(origineel bericht op be-more.nl)
ff wachten nog…
Afgelopen week was een beetje een rustige week. Veel regen en miscommunicaties hebben er voor gezorgd dat deze week verre van productief was. Het begon op maandag waarop we stoves gingen bouwen. 's Morgens voor we vertrokken vroegen Hugo en Aline of ze aan het eind van de middag misschien nog even naar de craftswomen konden om enkele souvenirs op te halen. Geen probleem natuurlijk, maar dan moest er wel even extra getankt worden. Vanwege de twee extra kilometers en dus de extra benzine werd mij gevraagd of ik ook mee wilde naar de crafts women. Ik dacht natuurlijk: als dat extra benzine kost dan hoeft dat voor mij niet. Breng mij tegen die tijd maar naar huis. Afgesproken… De boda die Hugo en Aline mee zou nemen (en de boda van onze gasten, Samira en José) ging nog even een extra 0,3 liter tanken zodat ze nog naar de craftswomen konden. Daar hebben we dus nog even op gewacht en het viel niet tegen dat we toch rond 9 uur al op weg waren naar de stoves.
We waren met acht personen en hoewel vier personen eigenlijk te veel is om een stove te bouwen hebben we de groep toch maar in tweeën gesplitst. We hebben vervolgens drie huizen bezocht. Bij twee van de drie huizen moesten we nog even wachten tot alle materialen verzameld waren en bij de ander zijn we verder gegaan omdat die nog helemaal niets klaar had liggen. Zo kwam het dat we om half één pas twee stoves gemaakt hadden. Omdat het bijna lunchtijd was gingen we eerst maar even lunchen. Om twee uur besloten de boda-drivers dat er geen tijd meer was voor extra stoves en toen werden Hugo, Aline, Samira en José naar de craftswomen gebracht en ik hoef waarschijnlijk niet te vertellen waar ik naartoe gebracht werd. Ik heb uiteindelijk lekker gelezen, foto’s gesorteerd e.d. Ik vermaak me wel.
Dinsdag was het heel regenachtig. Vandaar dat de boda-drivers redelijk laat bij ons aankwamen. Toen we uiteindelijk bij de raadsvrouw van het dorp aankwamen die met ons de huisbezoeken gingen doen, moest ze zich nog even klaar maken. Na een half uur waren we klaar voor vertrek, maar toen begon het weer heel hard te regenen. We hebben daarom ongeveer 45 minuten geschuild. Daarna zijn we al glibberend achterop de boda en sommige stukken lopend naar ons eerste en meteen ook ons laatste huisbezoek gegaan, want daarna moesten we alweer terug voor de lunch. Het huisbezoek was wel heel bijzonder (lees: heftig) want we kwamen bij een gezin terecht waarvan de moeder blind was, de dochter disabled en de zoon chronisch ziek. Ze hadden geen inkomsten, aten maar één keer per dag, moesten kilometers lopen voor water, leden aan syfillis en malaria, sliepen in een huis waar het binnen regende, hadden één matrasje wat betekende dat de gehandicapte dochter (van boven de 18) op zakken met gras sliep en de jongen (ook boven de 18) op de grond, etc. etc. Helaas is het voor ons te laat om nog iets voor dat gezin te kunnen betekenen maar we geven het door aan de volgende vrijwilligers, hopelijk kunnen zij er iets mee doen. 's Middags ben ik thuis gebleven omdat het plan was om weer naar de crafts women te gaan en daar had ik niet zo veel behoefte aan. Uiteindelijk zouden ze ook nog naar het elderly project gaan, maar dat zag ik nog niet gebeuren aangezien de wegen zo slecht waren. Zo ver zijn ze uiteindelijk ook niet gekomen.
Woensdag was ongeveer hetzelfde verhaal, toen we om half elf nog steeds niet opgehaald waren heb ik aan de weg zelf een boda aangehouden en ben ik naar het Lwengo-project gegaan waar ze inmiddels al weer bezig waren met een huis te bouwen. 's middags heb ik daar nog een optreden van de school bijgewoond en gevoetbald met de kinderen. Later rond het vrijwilligershuis hebben we nog een waterballonnengevecht gedaan met enkele kinderen en 's avonds rond 6 uur heb ik weer een boda terug naar Pelido genomen. Ik heb me dus toch nog nuttig kunnen maken die dag en ik werd weer hartelijk verwelkomd door de leiders daar, de locals, de vrijwilligers en de kinderen van school waarvan er veel zelfs mijn naam nog wisten. Een fijne dag dus.
Donderdag was onze afscheidsdag, omdat we onze tassen in moesten pakken gingen we deze dag niet werken, je begrijpt dat dat niet ons idee was maar goed… We zouden een evaluatie hebben en twee keer afscheid (1x in de community en 1x bij Caphas). We zouden rond 11 uur evalueren, wat uiteindelijk half één werd. We zouden om 1 uur op school zijn, wat uiteindelijk 4 uur werd. Volgens Caphas waren ze eerder niet klaar, maar toen we daar aankwamen bleek dat de ruim 400 kinderen en 16 leerkrachten al vanaf 1 uur aan het wachten waren. 's Avonds begon ons afscheidsfeestje gelukkig op tijd. Wat mede komt omdat we daar te voet heen konden en we dus niet afhankelijk waren van Afrikaanse mensen.
Vrijdag zouden we om 10 uur vertrekken. Muzungu-time? Ja, muzungu-time! Natuurlijk was het zelfs in Nederland al 10 uur geweest voor Caphas op kwam dagen (1,5 uur te laat)
Al met al genoeg frustraties dus wat betreft de Afrikaanse klok, maar het leert je wel relativeren. We hebben er ook ontzettend om kunnen lachen.