**
http://www.sanderw.nl/foto/reizen/2011/02-DPRK/diversen/wolmido.jpg
Wolmido**, een Noord-Koreaanse film uit 1982, geregisseerd door Cho Gyong-sun. Maar als ze hadden gezegd dat ie 20 jaar ouder was had ik het ook best geloofd. De film gaat over een kleine groep soldaten welke met slechts 4 kanonnen en een beperkt aantal granaten de invasie door 50.000 Amerikanen onder leiding van generaal MacArthur drie dagen moet zien op te houden. Iets waar ze door een gewaagde strategie en uiteraard hun door generaal Kim Il-Sung geïnspireerde inzet wonderwel in slagen. Ook al is al snel duidelijk dat het een pure zelfmoordmissie is, ze zullen niet verzaken, iedereen is bereidt zich op te offeren voor het land van Kim Il-Sung in de strijd tegen de American Imperialist Agressors. In werkelijkheid heeft de slag overigens inderdaad drie dagen geduurd, maar was de strijd toch een heel stuk eenzijdiger. Overigens ook opvallend (maar ook begrijpelijk) dat het puur en alleen (Noord-)Korea versus de Amerikanen is, geen woord over Russische of Chinese bondgenoten, Zuid-Koreanen of andere geallieerden.
De gevechten worden geleverd in drie slagen, de manier waarop dit in beeld wordt gebracht is wel erg origineel: archiefbeelden van ontelbare Amerikaanse vliegtuigen en schepen die een waar bommentapijt leggen om zo de onwaarschijnlijke overmacht te illustreren, rondcirkelende, brandende modelbootjes na elke treffer van onze helden, maar hoofdzakelijk beelden vanuit de bunkers, waar na elke bominslag weer een kuub zand door het plafond komt.
De gevechten spelen echter een relatief kleine rol, de film draait vooral om de personages. De heldhaftige commandant die kost wat kost zijn missie tot een succes zal brengen. De hondstrouwe “oom” die zelfs na te zijn neergeschoten zo goed en kwaad als het gaat weer mee komt helpen. De kok die tijdens een bombardement rustig de ronddrijvende vissen uit de zee schept. Het 17-jarige schoolmeisje dat op hele brave wijze de mannen tot heldendaden weet aan te zetten en zelf misschien wel het dapperst van allemaal is. En uiteraard de Amerikaanse krijgsgevangene die heel laf gewoon de hele Amerikaanse strategie aan de Koreanen verklapt, en net voor zijn dood tot het inzicht komt dat de Amerikanen inderdaad fout zijn en het nooit zullen kunnen winnen van de Koreaanse helden.
Levert dit alles een goede film op? Als je door de opzichtige propaganda en wat knullige productie heen prikt is het eigenlijk zo slecht nog niet. Maar het is uiteraard vooral een interessant politiek pamflet, en een mooi voorbeeld hoe Noord-Korea (destijds met een nadrukkelijke inbreng van Kim Jong-Il die de film meer dan ooit gebruikte als propaganda voor zijn vaders heldendaden) met relatief beperkte dosis geschiedsvervalsing (niet meer dan in de gemiddelde “waar gebeurde” Hollywood-productie) die verloren slag tot een onwaarschijnlijke heldendaad van Kim Il-Sung’s dappere strijders weet om te buigen.
Voor wie geen zin heeft naar Pyongyang af te reizen om een dvd’tje aan te schaffen, hij staat ook in z’n geheel en met Engelse ondertitels op Youtube:
<div class=“lazyYT” data-youtube-id=“gEtGG1qaaa0” data-width=“480” data-height=“270” data-parameters=“feature=oembed&wmode=opaque”></div>