. Het ziet inmiddels zwart van de mensen voor het loket. Ik heb het na een kwartier helemaal gehad en zeg dat ik zijn baas erbij wil hebben of de politie. Dan is er ineens een vriendelijk iemand die die dure akbil van 50 Lire van ons over koopt, zodat wij een goedkopere kunnen kopen. Iedereen biedt zijn excuses aan voor het gedrag van de loketbeambte. En wij bedanken op onze beurt allen voor hun hulp. Wat een toestand hier op onze 1e dag. Helemaal niet leuk zo’n ervaring.
We gaan even langs het hotel (kunnen we even gewoon op een schone wc zitten) en besluiten daarna onze akbil te gaan testen. We kunnen namelijk via de tram ook aan de andere kant van de Grote Bazaar binnen komen en dat bespaart ons wat zoekwerk aan de voorkant. Dan hebben we gelijk 2 vliegen in 1 klap. Deze Bazaar is toeristischer dan de Egyptische Bazaar. We lopen en lopen en lopen. Buiten het bazaargebied zien we een niet-toeristische winkel met jassen. En na niet al te lange tijd is de aankoop van een jas een feit. We gaan na een tijdje terug naar het hotel. We zijn doodmoe en hebben geen zin om veel te lopen. We besluiten naar restaurant “Homemade” te gaan. Via een forum waar ik voor de vakantie veel info vandaan had gehaald (http://www.vakantie-turkije.info/phpBB2/index.php), kwam ik via ene Jaqueline aan dit adres. Nou, ik vraag hier naar Antonio en Engin en noem dan de naam Jaqueline in dit kleine, knusse restaurantje. Vervolgens gaan alle deuren open. Ongelooflijk wat een effect. We worden gelijk aan iedereen voorgesteld. We krijgen het er warm van, want we kennen Jaqueline alleen maar via internet. Als we dat zeggen, maakt dat geen enkel verschil. We worden behandeld alsof daar al jaren vrienden aan huis zijn. We eten hier heerlijk!
Na het eten is het eigenlijk te vroeg om al terug naar het hotel te gaan. We gaan opnieuw onze akbil testen, want we hebben zere voeten van deze 1e dag heen en weer sjouwen. We stappen gewoon in de tram en gaan helemaal naar het eindpunt (in de buurt van het vliegveld). Dat is het mooie van die akbil. Het ritje kost gewoon 1 x pinnen met de akbil, ongeacht de tijd of afstand dat je met die tram aflegt. Als we bij het eindpunt zijn, vraagt een bezorgde Turk of we wel weten waar we naar toe moeten en of hij kan helpen. Ja hoor, we weten wat we willen. Die gekke Nederlanders toch! We gaan gewoon weer dezelfde route terug, maar we gaan nu de andere kant kijken waar we langs komen: “Istanbul by night”! En dan naar bed.
Wil je meer lezen? Het wordt vervolgd op onze site: www.bjusterbaarlik.nl
