(origineel bericht op be-more.nl)
volgend verslag
Beste, lieve en/of belangstellende lezer,
Het lukte bij het vorige bericht wel om foto’s in te voegen, maar door de onervarenheid is er geen tekst bij geplaatst.
Hierbij alsnog:
Foto 1 en 2: repetitie voor het optreden.
Foto 3: het publiek. Foto 4: schatje in feestkleding. Foto 5: alle gegradueerden. Foto 6: mama op haar best. Foto 7: trotse kids mogen naar groep 3.
Wat is het leuk om jullie reacties te lezen!! Ook de berichten die we via e-mail ontvangen. Bedankt hiervoor!
We hebben weer zoveel te vertellen, het is zo bijzonder om dit allemaal mee te mogen maken.
Het centrum HDC is een afgesloten terrein, met hekken en tralies dat tegen de township aan ligt. Er is een hoofdgebouw met een zaal, een museumpje, een keuken en enkele kantoortjes. Verder is er een naailokaal, de leslokaaltjes, sanitaire voorziening en een vrij groot speelterrein. Tevens is er een apart gebouwtje waar de verstandelijk gehandicapten verblijven.
Vandaag heeft Christ een uur les gegeven aan Grade R. (groep 2).
Het niveau is lager dan de kinderen van deze leeftijd in Nld. Het thema was kleuren en onderwerpen leren kennen aan de hand van tekeningen en deze in het Engels uitspreken. En een voor een stokjes in de juiste kleur zoeken en hardop het door Teacher Christ opgegeven aantal tellen.
Elke dag na de les krijgen de kinderen om 12.00 uur nog een bordje rijst. Dan gaan deze kleintjes (alle klasjes) naar huis en hebben op het HDC vrijwel zeker hun laatste maaltje voor die dag gehad.
Wij zijn inmiddels in de Township geweest, maar waar en onder welke omstandigheden deze kindjes wonen, dat gaan wij nog zien. De manager, Peter, vertelde ons vandaag, dat wij ons op het ergste moeten voorbereiden.
Ouders, met aids of TBC, die in bed liggen en alleen maar wachten op de dood en daardoor hun eigen kinderen niet meer kunnen verzorgen.
Wij zien de kinderen, maar weten niet door wie zij worden opgevoed en of zij nog een van de ouders hebben, of niet. De afspraak is dat kinderen vanuit de gemeenschap altijd worden opgevangen.
Men probeert er alles aan te doen om deze mensen nog een beetje een redelijk bestaan te geven.
Op een van de foto’s is te zien hoe er etenspakketjes klaar gelegd worden. Dit zijn schenkingen van “over de datum” van de lokale supermarkt.
Aan de familie wordt per maand een bijdrage van € 2,- per kind gevraagd. Maar niet iedereen kan dat betalen.
Enkele moeders komen daarom af en toe “poetsen” of werken in het naailokaal.
Daarvoor in de plaats krijgen ze te eten en soms zo’n etenspakketje groenten of andere produkten mee naar huis.
Wij merken dat deze moeders geen of slechts een enkel woordje Engels spreken. Een vraag beantwoorden, als: What’s your name? lukt ze niet.
Peter, een geweldige man overigens, met het hart op de goede plaats en verstand van de Township problematiek, vertelde dat de meeste vrouwen zo’n 90% analfabeet zijn en dat zij het verschil tussen een cirkel, vierkant of een ronde niet eens weten.
De vrouwen die in het naaiatelier komen werken, maken poppen, kleertjes, placemats en andere spulletjes voor de verkoop ten gunste van het project.
Wat ook wel apart is. Als het geregend heeft of het regent, dan komen er bijna geen kinderen of vrouwen naar het HDC. Wij konden dit niet begrijpen, want wat maakt dat nu uit? Naar blijkt zijn er veel kinderen die elke dag enkele kilometers moeten lopen, om bij het centrum te komen. De Township is vele vierkante kilometers groot en er is voor hen geen vervoer naar het HDC. Door de regen zijn de paden bijna onbegaanbaar, omdat het een grote blubberzooi is. En wat doen de teachers dan?? Gewoon geen les geven en de de kids de hele ochtend videos laten kijken. De dames zitten dan al die tijd, te zitten, niets te doen en vinden dat prima, want ze zijn nog moe van het weekend.
En op de vraag hoe ze het weekend hebben doorgebracht? Uitrusten van de Graduation, naar de kerk en nadien op de bank om uit te rusten voor de volgende werkdag.
Vandaag hebben we de tassen met knuffels en kleding meegenomen. Hiervoor hebben we een lijst moeten maken, waar alle artikelen op vermeld zijn, zodat de social worker kan verantwoorden aan wie of welk gezin, wat is afgegeven. Op het centrum zelf is voldoende speelgoed. Daarom gaan de spulletjes naar de township. Ons is beloofd dat we bij de verdeling een actieve rol krijgen.
Maar…het is Zuid Afrika en het kan morgen zomaar weer anders zijn.
Een ding is 100% zeker. Alle spulletjes die we vanuit nederland hebben meegekregen komen op een geweldig goede bestemming terecht.
Morgen gaan we met de regiocoordinator van Be-more alle andere projecten in Port Elizabeth bezoeken. Daarom geen HDC. Lijkt ons een interessante dag te worden.
Hartelijke groeten vanuit ons huisje in PE, Christ en Els