(origineel bericht op be-more.nl)
Gezinsbezoek Walmer
Hallo lieve lezers.
Wij blijven het geweldig vinden dat jullie in zo’n grote getale onze weblog lezen en reageren.
Het is voor ons een hart onder de riem. Allemaal echt heel veel dank!!
Vrijdag 2/12 was de dag om aan Derrick en Diane ( initiatiefnemers) hulp te verlenen om voedselpakketten samen te stellen en vervolgens rond te brengen naar zo’n 20 locaties in Walmer Township. Dit is een aparte hulpverlening aan andere gezinnen en staat los van het HDC. Niet minder belangrijk, zo hebben wij ervaren, ook hier was onze hulp zeer welkom.
Derrick en Diane wonen in ”the White Lodge” en dit klinkt vrij luxe, maar de realiteit is anders. Naast het werk en de oprichting van HDC is hun huis ook een opvangcentrum voor daklozen. (allen blank)
Dit hebben wij inmiddels met eigen ogen gezien.
Er wonen zo’n 20 mannen, die bereidheid hebben getoond om af te kicken van drank en/of drugs en een nieuw bestaan willen opbouwen. Zij moeten er werken, koken (o.a. voor de graduation, de bonen met vlees) houden een groentetuin bij en helpen bij het HDC als er zware klussen zijn, zoals het verzamelen van 5-10 kg rijstzakken van een sponsor.
Een van hen is bv. chauffeur van het busje en Andrew helpt op het HDC dagelijks met koken en afwassen.
Zo zijn wij vrijdag aan de slag gegaan om de voedselpakketten samen te stellen, vlees, taart (gebakken door de daklozen) groente/aardappelen, chips (allemaal gifts van supermarkten) en een kledingstuk en speeltje voor elke kind, speciaal voor kerstmis. De organisatie is afhankelijk van support en donaties van bedrijven en liefdadigheidsinstellingen.
Alle donaties die wij van jullie hebben ontvangen zijn bestemd voor het centrum en voor de gezinnen die een beroep doen op de community van het HDC. De ca. 100 gezinnen die zo vreselijk arm zijn. We hebben het vandaag met eigen ogen gezien.
Behalve huishoudelijke artikelen heeft Diane voorgesteld om b.v. uniformpjes te kopen voor de kinderen die graduated zijn en naar de hogere groep gaan. We hebben nog veel ideeën, omdat er zoveel nodig is, maar wij vinden dit een goed voorstel.
Het verslag van vrijdag vertellen we later en wel om de volgende reden.
Nadat we alle voedselpakketten hadden samengesteld en ingeladen en bij de 1e stop in de Township wilden overhandigen, werd ik (Els) beroofd van ons fototoestel. Het zat goed opgeborgen (dacht ik) in mijn broekzak. Maar een zwarte, waarvan ik in mijn naïviteit dacht dat hij ons kwam helpen met uitladen, greep het toestel op een onverwacht moment uit mn broekzak. Ik gilde en 3 van de ‘daklozen” renden meteen achter hem aan, maar wat te verwachtten was, zo’n knul is niet te grijpen, in zo’n wirwar van shaks. (krotten).
Het feit dat ons fototoestel weg was, met hele leuke foto-opnames van de voorbereidingen die ochtend, was veel en veel minder erg, dan de vreselijke ervaring om te worden beroofd. Ik was totaal van slag. Hevig teleurgesteld en onthutst zeiden we beiden na enige tijd: “er zijn ergere dingen in de wereld” Is ook zo. Alle mensen om ons heen, waren boos en vonden het vreselijk dat het ons als vrijwilligers is overkomen, Zij beseffen en waarderen onze aanwezigheid en schamen zich voor hetgeen is gebeurd door toedoen van een van hun eigen mensen.
Een administratief medewerkster Karin, was ook meegegaan en zij heeft foto’s gemaakt voor de krant en voor de nieuwsbrief van de organisatie. Zij heeft ons toegezegd de foto’s aan ons toe te sturen. Daar wachten we op en maken nadien verslag.
Maar vandaag, oh, het wordt al met al wel een (misschien te) lang verslag. Wat een belevenis!!
Wij zijn met een assistent sociaal werkster, bij enkele gezinnen op bezoek geweest, waarvan de oudere kids op het HDC worden opgevangen en les krijgen. We hebben nu gezien hoe de thuissituatie van deze kindjes is. Een meisje dat ik in haar klasje al veel begeleiding heb gegeven en met haar 9 jaar nog steeds in groep 3 zit, dat dan een uniformpje draagt, liep nu rond bij haar golfplatenhuisje. En ik schaamde me dood, toen zij in haar enthousiasme naar me toekwam, me omhelsde en dat ik dacht dat het een vreemd kindje was. Gelukkig heeft zij het niet gemerkt en hebben we een heel fijn contact gehad. Het trieste is dat zij al 3 jaar in dezelfde groep zit, omdat zij vanwege haar IQ niet naar groep 4 kan.
Waarschijnlijk is er vandaag niets vrolijks te melden, gelet op de armoede en ellende waarmee we zijn geconfronteerd.
Hoewel… ondanks dat, is er voor deze arme mensen altijd hoop, geloof en vertrouwen in de toekomst. Zij bidden elke dag tot God en vragen dan om een beter leven. Maar bedanken God ook voor elke nieuwe dag en alles wat Hij hun wel geeft.
De kindjes die wij in de klasjes en tijdens de naschoolse opvang zien, dragen weliswaar veelal vodden (niet op foto’s te zien denken we) maar zijn niet ondervoed. Dat is de kracht van het HDC om deze kinderen te eten te geven, wat de ouders niet kunnen betalen, (als ze al ouders hebben) en tevens krijgen ze op redelijk niveau onderwijs. Het is althans beter dan op de schooltjes in Walmer, waar het onderwijsniveau abominabel is, is ons verteld.
Er is overigens nergens in ZA sprake van ondervoeding, omdat het land volop groente, fruit, vlees, vis , rijst, aardappelen en andere levensmiddelen heeft. Voor de arme mensen is groente, fruit en vlees weliswaar te duur, maar een troost is dat niemand honger lijdt, zoals wel gebeurt in andere Afrikaanse Landen…
Er is nog zoveel te vertellen na onze ervaring van vandaag. Maar…we gaan ons voorbereiden op de dag van morgen en lekker slapen. Welterusten en tot gauw.